Voor de één was het enkel een dienstplicht en voor de ander was het een droom. De één verlangde naar huis en telde op deze manier de dagen af en de ander verlangde naar het soldatenleven en kon niet wachten om daar een begin aan te maken. Ze lijken verschillend, maar toch zijn ze beiden mijn broers. Twee jongemannen die hun dienstplicht moesten vervullen, omdat ze, naast het bezitten van een Nederlands paspoort, een Turks paspoort hebben.
Beiden hebben ervoor gekozen om een dienstplicht te volbrengen van vijftien maanden, terwijl Turken in het buitenland dit maar een maand lang hoeven te doen. Mijn ene broer Samir heeft vorig jaar augustus een begin gemaakt en volbrengt insh’Allah in november dit jaar zijn dienstplicht. Mijn andere broer Onder is ‘bevrijd’ sinds dit jaar na een tijd van leed, pijn, woede, ongeduld en vooral gemis. Elke dag vroeg ik me af wat er door zijn hoofd ging. En gisteravond leek het voor mij het perfecte moment om erover te beginnen.
Ik: “Herinner je je eigenlijk nog wel iets van je eerste dag als soldaat?”
Hij: ”Bijna alles, maar het ‘leukste’ was dat iemand mijn camouflage pak had gestolen en het enige wat ik kon doen was er één terug stelen. Dat is trouwens wel grappig tijdens je dienst. Het heet geen diefstal maar alles wisselt gewoon van plek. ”
Ik: ”Lijkt me best moeilijk hoor om de dienstplicht uit te voeren. Hoe voelde het om elke dag weer wat nieuws over jezelf te leren?”
Hij: ”Tsja wat moet, dat moet. Ik heb veel geleerd over mezelf en misschien klinkt het cliché als ik zeg dat ik niet meer te breken ben, maar het is echt zo. Ik kan mijn gevoelens voor honderd procent onder controle houden, terwijl ik vroeger niet wist hoe dat moest.”
Ik: ”Waren daar die vijftien maanden voor nodig, denk je?”
Hij: ”Aan de ene kant wel maar aan de andere kant ook niet. Na zes maanden dienst heb je de waarde van je leven door als geen ander. Maar om echt tot jezelf te komen? Daar zijn die vijftien maanden zelfs niet genoeg voor.”
Ik: ”En hoe zagen andere soldaten jou als Turk zijnde uit Europa?”
Hij: ”Heel verschillend. Sommigen vinden je achterlijk omdat je het relaxte leven in Europa achter je hebt gelaten voor vijftien maanden dienst. En anderen, hebben zoveel respect voor je dat het lijkt alsof ze je aanbidden.”
Ik bleef vragen stellen en luisterde oprecht naar zijn verhaal. Al snel kwam ik erachter dat hij vrienden moest maken in het leger, omdat het leven van één soldaat afhangt van een andere soldaat en andersom. Poeh. Het klonk zo logisch toen hij dat vertelde, maar dat is een hele andere reden waarom ik met iemand bevriend raak. Ik denk ook dat ik de spanning niet aan zou kunnen en de discipline op een gegeven moment wel zat zou zijn. Maar van hem ik hoorde dat hij zonder twijfel terug zou willen gaan. Tenminste dan wel om al strijdend dood te gaan. Ik moet er niet aan denken! Trillingen die door angst heel je lichaam door gaan terwijl je oog in oog met de vijand staat… Schieten of niet schieten. Een dierbare vriend van hem kreeg niet de tijd om daar over na te denken en zijn leven kwam zo tot een einde. Zelfs het horen van dat deed me pijn. Ik bleef stil en staarde naar het plafond.
‘Jongens, die op zo een manier leren wat oorlog inhoudt. Echt walgelijk! Dit verdient echt niemand, ik zou zo dienstplicht afschaffen als ik die beslissing mocht maken’, vervolgde ik.
‘Ik begrijp je reactie, maar ik zie het als een leerproces. Ik zou het zelfs een manier vinden om de jeugd van tegenwoordig terug te brengen naar de realiteit in plaats van naar de straten. Ik heb geleerd om op een goede manier verder te gaan met mijn leven. Ik besef dat ik bepaalde waarden van het leven eerst ontkende, omdat ik het perfecte leventje gewend was. Met ontkenning kom je nergens. Ik heb zoveel tijd gehad om na te denken en bij mij was het nodig om wakker geschud te worden. Dat is ook nodig bij meerdere jongeren. Er mist een hoop discipline, dat word je in het leger wel bijgebracht’, bracht mijn broer ertegenin.
En weet je wat? Hij heeft gelijk. Ik ben overgehaald…
Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!
Dank voor je bezoek aan Wij Blijven Hier! Wij zijn al meer dan tien jaar hét platform in Vlaanderen en Nederland voor een authentiek moslimgeluid. Dat doen wij (het team van WBH!) met héél véél plezier en geheel op vrijwillige basis, zonder subsidies. Bewust, want we willen dicht blijven bij wie we zijn.
Wil jij samen met ons de onafhankelijkheid die wij hebben bewaren? Te gek. Dat kan door een eenmalige donatie,
maar ook door Vriend van WBH te worden middels een jaarlijkse
donatie. Dan drinken we dat kopje koffie ook samen.
Doe je mee?
34 Reacties op "Twee soldaten, maar ook twee broers"
Mooi stuk!!
Ik denk dat twee waarden, die we allemaal heel belangrijk vinden, hier met elkaar botsen.
Aan de ene kant wil ieder de vrijheid hebben om niet als kanonnenvoer gebruikt te worden als je dat niet wenst.
Aan de andere kant ziet iedereen ook wel wat in het aanbrengen van discipline en dienstbaarheid bij jongelui.
Men zegt dat er vroeger minder van het eerste was, en meer van het tweede.
Ik denk dat mensen groepsdieren zijn en een dienstplicht kan mensen dat groepsgevoel bijbrengen dat nodig is om als een coherent geheel samen te leren werken in een samenleving. Aan de andere kant kan middels de dienstplicht dat coherente geheel misbruikt worden om oorlogen mee te voeren, die nooit in het belang van het volk zijn, maar wel in het belang van de mensen die er geld aan verdienen. Dat coherente geheel kan juist ook gebruikt worden om dingen op te bouwen en humanitaire hulp te bieden bij rampen, zoals dijkdoorbraken, aardbevingen, etc. Hoe dubbel!
Ik weet nog dat ik het leger in wilde om juist iets te kunnen betekenen voor de gemeenschap, maar later drong het tot me door dat het dragen van een wapen in de eerste instantie niet bedoeld was om een dijkdoorbraak mee te bestrijden.
Ik heb wel respect voor mensen die de stap zetten het leger in te gaan. Ik hoop vurig voor ze dat hun inzet goed gebruikt wordt.
Genoeg geleuterd…
Hoe meer stukken ik van je lees, hoe meer ik te weten kom over je. Alleen maar positief..
Knap van je broers!
mashallah meidd weer een super mooie verhaal zoals altijd…
Mashallah weer een mooi verhaal. Ik ben er trots op dat we hetzelfde bloed delen schatje. Respect voor O en inshallah komt Salih weer veilig thuis. Hou van jullie. One blood, one love.
De manier waarop je schrijft bevalt me zeer. Ik ben zelf voor een maand het leger in gegaan, en dat viel me al zwaar. Ook voor mij, was het een eye-opener en of het een optie is voor de jeugd van tegenwoordig? Geen gek idee. Alhoewel je broers volgens mij naar het Oosten zijn gegaan dat lijkt me weer iets te zwaar en vooral levensbedreigend. Ik denk dat 15 maanden leger, al leerzaam genoeg zijn op wat veiligere plekken.
Ik vroeg me altijd al af tijdens het kijken van oorlogfilms, hoe die soldaten zich voelen. Je ziet datgene wat ze voelen ( welliswaar gespeeld maar toch ) maar om het ook nog eens te horen van iemand die het zelf heeft meegemaakt? Dat lijkt me heel bijzonder..
