Voorpagina Ramadan

Tussengebeds tv-kijken

In de ongeveer 90 minuten die resten tussen het avondgebed (maghreb) en het nachtgebed (‘isha) bevind ik me tijdens de ramadan met enige regelmaat bij verschillende vrienden en families. Soms zit je dichtbij de moskee (zoals bij mijn meissie d’r ouders die op 20 meter van een prachtmoskee wonen) en ga je voor het vasten verbreken daarheen om vervolgens relaxed terug te lopen voor soep en een langere maaltijd. Soms zit je ver verwijderd van de moskee en verbreek je je vasten thuis om daarna gezamenlijk te bidden. Echter, wat een constante lijkt, bij wie ik ook de maaltijd mag nuttigen: iedereen lijkt de tv te hebben aanstaan!

Mijn islamitisch ‘adoptieve’ familie heeft meestal een combinatie van rtl nieuws en Iqra aanstaan. Omdat de extra gezamenlijke ramadangebeden (salaat at-taraweeh) in Saudie-Arabië wegens tijdsverschil eerder beginnen, kun je die vaak zien tijdens het eten. Het doet me altijd deugd om de verschillende imams met hun eigen stijl te horen lezen met de fantastische omgeving van de haram en al die vele mensen die mee lezen met een Quran in hun hand tijdens het gebed, sommige nog in ihram (kledingdracht van umrah en hajj). Vaak vergeet ik echter goed te eten of tijdig te signaleren dat het tijd is om te vertrekken voor het nachtgebed. Dan beland ik meestal bij de dichtstbijzijnde moskee, wat een ontzettend mooi gebouw is, maar waar mensen een soort van supersnelle fitnessvariant van het gebed uitvoeren. Niet echt bevorderlijk voor mijn khoeshoe’ (gebedsconcentratie), maar je bent wel vroeg thuis.

Een polderislamitische vriend van me die heeft recentelijk de BBC-serie Planet Earth aangeschaft. Hij woont wat verder van de moskee, dus na ons gezamenlijk gebed hadden we goed de tijd om die serie te bekijken. Tijdens mijn werk in een Engelse boekhandel heb ik die serie wel eens verkocht. Ik had echter nooit de moeite genomen om die dingen te bekijken. Na de eerste beelden van gigantische grotten middenin de jungle van Brazilië, en vervolgens het ene na het andere wonderschone beeld van diepzeedieren en nog meer gigantische natuurschoonheden, rolde de ene na de andere ‘subhanullah!’ van onze tongen. Het bleef maar komen. Onze gastheer stond ondertussen in de keuken en toen hij binnen kwam zei hij: "Apart he? Dat heb ik nou ook altijd als ik zit te kijken, dat je een continue stroom van lofprijzingen aan Allah swt er uit gooit als je die beelden ziet."

Af en toe kom ik bij gigantisch lieve mensen die er echter op de een of andere manier een sport van maken om alle programma’s van Henkjan Smits te bekijken (of mensen die op hem lijken…) – hetzij X-factor, Popstars, Idols, weetikveel waar die gozer nog meer in zit. Op de een of andere manier word ik daar altijd helemaal krankjorum van. Al die mensen die afgezeken worden (en door zo’n jury nog meekrijgen dat het hun eigen schuld is, omdat ze nu eenmaal meedoen aan hun programma), een hoop misplaatste arrogantie, gladjakkers, of juist mensen met een hele mooie stem (die echter totaal niet voldoen aan het schoonheidsideaal van deze tijden – lees: blond en skinny met grote borsten) maar die er toch uitgaan. Bah wat een nare programma’s. Waarom scoort dat soort onzin toch altijd?

Weet je wat het ergste is? Als je met z’n allen aan het eten bent, ga je toch kijken. En als je kijkt, bied je zo’n 10 minuten goed weerstand, eerst voorzichtig (is dit wel een geschikt programma, beetje moreel verwerpelijk, niet?) dan wat harder (wat een naar programma! Uit! Uit! Uit!) maar uiteindelijk denkt iedereen dat je een grapje maakt en kijken we vrolijk verder. (Ik ben per slot van rekening te gast). Vervolgens glijd je ongemerkt in de valkuil en begin je commentaar te geven; eerst op de jury, vervolgens toch op de deelnemers en uiteindelijk zit je tegen je wil in toch mensen flink te kraken. Wat een nare programma’s, maar vooral: wat een zwakte van mezelf. Misschien moet ik de volgende keer een universele afstandsbediening mee nemen…

(Tot zover ons programma voor vanavond. Fijne avond en veel plezier bij Taraweeh.)

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van