De afgelopen dagen heeft zich naast het vasten een andere beslommering mij bezig gehouden. Ik moest het “uitmaken” met mijn werkgever. Er zijn vele laffe manieren om dit doen, per e-mail (dat is bijna net zo erg als het uitmaken van je relatie per sms), telefonisch of middels een aangetekende brief. Ik wilde toch erg graag in stijl weg gaan en maakte een afspraak met mijn manager via zijn secretaresse. Graag wilde ik open en eerlijk face-to-face uitleggen waarom ik besloten had toch niet in te gaan op het buitenkansje wat mij door hem was aangeboden. Wat ik niet wist, terwijl ik nog steeds genoot van mijn lange vakantie, is dat er op kantoor inmiddels al lang via andere wegen het gerucht gaande was over mijn vertrek. Oops!
En nog eens oops! Oops met peren en kuikentjes aan toe! Ik had een paar oproepen gemist en terwijl ik mijn voicemailberichten beluisterde en het allemaal slechts zakelijk en absoluut niets persoonlijk was, brak mijn hart. De teleurstelling was te horen in zijn woorden: "Eighty, er gaat hier een gerucht rond waar ik niet blij van word." Oops met ananas, barbequesaus en groene Fernandes aan toe!
Ik belde hem als een sodemieter terug en probeerde aan de telefoon uit te leggen dat ik het heel vervelend vond dat hij het op deze manier te horen heeft gekregen. Maar daar lag de teleurstelling niet eens zo zeer, vertelde hij mij. We hadden volgens hem een mondelinge overeenkomst. Iets wat volgens mij helemaal niet het geval was, zeker niet gezien het mooie aanbod later veranderd was in een nog steeds mooi aanbod, maar wel iets anders.
We besloten de afspraak die gemaakt was via zijn secretaresse door te laten gaan. Met lood in mijn schoenen ben ik er heen gereisd, ik voelde me verschrikkelijk naar. Het vrat aan mijn geweten dat ik hem zo had laten zitten, zo ga je niet met iemand om die je juist hoog hebt zitten en voor wie je eigenlijk alleen maar dankbaarheid en waardering voelt. Maar ja.. ik wilde daar toch echt weg. Ik kan moeilijk puur en alleen uit loyaliteitsbesef bij een werkgever blijven.
Het gesprek ging goed, een beetje het “CD van jou, CD van mij, CD van ons allebei” gesprek. Ik had te veel loon ontvangen en dat moesten ze dan terugvorderen. “Prima”, zei ik, “geld waar ik geen recht op heb, wil ik ook niet hebben”. Hij zou nog kijken in hoeverre het te vereffenen was met mijn vakantie-uren. Gezien dat er zoveel waren hoefde ik niet eens meer wat terug te betalen.
En ik moest een ontslagbrief schrijven… Huh? Maar ik heb het uiteindelijke contract toch niet ondertekend? En daar kwam die term weer opduiken.. “mondelinge overeenkomst”. “DAT WAS EEN ANDER AANBOD!” Aan de ene kant wilde ik het hem zo makkelijk mogelijk maken, ik voelde me al erg schuldig over de hele situatie. Aan de andere kant wilde ik ook erkenning hebben en uit principe niet het woord ontslag gebruiken. Gelukkig kwam hij met een oplossing, een neutraal briefje waarop stond dat ik vanaf een bepaalde datum niet meer in dienst was.
Daarna volgde nog een hele correspondentie over de gemaakte overuren. In elke mailtje was de teleurstelling duidelijk te proeven. Zelfs daarin staat tussen de regels dat ik een baan geaccepteerd heb en daarna heb afgewezen. Ik begon me een beetje Ross uit “Friends” te voelen, die Rachel elke keer duidelijk moest maken dat ze een break hadden in de relatie toen hij scharrelde met het Xerox meisje. “DAT WAS EEN ANDER AANBOD!”
Hoewel het mij naast pijn ook ergens boos maakt dat ik misschien niet betaald krijg voor mijn overwerk, heb ik besloten geen schennis te schoppen. Ik zie wel wat ik krijg als ik al iets krijg. Dit heeft al te veel tijd en energie in beslag genomen. Bovendien was de samenwerking gedurende de tijd die ik bij mijn oud-werkgever doorbracht erg leerzaam en fijn. Daar zal ik ze altijd voor waarderen en mijn manager in het bijzonder eeuwig dankbaar voor blijven. Het is zonde dat op deze manier te verpesten. Zoals Grote Zus al wijs adviseerde, moet ik er maar een les uit trekken; nooit overwerken tenzij erom gevraagd wordt.
Ik bundel daarom in mijn snipverkoudheid al mijn krachten en positieve energie voor morgen en wat komen zal, insha Allah. Een nieuwe baan, nieuwe werkgever en nieuwe kansen. En ik ben toch wel erg blij om het niet alleen te zeggen, maar het ook oprecht te voelen: “Ik heb er enorm veel zin in!”
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
Eighty
Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.Lees andere stukken van
4 Reacties op "We were on a break!"
Ik ben erg blij te lezen dat je uitkijkt naar je nieuwe baan.
Ik wens je dan ook superveel succes en plezier daar. En ik hoop dat je het daar wel naar je zin zult hebben.
Goooooo Eighty!!!
Succes met je nieuwe baan Eighty!!
schennis = stennis
Een mondelinge overeenkomst is ook bindend maar dit is echt typisch. Hoe vaak houden werkgevers zich niet aan mondelinge overeenkomsten? Of het contract ziet er op papier heel anders uit als mondeling afgesproken was. En nu het een keer de werkgever overkomt wordt er een halszaak van gemaakt.
Gefeliciteerd met je nieuwe baan!