Nu heeft hij een bondgenoot in zijn camera gevonden

Arendsogen, een scherpe blik, gevoel voor compositie, creativiteit, maar bovenal: goed kunnen zien. In een notendop de kwaliteiten die je zou toeschrijven aan een fotograaf met potentie. Schrijf ’t lijstje anders even over op je buik. Met een stel ogen dat het maar voor 12% doet lukt het net zo makkelijk.

Slechtziend zijn en fotograferen. “Niet de meest voor de hand liggende combinatie”, hoor ik je denken. En tóch is er een knaap die ondanks zijn ‘beperking’ met volle teugen geniet van de plaatjes die hij bijna dagelijks schiet. Waarom beperking tussen aanhalingstekens staat? Die zogenaamde beperking heeft hem nooit begrensd, niet in zijn creativiteit, ten minste.

Oké, tuurlijk. Er waren momenten dat hij als klein jongetje het fietspad overstak, tegen een mevrouw op de fiets opbotste om vervolgens de ‘meneer’ van een welgemeend en allerliefst “sorry” te bedienen. Dat vond die mevrouw niet zo leuk, maar kon hij ’t weten. Hij zag maar 12%. Ook op de middelbare school, waar hij in het begin op goed geluk lokalen binnenstapte, omdat hij de nummers op de deuren niet kon lezen. Ook daar dacht hij na een paar blunders dat hij toch nét wat procenten tekort kwam.

Maar daar heeft hij tegenwoordig een stuk minder last van. Nu heeft hij een bondgenoot in zijn camera gevonden. Samen met dat ding heeft hij zichzelf in staat gesteld te zien als nooit te voren. Onafscheidelijk als die twee zijn, schieten ze prenten waarvan ze zelf denken dat ze mooi zijn. Bij thuiskomst verwondert hij zich nog dagelijks over hoeveel details hij mist. Over hoe sommige meisjes écht snorren hebben. Of over de donkerbruine haarkleur van een goede vriend; dat zwart heeft ‘m nooit gestaan.

Deze knul steekt een spreekwoordelijke middelvinger op naar alles en iedereen die denkt dat je iets niet kunt. Alleen maar omdat ze bij de oogarts niet consistent waren in de grootte van de letters op het voorleesbord. Na de derde rij a’s en o’s en u’s, was alles gewoon te klein afgedrukt. Daar kon hij ook niks aan doen.

De jongen waar het hier over gaat ben ik trouwens zelf. De mensen die me goed kennen vergeten vaak dat ik slechtziend ben. Dat komt voornamelijk omdat ik ze dat heb laten vergeten. Omdat ik naar m’n volle vermogen heb gehandeld. Ik heb altijd het maximale uit mezelf proberen te halen, met of zonder goede ogen. En dat is precies wat ik aan mensen wil meegeven die zich met mij kunnen identificeren. Laat mensen je nooit ook maar enige beperking opleggen. Zo’n beperking werkt namelijk pas beperkend als jij dat toelaat. Buig de situatie om naar iets positiefs.

Of zoals een vriend van me zou zeggen: “Wees een winnaar!”.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Khalid Amakran

Khalid Amakran is opgegroeid in het Rotterdam-West van de jaren ’90. Waar je struikelde over slapende junks en je bij het buitenspelen uit moest kijken voor de drugsnaalden die in het knikkerpotje lagen. Dat kleine beetje tijd dat hij op school doorbracht besteedde hij aan het frustreren van zijn docenten op de HAVO en het HBO. Nu hij afgestudeerd is schiet hij foto’s, video’s en schrijft hij. De wereld overnemen is, zeg maar, echt zijn ultieme doel. Rennie’s zijn volgens hem gewoon vierkante pepermuntjes.

Lees andere stukken van Khalid