Voorpagina Islam, Maatschappelijk, Ramadan

Nachtelijke gebeden in de Poldermoskee

Soms is het geluid in de verschillende media oorverdovend. Er is iets nieuws, of je het goed of slecht vindt of dat het je onverschillig laat, is nog even moeilijk vast te stellen. De hype is los en je komt er niet onderuit. Vervolgens betijt het lawaai slechts langzaam en beginnen mensen zich een beetje te roeren. Leuk concept, maar… die persoon zit er bij en die vertrouw ik niet, dat gedeelte vind ik belachelijk, dus de rest zal ook wel suf zijn, die en die mensen zitten er stiekem achter, het is een complot van de overheid, mensen doen daar zaken die niet kloppen en meer van zulks.

Ziehier in een notendop de lancering van de Poldermoskee zoals ik die in de afgelopen van buiten heb meegemaakt.

Echter, de visie achter de Poldermoskee vond ik vanaf het begin af aan zo sterk, dat ik al die negatieve vibes ver genoeg opzij kon schuiven om er gewoon een paar keer te komen bidden, wat iftars mee te maken, en het een en ander aan lezingen te bezoeken. De nadruk op de Nederlandse taal die ons allen in dit land bindt, de expliciete uitnodiging aan jongeren om te komen en te participieren in zowel organisatie als activeiten – zonder de ouderen te verwaarlozen – en uiteraard, de versterkte aanwezigheid van vrouwen in de moskee (eindelijk beginnen we de potentie van onze gemeenschap ten volle te benutten!). Al deze zaken verwarmen mijn hart, en maken me tot op grote hoogte ontvankelijk voor de spirituele schoonheid van deze moskee.

Afgelopen vrijdag, de 27ste nacht van Ramadan, ben ik weer eens langsgegaan. Met wat polderbroeders en een kleine Irakees hebben we eerst onze vasten verbroken in mijn huismoskee in Oost en hebben we vervolgens bij de Turk gegeten. Rond half 10 ’s avonds kwamen we bij een volle Poldermoskee aan, waar het een feest der herkenning was: broeders en zusters die ik heel vaak zie in de stad op de verschillende plaatsen voor gebed, opleiding of plezier, maar ook mensen die ik slechts 1 of 2x per jaar tegenkom. Vele (halalle) knuffelpartijen volgden (en beleefde knikjes van het hoofd met hand op het hart voor de mensen wiens voorkeur daar naar uitgaat).

Een van de broeders deed een verhaal in het Nederlands, vervolgens in het Arabisch en als laatste kwam iemand nog een mooie Berberse variant daarvan houden. Niemand werd uitgesloten van welke kennis of informatie dan ook. Achterin de zaal zaten een aantal zusters en die hadden een verrassing: een Nederlands meisje wilde graag getuigen en toetreden tot de islam, alhamdulillah. Na haar shahada, werd er opgeroepen tot het gebed en kwam de imam tevoorschijn. Deze jongen heeft zo’n mooie stijl van recitatie dat ook de Poldermoskee elke avond meer mensen in zijn gebedsruimte leek te hebben. Vooral ook veel buurtvolk – en dat is extra mooi, want na al die mediahype is het beter om je voeten stevig in de klei te planten zodat je wortel kunt schieten in de gemeenschap. De nabije buurt is daarbij onmisbaar.

Traditioneel gezien noemt men de 27ste nacht van de Ramadan ‘laylat-oel-Qadr’- alhoewel de overleveringen hier niet zo zeker van zijn, die sporen gelovigen aan om deze nacht te ‘zoeken’ (door intensivering van het gebed) in de oneven nachten van de laatste 10 dagen. Het is een nacht die wat betreft zegeningen beter is dan duizend maanden (zie ook Qur’an 97: 1-5). Veel moskeeën blijven dan de gehele nacht open. Zo ook de Poldermoskee. Er waren verschillende mensen die reciteerden, soms uit het hoofd, soms uit het boek; er waren 3 lezingen. Over de Profeet en zijn relatie tot de natuur en de mens, maar ook over de eigen verantwoordelijkheid van de mens om van zijn of haar vasten meer te maken dan enkel honger en dorst, om de spirituele dimensie te zoeken, om je tong in bedwang te houden en om nog dichter bij de tevredenheid van Allah swt te komen.

Hoewel ik niet van plan was de hele nacht te blijven, zwierf ik rond van gebedsruimte naar eetruimte, van de keuken (moge Allah swt Bilel zegenen voor zijn koffie!) naar de gang en weer terug. Rustig zelf bidden, in staat van slapeloosheid gezamenlijk bidden, smeekgebeden en persoonlijke recititatie. Mijn lichaam wist hieraan energie te onttrekken op een manier die ik nog nooit had meegemaakt, soebhanullah! Rond half 6 draaide mijn maag alle kanten op, maar ik wist hem te bedwingen. Na het ochtendgebed, rond 6 uur, wilde ik naar huis gaan.

In de halfschemer kwam een jongen naar me toe. Sorry, mag ik je wat vragen? Ben jij niet Abduljabbar van der Ven? Bevreemdende situatie, misschien wel gedroomd.

Het was een bijzondere ervaring op meerdere vlakken. Ik vernam van een van de dames van het bestuur dat er insha’Allah ook buiten de Ramadan ruimte zal zijn voor dit soort nachtelijke gebeden, lezingen en activiteiten. Nederland is een goede plek van islam rijker geworden. Moge Allah swt ons allen leiden.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van