Micronesië, Nauru, Palau en Marshall Eilanden tegen erkenning Palestina. Wie?

Waarom een absolutie meerderheid niet hetzelfde is als een meerderheid in relatieve zin..

De Algemene Vergadering heeft een resolutie aangenomen waarmee de verhoging van de Palestijnse status bij de Verenigde Naties een feit is. De symboliek straalt er alleen al in de datum van af. Precies 65 jaar geleden, op 29 november 1947, waren het juist de VS die de wereld – die voor overgrote deel nog uit koloniën bestond – chanteerden om Palestina te verdelen.

De Palestijnen krijgen de status van waarnemend niet-lid. Met andere woorden: Dat is als een jongen (of meisje) die mag toezien hoe anderen knikkeren, zelf niet mee mag doen, in elkaar geslagen mag worden, overeind geholpen wordt, en erover mag klagen bij instanties die niet erkend worden door degenen van wie hij een pak rammel heeft gehad.

Maar hoe verliep de stemming dan? 138 lidstaten stemden voor de resolutie, 41 landen onthielden zich van stemming (waaronder onze eigen Frans ‘Ruggegraatloos’ Timmermans) en negen landen waren tegen. Die 138 landen vertegenwoordigen minimaal 5,5 miljard mensen. Maar die 41 landen die niet gestemd hebben + de 9 landen die tegen zijn – zo blijkt uit een analyse van The Guardian – zijn samen goed voor 90% van de wereldeconomie. Al zal dat percentage nu waarschijnlijk iets lager uitvallen.

Palestina krijgt dus vooral een morele (en een bescheiden juridische en humanitaire steun), maar technisch gezien hebben ze het machtigste gedeelte van wereld nog steeds tegen, of in ieder geval: niet achter zich. Vooral de woorden van de Amerikaanse VN-afgevaardigde Susan Rice waren erg ‘hoopvol’: “zij zullen morgenochtend wakker worden en merken dat er weinig is veranderd, behalve dat de kans op een vreedzame oplossing is afgenomen.”

Een vriend van me vatte deze paradox treffend samen: ‘Ik vind het rijp voor een t-shirt: let op streven naar vrijheid kan schadelijk zijn voor vrede.’

Het moge duidelijk zijn dat Israël zich niets aantrekt van erkenningen en internationaal recht. Ze hebben VN-resoluties en uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, incluis de Vierde Conventie van Genève, decennia structureel genegeerd. Hoewel er nu meer landen zijn die Palestina erkennen (dat was trouwens al zo, voor deze stemming hadden er al 126 van de 193 Palestina op enigerlei wijze erkend), zullen de Israëli’s de onthoudingen én tegenstemmen – van de landen die gezamenlijk voor 90% de wereld runnen – nog altijd zien als een rechtvaardiging voor het huidige beleid.

Deze gebeurtenis gaat de Apartheidmuur helaas geen millimeter verkleinen. En het gaat ook niet voorkomen dat burgers die met een Palestijnse vlag rondlopen niet gearresteerd worden door Israëlische agenten. Je kunt een staat wel erkennen, maar belangrijker is om de schendingen van het internationale recht door Israël te veroordelen en daar consequenties aan te verbinden.

Hoe hoopvol en optimistisch ik op de langere termijn ook ben: de kracht van een Palestijnse staat zit ‘m voorlopig niet in de erkenning door VN-lidstaten, maar in de kracht en doorzettingsvermogen van de Palestijnen zelf. En als zij hierdoor versterkt worden in hun strijd, dan zou ik het misschien nog als een bescheiden overwinning kunnen typeren. Meer kan ik er op dit moment niet van maken.

Verder is het niet opvallend dat Canada, VS, Tsjechië en Israël tegen een Palestijnse staat zijn. Maar die andere landen?

• Panama – Dat is toch een discotheek?
• Marshall Eilanden – Heeft het Marshall Plan daar iets mee te maken?
• Palau – Fijn dat we erop gewezen worden dat het bestaat. Of heb ik iets gemist tijdens aardrijkskunde?
• Micronesië – Is dat een kleine versie van Indonesië?
• Nauru – 21 km2, 9000 inwoners, twee hotels en ze betalen met de Australische dollar.

De lijst van die enkele tegenstemmers zou op het eerste gezicht hoopvol moeten stemmen, maar ondanks die overweldigende meerderheid van landen die voor zijn, kunnen we één ding met zekerheid concluderen: dat een absolute meerderheid niet hetzelfde is als een meerderheid in relatieve zin.

Maar ach, zoals mijn vader altijd zei: ‘Je kunt beter te vroeg klagen, dan te snel juichen..’

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim