Het kan helaas niet eens aan je onopmerkzaamheid ontsnappen. De verkiezingscampagne in de VS is (wéér) in volle gang en dit jaar is het meer dan ooit een moddergooi festijn. De media storten zich obsessief en mateloos op de strijd om de meest tenenkrommende nieuwtjes over het inhoudsloze verloop van de onzinnigste presidentiele verkiezingen ooit gehouden. Desondanks beloven beide presidentskandidaten het gedesillusioneerde Amerikaanse volk vol overtuigingskracht vooruitgang en ingrijpende veranderingen.
Tot dusver zijn ze voor velen bijzonder spannend en onderhoudend (met bijzondere dank aan Tina Fey’s hilariteiten). Anderen, waaronder ik, kunnen dit politieke popsterspektakel amper verdragen; Al weet Fey zelfs mij aan het lachen te krijgen.
Laten we eerlijk zijn. De Amerikaanse verkiezingen zijn gewoonweg belangrijk. Ondanks hun afnemende speling op internationaal vlak, blijven de VS een onmiskenbare wereldwijde macht behouden. Anno 2008, met 9/11, de invasie in Irak achter de rug maar springlevend in het achterhoofd en een alomtegenwoordige crisis der crises, vraagt men om een sterke, gedisciplineerde, vastberaden en daadkrachtige leider en lucky us! Wij (de Amerikanen welteverstaan) mogen kiezen uit alles behalve!
Naar mijn mening levert het verkiesbare stel niets meer en niets minder op dan alle hoopvolle kandidaten bij elkaar die de afgelopen jaren de soms lachwekkend en soms pijnlijk om te zien talentenjachtrevue passeerden. Zowel McCain als Obama begeven zich op een misselijkmakende achtbaan van ordinaire en smerige campagnestrategieën en hoopgevende en verlossende retoriek. Komt dat zien, komt dat zien! Het circus genaamd ‘The (American) presidential dream’.
Enerzijds hebben we te maken met een quasi gereïncarneerde John F. Kennedy met een nostalgisch vleugje M.L. King en goede portie black is beautiful allure. Anderzijds met een voormalige gevechtspiloot die de ware patriottische belichaming is van veel afgeleefde en overleden leiders uit de 20ste eeuw tijden. Deze kenmerken wekken de suggestie dat de Democraat en Republikein enorm uiteenlopen in visies en beleid. Wie verder kijkt, gaat voorbij aan de schijnbare uitersten en ziet een hoop zorgwekkende overeenkomsten.
Het links/rechts spectrum in het Amerikaanse politieke stelsel is even breed en verspreid zoals wij dat hier in Nederland kennen maar wel afgebakend in twee duidelijke democratische en republikeinse kaders. Zo is Obama’s standpunt eerder rechts in kwesties waar McCain een linkse houding neigt en vice versa. Ze zijn veelbesproken en dissenter binnen hun partij, overdreven idealistisch en krijgen beiden met enige regelmaat een koekje van elkaars deeg. Zij spelen het spel en ze spelen het vies.
De publieke opinie is het ermee eens dat Bush’ droevig nalatenschap onder vredegezinde handen moet worden genomen. De Democratische presidentsnominatie was immers niet voor niets zo polemiek. Het ging toen tenslotte, al blijk nu van niet, om de toekomstige leider van het toen nog machtige Amerika. Wie had het toen over die oppositionele Republikeinen? En wie scoort nu het best op de peilingen? Obama? Toch McCain? Of…Obama bij nader inzien? Let op: Peiling is misleiding!
De Republikeinen lijken het momenteel zwaarder te krijgen maar met shooting star Palin onder een arm en een hoop fraudelente machtspelletjes onder de andere, zullen de Repubs de geschiedenis zich nog één keer laten herhalen. Bad business? Well, just worse. Obama is favoriet maar staat onterecht garant voor een secuur en bloedloos beleid. Zijn politieke voertuig wordt immers, ondanks zijn sympathieke en diplomatieke figuur achter het stuur, eveneens geleid door een complex routeplannend systeem bestaande uit rechtsgezinde lobbyisten, belangengroepen en multinationals. Niet bepaald onbelangrijk; Want zo geldt in de politiek: ‘It’s better to know the persoon who drafts the letter than the one who sings it.’
Deze Amerikaanse poppenkast heeft veel weg van talentenjachtprogramma’s als Idols of ‘The X factor’, waar de beste zangers (lees: Hillary) in een vroeg stadium het podium moeten verlaten en voorgoed in de vergetelheid raken waarna de twee overblijvende showstelers alles uit hun artistieke kast moeten halen om de meeste stemmen te krijgen. Inmiddels omarmen we kennelijk iedere vorm van verkiezingen die deze amuserende trekken vertoont. Het betrokken politiek-intellectueel milieu heeft hiermee een beschamend dieptepunt bereikt…of moet dat nog blijken?
14 Reacties op "The (American) presidential dream"
Ik ben het niet met je eens. Er zijn inderdaad twee kampen, maar er zijn wel degelijk belangrijke inhoudelijke verschillen. Wordt de ontmanteling van de overheid, het verheerlijken van onzinnige consumptie op krediet en het begunstigen van de rijken voortgezet – een duidelijk failliet beleid, die nu schoorvoetend leidt tot onvermijdelijke nationalisaties van banken; of wordt ingezet op een gezonde middenklasse (letterlijk en figuurlijk) en een groene economie.
De keuze is enorm belangrijk. Al was het slechts de psychologische ‘Yes, We Can’ rallying cry van Obama. De financiele crisis is (naast ongebreidelde en verheerlijkte hebzucht) het gevolg van op paniek gebaseerde kudde beursgedrag. Er wordt in deze economische veen-/bosbrand gezocht naar zekerheid en hoop op een nieuw begin. De crisis gaat niet aflopen totdat er in Amerika een nieuwe leider is opgestaan in wie men economisch vertrouwen heeft – ziedaar de “Yes We Can” slogan. Populistisch en bij op hol geslagen beleggers na verkiezing een angstbezwerende toverformule en machtig placebo effect.
Overigens: het verschijnsel “vote swapping” is in het districtenstelsel van Canada (ook nu verkiezingen) in opkomst:Er zijn drie linkse partijen (Liberals, NDP, Greens) die samen een grote meerderheid hebben, maar die hun districten ook versnipperen, waardoor de conservatieven aan de macht zijn. Nu zijn er vote swap sites waar mensen een afspraak met een ander maken om die linkse partij te stemmen die in hun district kan winnen in ruil voor hun eigen voorkeur in een ander district. Dit alles dus om het Ralph Nader effect te voorkomen. Ik ben benieuwd of zoiets ook in Amerika zal ontstaan (al is het, toegegeven, met twee partijen wellicht overbodig).
aan #1 Alison
Helemaal mee eens.
Overigens vind ik het steeds interessant om van jou dingen over Canada te horen. Meer dan tien jaar geleden was ik twee weken in Vancouver. Ik herinner me dat alles er het zelfde uitzag als in de VS, terwijl als ik met de mensen praatte ik veel meer aan Europa moest denken.
Je kunt Obama en Mc Cain niet gelijkstellen, net zoals je dat bij beide campagnes niet kunt.
Irak, Iran,economie, vrije markt, behandeling middenklasse, behandeling onderklasse, behandeling bovenklasse.
In deze zaken zijn beide kandidaten uitersten en het is te hopen dat Obama gekozen wordt.
Het is de republikeinse campagne die met modder gooit, de democraten plaatsen daar kanttekeningen bij en geven mc Cain dus een koekje van eigen deeg.
Mvg
Door Nader heeft Gore destijds de verkiezingen verloren, dit kan zich herhalen maar op dit moment is de kans klein
Had volgens mij qua wereld politiek niet zo veel uitgemaakt
Het zal gezien de huidige situatie een democraat worden
ik denk dat veel mensen over 2 jaar met verbazing naar de fratsen van deze democraat zullen kijken en nauwelijks iets terugvinden van zijn nietszeggende retoriek.
De republikeinen gaan deze verkiezingen opzettelijk verliezen.
Er valt de komende 4 tot 8 jaar geen eer meer te behalen.
Het hele land en een deel van de rest van de wereld is door Bush en Co leeggeroofd.
Ze laten de achtergebleven shit lekker door de democraten opruimen.
En dat terwijl de republikeinen vanuit de oppositie, de beste stuurman kunnen spelen.
Men weet uit ervaring dat aan de huidige situatie voor niemand eer is te behalen.
dus de democraten krijgen het witte huis met een grote strik erom cadeau.
“Ze laten de achtergebleven shit lekker door de democraten opruimen.
En dat terwijl de republikeinen vanuit de oppositie, de beste stuurman kunnen spelen.”
Ik denk eerder dat juist de Democraten het zullen laten lopen. Als ze alle scenario’s uitwerken in hun strategie, acht ik de kans groot dat ze vanuit een sterkere zijlijn toe zullen kijken hoe de Republikeinen, en in het bijzonder McCain, het zullen proberen op te knapen en daarbij nog harder zullen vallen.
De Democratische glorie zal pas ergens in 2012/13 plaats maken als blijkt dat McCain van van hetzelfde bedorven hout gesneden is. Het gefaalde beleid uit de laatste 6-8 jaar hangt teveel samen met nauw met Bush, en niet zozeer met de Republikeinen…
hangt teveel samen met nauw met Bush =
hangt te nauw samen met Bush
De beste zangeres is eruit, Hillary, maar de alinea heb je het nog over dat (buitenlandse?) beleid bepaalt wordt door lobbyisten. Denk je dat Hillary in dat opzicht ‘schoon’ is?
correctie
de alinea ervoor*
bepaald*
Check. Still banned?
Jan
Jan, gefeliciteerd. WBH bedankt. tof.
Kennelijk niet ;-)
Het belangrijkste is dat Obama Afrikaan is (zijn grootvader en grootmoeder zijn Luo).
Jan
@ Jan
Welkom terug ;)
Gezichten veranderen maar niet het beleid. McCain en Obama zullen beide hetzelfde uitgedachte beleid uitvoeren op eigen wijze.