Ook hoor ik vaak van Turkse vriendinnen dat ze zelfs in hun eigen vaderland niet worden gezien ‘als Turken’ ik ben benieuwd of je broer daar wat meer over kan vertellen.. ( ervaringen daar als ‘ De buitenlander )
:)
@ Edwin
” Ik weet nog dat ik het leger in wilde om juist iets te kunnen betekenen voor de gemeenschap, maar later drong het tot me door dat het dragen van een wapen in de eerste instantie niet bedoeld was om een dijkdoorbraak mee te bestrijden. ”
Heb je uiteindelijk wel, of niet die stap gezet om in het leger te gaan? Just curious ;)
ik denk dat je vriendinnetjes ook niet echt turks meer zijn, ik was namelijk meer turks dan de turken tijdens mn dienst, sommige “turkse” jongens waren zelfs nog europezer dan mij …
Trouwens Mer, Thx for lettin’ppl hear our voice :) im proud of ya baby sis!!
als het aan mij lag zou die interview nog 3dagen doorgaan maja :) hehe life is a B!!!
1love ! h0mes
Ik vraag mij af of je zo veel over de waarde van het leven leert. Uiteindelijk leiden ze je op tot vechtmachine en als je dan bijvoorbeeld te veel nadenkt over de waarde van het leven, over vrede of het gelijk van de vijand dan vecht je met aarzeling. Het gaat er vooral om dat je doden wil als het je bevolen wordt. Ik ben geen pacifist maar zal het soldatenleven ook niet verheerlijken en ‘strijdend dood gaan’ al helemaal niet.
@ YILMAZ O
Ik betwijfel of het daar iets mee te maken heeft. Ze worden zo genoemd omdat de mensen daar meteen zien dat ze uit Europa komen aan de hand van de manier waarop ze praten, zich kleden etc.
Deze blog mocht wat mij betreft tien keer zo langer zijn. Heel vet!
Misschien moet ik je broer toch maar eens echt interviewen ;)
Far
je geeft het al zelf aan, ze praten en kleden zich anders etc.
is best wel grappig, in Nederland zijn ze anders.. en in eigen land ook… niks tegen jou vriendinnetjes, zullen vast wel goede meiden zijn maar.. ik zie het al voor me hoor, luidruchtig huppelende zogenaamd “ik hoor me als moslima te gedragen maar ben opgegroeid in europa dus, mis toch heel wat normen en waarden uit eigen land” meiden.
en ben 2jaar in turkije gebleven, heb het genoeg gezien jammer genoeg.. veel dames, ook de boys hoor daar niet van.. allemaal showen, alsof ze trots zijn dat ze uit europa komen.. sommige zullen dat ook wel zijn, mij niet gezien!!
als mensen zich gedragen zoals ze horen zal niemand in TR of welk ander land dan ook met n ander oog aankijken
Nederlands en Turks paspoort? Is dat nog wel toegestaan?
Is het niet interessanter om ons af te vragen waarom sommige mensen in hemelsnaam de discipline van het leger nodig hebben om erachter te komen hoe ze in de maatschappij moeten functioneren?
7 Farah
Nee ik ben uiteindelijk niet gegaan! Ik realiseerde me dat ik me niet zou kunnen vinden in het opvolgen van bevelen die kunnen leiden tot het doden van burgers.
Een aantal vrienden van mij zijn wel gegaan. Iedere keer als ik ze erover spreek ben ik blij dat ik niet het leger in ben gegaan. Niet dat ze terugkomen met horrorverhalen (militairen vertellen weinig), een aantal hebben het zelfs betrekkelijk rustig gehad, maar ik kan me niet vinden in die manier om de wereld te veranderen…
Wat ik wel moet opmerken is dat de media volgens hen het beeld van Uruzgan veel slechter schetsen dan het is. Er wordt ontzettend veel gedaan aan ontwikkelingswerk, maar het levert geen kijkcijfers op als daar over wordt bericht. Dus doen de media dat ook niet. Wat is er immers zo bijzonder aan voor de Nederlandse lezer om te horen dat er weer een markt kan worden gehouden in Deh Rawod? Wat is nou zo mooi aan de bouw van een brug door lokale werklui? Wat veranderen die honderden nieuwe waterputten in de regio nu aan het dagelijks leven in Uruzgan? Wat boeit het nou dat het Afghaanse leger en politie lokaal en regionaal leren samenwerken?
