Voorpagina Cultuur, Maatschappelijk, Politiek

Neo-malikisme

Afgelopen week deed het nieuws de ronde dat Marokko een aantal imams had teruggeroepen voor instructies. Dit leidde tot enige ophef bij een aantal politici in Nederland. De reden voor de ophef was dat we in Nederland scheiding van kerk en staat kennen. We zouden tevens niet gediend zijn bij buitenlandse religieuze ‘interventie’. Achteraf bleek dat het een storm in een glas water was.


Koning Mohammed VI

De imams waren niet echt teruggeroepen, maar uitgenodigd. Het ging om een conferentie over de Islam in Europa en de imams waren er vrijwillig heen gegaan op kosten van Rabat. Het nieuws dat ze waren teruggeroepen door de Marokkaanse koning was door het SMN (samenwerkingsverband Marokkanen in Nederland, een organisatie die zich verzet tegen de invloed van Rabat op Marokkaanse Nederlanders) de wereld in geholpen.

Onze media hadden vervolgens dit bericht amateuristisch (zoals wel vaker gebeurt) zonder wederhoor overgenomen. Gelukkig waren er wel enkele media die dit beeld van teruggeroepen imams later nuanceerden.

Een Marokkaanse krant berichtte echter dat de Marokkaanse koning wel degelijk een beleid aan het vormen is voor de Marokkaanse imams in Europa. Het is echter een nobel doel, zo zegt de krant. De koning, die tevens het religieus ‘opperhoofd’ is, wil een tolerante islam uitdragen en extremisme bestrijden.

Afgelopen zomer heb ik in de moskeeën in Marokko kunnen ‘proeven’ van dit beleid. Ik had het idee dat men een soort ‘neo-malikisme’ aan het opleggen is. Het malikisme is een traditionele soennitische wetschool die in Marokko sinds eeuwen dominant is. ‘Neo’ duidt op een aantal recente progressieve hervormingen in bijvoorbeeld het Marokkaanse familierecht, die gunstig zijn voor de positie van de vrouw in de Marokkaanse maatschappij. Al moet gezegd worden dat vooralsnog vooral de elitaire vrouwen daar de vruchten van plukken.

Op zich ben ik wel een fan van het neo-malikisme. Marokko laat zien dat hervormingen in de islam niet alleen op individueel niveau mogelijk zijn, maar ook op staatsniveau in naam van de islam en onder leiding van religieus gezag. Men is echter ook bezig met het opleggen van allerlei standaardisaties in naam van de strijd tegen het extremisme. De terroristische aanslagen in Casablanca in 2003 waren daar een aanleiding voor. Veel van die standaardisaties lijken dit doel echter niet te dienen maar meer om de Marokkaans islamitische traditie te conserveren en invloeden van bijvoorbeeld het (Saudische) salafisme een halt toe te roepen.

De overheid prijst regelmatig het soefisme en stimuleert de volkstraditie van heiligen verering. Allerlei variaties die bijvoorbeeld in het rituele gebed bestaan, zijn voor de imams niet meer toegestaan. In alle Marokkaanse moskeeën moeten de verschillen geminimaliseerd worden. Men is verplicht na het maghreb gebed één hisb (1/60e) deel van de Koran te reciteren naar oud Marokkaans gebruik, een traditie ingevoerd in de tijd van de Almohaden (Al-muwahidien) dynastie. De Koran reciteren door imams mag alleen in de ‘warsh’ stijl en na het gebed is men verplicht de ‘salaat al ibrahimiya’ (gebed over de profeten Mohammed en Ibrahiem, vzmh) uit te spreken. Ook is er in veel moskeeën een tv opgehangen en is men verplicht daar elke dag de religieuze tv-zender van de koning ‘As-Saadisa’ (‘de 6e’, genoemd naar Koning Mohammed VI) aan te doen. Wie afwijkt van de norm wordt op het matje geroepen.

Ironisch, worden in naam van de verdraagzaamheid variaties niet getolereerd. Het was grappig om te merken dat sommige imams deze instructies met tegenzin uitvoerden. Het ging vooral om imams waarvan ik hoorde dat ze naar het salafisme neigden. Volgens het salafisme zijn veel van de ‘Marokkaanse’ instructies foute innovaties in de religie. Ik weet niet wat er precies tijdens het congres besproken is en of je het als iets positiefs of negatiefs moet zien als Rabat het kennisniveau van imams wil bijspijkeren in naam van de tolerantie. Het lijkt me een goede zaak als men ingelicht wordt over hervormingen in het islamitisch recht, die positief uitpakken.

Maar wat als de bemoeienis verder reikt? Dat moeten we nog maar even aanzien, lijkt mij, met een flinke dosis Hollandse nuchterheid. We zijn wel wat gewend, denk ik. Immers, al eeuwen loopt in een patriarchale theocratie in het hart van Europa een man in een jurk rond, die onze katholieken jaar in jaar uit van instructies voorziet…

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel