Voorpagina Ingezonden, Maatschappelijk

1 + 1 = ?

Dit stuk is ingezonden door Abdelkarim El-Fassi

Er schijnt een diep geworteld probleem in de Nederlandse samenleving te wroeten, dat niet op te lossen is. Waarom eigenlijk? Weerhoudt de grondwet ons ervan om gericht en repressief te reageren? Wordt deze culturele crisis onder stoelen en tafels geschoven? Is het slechts een ontwikkeling in de evolutie van maatschappijen en culturen, waarbij ook de normen en waarden aan verandering onderhevig zijn? Proberen we middels enkele stuiptrekkingen ons daartegen te verzetten? Misschien een nieuwe soort klassenstrijd, maar dan op kapitalistisch metaniveau? Wat is de beste oplossing tegen deze islamisering en Marokkaanse probleemjeugd? Is de hele discussie een goed geregisseerde afleidingsmanoeuvre? Bestaat het probleem überhaupt wel of speelt het in onze verbeelding van de werkelijkheid? En in dat geval vraag ik me af hoe dit gevoel zich tot een gevestigde conventie heeft ontwikkeld.

Aan de hand van mijn conventies durf ik te stellen dat we geloven in ‘niets’.

Zoals een filosofische grootheid mooi verwoordde; ‘DE Nederlander bestaat niet’. Ik durf eraan toe te voegen dat die ook nooit heeft bestaan, net als DE Marokkaan en DE moslim ook nooit hebben bestaan.

Ervan uitgaande dat het inderdaad zo is, kunnen we dan ook stellen dat de problemen die we met zijn allen ‘ervaren’ misleiden? Hoe kan het dan zo zijn dat we bij het woord Marokkaan denken aan probleemjongeren? Of bij het woordje terrorist aan een handweigerende moslim met baard. Hoe kan je een mening hebben over een groep waar je individueel nog nooit problemen of contact mee hebt gehad?

Komt het door de, in het ziekenbed gelegen (en niet wetende wat er aan mankeert), democratisch stelsel dat op het punt staat om nog zieker te worden? Geeft het systeem de tegenstanders te weinig de gelegenheid om zich van een gebalanceerd wederhoor te voorzien, waardoor er fricties ontstaan met vertekende kenmerken, die we vandaag de dag, alles behalve in koor, erkennen? De media geven ons slechts een eigen interpretatie van de minuscule werkelijkheid waar we als individu mee akkoord gaan, of niet? Of kijken we er wat kritischer naar en plaatsen we het geheel, zoals die ons wordt voorgeschoteld, in een breder filosofische context? Of zijn problemen een onmisbaar onderdeel geworden van ons anders zo saaie, betekenisloze leven? Waardoor ik dus stel dat conflicten horen bij een utopische wereldvoorstelling, die we eigenlijk niet kunnen beseffen omdat we de hersencapaciteit niet hebben om alles te begrijpen? Of misschien

denken we te moeilijk en is middels een simpel rekensommetje alles te verklaren?

Casus: Tien leerlingen zitten in een klaslokaal en zien de volgende som op het bord staan: 1+1=. Vijf leerlingen antwoorden met ‘twee’ en de overige vijf leerlingen antwoorden met ‘elf’.

Wie heeft er gelijk? Wie bepaalt er wie gelijk heeft. Of, wie bepaalt er wie gelijk krijgt? Waarom kan het niet allebei? Wat als er een minderheid zou zijn? Wat als die minderheid gezamenlijk meer invloed heeft? En wat als dat niet zo is? Wie heeft die tekens verzonnen? Waarom is er behoefte aan een absolute waarheid? En met welke bedoeling? Wat als dat klaslokaal de wereld impliceert? Wat is de waarheid van 1+1? Een heleboel vragen waar verschillende antwoorden op mogelijk zijn.

Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen (voor degenen die niet volgen waar ik heen wil), is dat simpele antwoorden op het hoe en waarom niet bestaan. Je begint bij een simpel dilemma en als snel kom je tijdens het oplossen ervan erachter dat het een oneindig labyrint betreft dat je alleen kan begrijpen als je weet dat er geen uitgang is. Ik accepteer verandering, dus ik weiger om één dominante onveranderlijke maatschappijkritische waarheid te erkennen.

Er bestaan verschillende waarheden, zoals er verschillende soorten geschiedenissen, goede boeken en mooie auto’s bestaan. Het is allemaal niet zo simpel als het lijkt. Indien je wat dieper ingaat op elementen die de evolutie van betekenisgeving proberen te beschrijven (niet verklaren), waaronder de semiotiek, leer je dat processen aan verandering onderhevig zijn. Het heeft geen zin om alles van een clichématige betekenis te voorzien. Want betekenissen veranderen. Daarom zal ik, met de kennis die ik nu heb, openstaan voor het antwoord ‘elf’.

Dat kan morgen echter weer anders zijn…

Abdelkarim El-Fassi

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!