Die zaken zijn voor ons te vanzelfsprekend om het belang er nog van in te zien.
Natuurlijk wordt er ook wel eens gevochten. En heel erg hard ook! Of er ontploft plotseling een bermbom. Maar daarna is het soms weer maandenlang stil. Je vraagt niet aan je vrienden ‘En heb je nog geschoten!?’. Je ziet aan ze dat ze daar echt veranderd zijn. In wat voor opzicht weet ik niet echt te zeggen. Sommigen lijken echt heel erg serieus te zijn geworden waar ze dat eerst niet waren. De begrafenis van één militaire vriend die ze onder elkaar allemaal kennen heeft ze ook veel gedaan. Ze realiseren zich dat iedereen dat had kunnen overkomen. En dat er thuis mensen alleen achterblijven.
Ik zou daar helemaal gek van worden, dat weet ik nu al wel! Ik heb er niet het juiste karakter voor om daar dat werk te doen (als er al een juist karakter voor bestaat).
Groeten!
@ vliegende hollander
Ik deel jouw reactie.
Ik denk dat de algemene jeugd in NL, en voornamelijk de allochtone jeugd “de weg kwijt is”. Opgroeien in verschillende landen, verschillende culturele achtergrond en geloof. Omdat die 2 werelden geen contact met elkaar maken c.q. hebben, lopen de kinderen als een stel “wilde honden” over straat. Het is alg. bekend dat kinderen constant grenzen opzoeken maar als ik op ‘Opsporing gezocht’zie dat een 16 en 12 jarige een winkel beroven en de medewerkers onder schot houden! dan komt de woede omhoog borrelen! Dit is toch niet meer grenzen verkennen? zo`n jongen kan de (eventuele) gevolgen van zijn daden toch niet overzien.
Waarom is hier het leger voor nodig? Wat gaat er om in die koppies, waar zijn de ouders en wrrm grijpt de maatschappij niet in!?
Ik denk dat de belangrijkste vraag is : wat gaat er om in die koppies? Ouders, omgeving etc spelen natuurlijk ook een rol hierbij maar bij sommige jongeren heeft zelfs de invloed van huis uit zijn grenzen. Jongens hebben in het algemeen meer lak aan de regels van papa en mama..
MERYEM JE BENT DE LIEFSTE!!
Ik ben als militair getraind in artillerie. De eerste keer besef je nog waarvoor je opgeleid wordt, echter bij de zoveelste keer ben je alleen nog met techniek bezig en de goed en meest succesvolste uitvoering daarvan. Wat betekend, zo snel mogelijk je doel zoeken en daarna zoveel mogelijk granaten schieten.
Kortom elke militair wordt opgeleid tot moordmachine en tijdens de opleiding worden gevoelens die nadelig werken bij de uitoefening van je taak uitgebannen.
Ik dacht niet dat ze dat zou lukken maar achteraf moet ik de conclusie trekken dat het hun na een dik half jaar voor dat stuk wel was gelukt. Gelukkig kiezen mijn kinderen niet voor dit beroep, bespaart mij een discussie en mijn vrouw en mij de angsten
Om meer discipline te krijgen hoef je het leger niet in hoor, er zijn genoeg alternatieven voor te bedenken. Soldaten hebben eigenlijk maar één taak, doden als het nodig is, maar ze zien het niet als vermoorden, het wordt in mooie woorden tot uitdrukking gebracht, waardoor het aantrekkelijker klinkt. Om een land te beschermen heb je eenmaal soldaten nodig, hoe meer vijanden je hebt hoe meer soldaten en hoe meer regels je hebt om zoiets als dienstplicht tot stand te houden, en turken, die hier geboren en getogen zijn kunnen hun dienstplicht afkopen, alleen maar omdat ze als een turk zijn geboren moeten ze duizenden euro’s betalen, te gek voor woorden gewoon… Stel je voor dat je als soldaat, een mens dood, onder nom van verdediging of iets dergelijks, dan zit je denk ik toch wel je hele leven daarmee in de knoop… Voor een gelovige is dat helemaal erg, de meeste koerdische strijders zijn moslim, en een andere dood zijn medebroeder, zo kan je ook naar de zaken kijken. Een soldaat lijkt meer op een slachtoffer van vieze politiek spelletjes dan op een held, ze hebben meer last van trauma’s dan een persoonlijke ontwikkeling ten gunste van zichzelf en de samenleving. Je kunt alles wel romantiseren, en beginnen over vader/moederlandsliefde etc. maar de feiten zijn gewoon zwaar anders. In het turkse leger, of in turkije geloven ze trouwens nog in een fabeltje als, als je komt te overlijden tijdens je dienstplicht, dan ben je een martelaar en kom je in de hemel. Maar aan de andere kant schreeuwen ze, religie en staat kan niet samengaan, turkije is een seculiere staat etc. maar zo’n secularisatie idee hebben ze blijkbaar nog niet doorgevoerd tot het leger, ze slaan ook de theologische ideeën over martelaarschap over, ze roepen vaak maar wat…
volgens mij leidt geloof( religie)of overtuiging tot discipline.
Mijn diensttijd heeft daar niets aan bij gedragen, meer het tegendeel zou ik zeggen.
Het feit dat ik mij tot een gevoelloos verlengde van een moordwapen heb laten opleiden heeft mij meer kwaad dan goed gedaan.
interessant, ik sluit me aan bij vele.
Twee broers twee richtingen, heel normaal, want zo was het duizenden jaren geleden en zal het altijd zo blijven. Wat dienstplicht in het leger betreft, in mijn ogen, wordt ook zo plichtsbesef aangeleerd een waarde die bijdraagt aan onze maatschappij. In het bereiken van een doel (elk doel) is discipline de grondslag van succes.
Maori jongeren zijn meestal een vrij gevochten groep die rondhangen in gangs en daadwerkelijk leren buiten de grenzen van de wet te leven. In tegenstelling, Maories met een militaire opleiding zijn veelal een voorbeeld van uitstekend gedrag in onze maatschappij en dragen een goed steentje bij.
Het probleem van ‘alles mag’ is typisch van deze tijd. Het is niets voor niets dat we zoveel soesa hebben
met leerlingen in het onderwijs, want de ouders zijn opgegroeid met weinig discipline. In mijn vak kregen solicitanten die hun militaire training hebben gedaan voorkeur met het bezetten van een baan. Het zijn mensen die samen kunnen werken als een team.
De geschiedenis bewijst dit ook,legers met de beste discipline waren grotendeels triomphantelijk.
Maar ik kan wel inzien dat dienstplicht
ook een negatieve kant heeft, er zijn nu eenmaal altijd individuelen, who buck the system en authoriteit.
Ik las zo iets van 20.000 Katholieken die de kerk jaarlijks verlaten in Nederland en zo ook 60000 Protestanten en NZ gaat de zelfde kant uit, “signs of the time” zegt men schouders ophalende? Islam is nu de enige groeiende religie in Europa, is dat waar? Ik wijt dit aan het feit dat Muslims van klein af aan de Islam discipline leren en zo een sterke group vormen. Organisatie zonder discipline is onmogelijk.
Het grote probleem echter, zijn de menselijke zwakke punten zoals, begerigheid, egotisme, jalouzie, enz.,
en jullie kennen deze menselijke karaktertrekken ook wel, wij zijn allen geboren hier mee en door discipline alleen kun je dit onderdrukken.
Have a nice day, cheers van Johan.
Ik heb alle reacties tot nu toe gelezen, en ik kan alleen dit zeggen: De reden dat jongens ‘ de weg kwijt ‘ zijn heeft weinig te maken met ‘ weinig disicipline bij het opvoeden ‘. Dat zie ik zelf om me heen gebeuren, keurige ouders met discipline en duidelijke regels worden niet serieus genomen. Tot op een bepaald punt kun je het gedrag stimuleren maar aan de andere kant is hun eigen wil sterker. Zonde……
@ Farah
ik ben het hier niet mee eens, uitzonderingen daargelaten.
ouders moeten van dag 1 consequent zijn met de regels en vader en moeder moeten op 1 lijn zitten. Vaak is dit niet het geval. kinderen groeien op in gezinnen waar de regels afhankelijk zijn van de context, van de ‘bui’waar pa of ma in zit, etc etc
de meeste ouders hebben geen discipline wat opvoeden betreft….ondanks dat zij zelf een heel gedisciplineerd leven leven….
gr.
Jongens en ( meisjes ) die eerst alles doen wat God verboden heeft, en daarna oprecht berouw tonen en op het rechte pad blijven. Komt dat je niet heel erg bekend voor? Het tweede deel wat ik heb beschreven, is uiteindelijk datgene wat er vanuit huis uit is meegegeven. Of het door de kinderen in ontvangst wordt genomen, is een heel ander verhaal.
Bij de Amish een zeer conservatief christelijke gemeenschap, gaan de kinderemn op hun achttiende uit de gemeenschap en gaan soms helemaal los.
bedoeling is dat ze vrijelijk de keus maken om weer terug te komen in de zeer besloten gemeenschap van de Amish
I GOT SOUL BUT I’M NOT A SOLDIER!
Zelf ben ik opgegroeid als zo’n linkse pacifist, en het leger roept bij mij beelden op van conformisten die op commando mensen doden. Aan de ene kant ben ik niet meer zo naief om te denken dat het leger geen nut heeft, maar toch klinkt het me vreemd in de oren om democratieën te beschermen met een organisatie, die juist helemaal niet democratisch kan zijn. Ikzelf vind het erg belangrijk dat legers alleen defensief worden ingezet, maar dat lijkt alweer een utopie. U ziet, de rode lijn ontbreekt in deze post en dat heeft een reden: Ik wil geen oorlog, maar ik wil ook niet weerloos zijn in een oorlog. Toch maar Nuclear Deterrence vanuit de polder?
@ farah/ fadila
Voor de moslimgemeenschap dienen de profeten als voorbeeld. als we terug kijken in de isl.geschiedenis, zien we al dat bij de eerste profeet op aard, onze vader, Adam, het al mis ging. Zijn ene zoon vermoorde zijn andere zoon. Er zijn zo genoeg voorbeelden die aantonen dat jij als ouder perfect kan zijn, maar het niet altijd terug te zien is in jouw kinderen.
@vele
Zoals vele het beschrijft van de Amish, is het misschien nog niet zo slecht om “los te gaan”. vervolgens niet alleen met je hart maar ook je verstand je over te geven aan het geloof, omdat ALS je er dan voor kiest, het voor jezelf is en je er 100% voor gaat.
m.vr.gr
weer zo´n mooi stukje geschreven.
Kan me voorstellen, dat je vol met vragen zit. Je weet niet hoe je broers alles beleven en of het ze beinvloedt, op welke manier dan ook. Ik hoop voor ze, dat het ze sterkt voor de toekomst. Wat wil je en wat kun je? De 1 wil het eigenlijk vergeten en de ander is misschien zo trots als een pauw en kan er geen genoeg van krijgen. Door met allebei te praten, kun jij ook een idee krijgen, over hoe jongens/mannen denken over de krijgsmacht en dit kunnen overbrengen op anderen. Ieder vanuit zijn eigen ervaring. xxxxx
wat bedoel je precies met ‘ik ben overgehaald’, de laatste zin van je stukje?
mooi geschreven !