Emoties. Dat is het thema van de gezondheidsvoorlichting voorafgaand aan de fietsles. Op een fiets stappen is voor veel mensen de normaalste zaak van de wereld. Daar komt geen emotie bij kijken zou je denken, enkel wat vaardigheden zoals het met de fiets aan de hand lopen, steppen, zitten, trappen, uitdrijven, remmen en afstappen. Niet geheel onbelangrijk zijn de verkeersregels.
Het is bekend dat veel [lees: veel, niet alle] allochtone vrouwen geïsoleerd leven. Zij hebben vaak wel een vertrouwde vrienden- en/of familiekring, maar meestal blijft het daar ook bij. Door omstandigheden voelen zij weinig voor activiteiten buitenshuis.
Tijdens de voorlichting worden daar verschillende redenen voor gegeven: weinig energie, vermoeidheid, angst voor het onbekende, onzekerheid, schaamte, het niet voldoende beheersen van de Nederlandse taal, negatieve gedachten, depressiviteit, eenzaamheid, hoge draaglast, kortom: desinteresse of uitgedoofde levenslust wat zorgt voor terughoudendheid in het uitbreiden van een sociaal netwerk, met als gevolg een uitzichtloze vicieuze cirkel.
Mijns inziens is dit een serieuze zaak waar meer mensen zich voor zouden moeten inzetten, met als enig doel het verbeteren van de geestelijke en lichamelijke gesteldheid van vrouwen. Een wandeling maken met de buurvrouw is een klein, maar waardevol begin.
In mijn werk als coördinerend verpleegkundige richt ik mij op de zelfredzaamheid van 80-plussers. Uiteraard wordt de zorg aangepast aan de behoefte van de cliënt. Maar die behoefte kan beperkt blijven, mits de cliënt voldoende gestimuleerd wordt om zoveel mogelijk zelf te doen. Voor deze vrouwen geldt hetzelfde. Het is ontzettend fijn om te zien wat een klein beetje stimulans doet met hun zelfbeeld.
De openheid waarmee zij hun verhaal doen, doet mij verbazen. De herkenning en erkenning die zij bij elkaar vinden, maakt dat er binnen enkele minuten een fijne vertrouwde omgeving ontstaat. Geen ik-ben-beter-dan-jij-cultuur, waar het Ego de scepter zwaait en kwetsbaarheid de grond in wordt geboord, om vervolgens nog kwetsbaarder door het leven te gaan. Totaal in tegenstrijd met normen die deze vrouwen, ondanks hun situatie, nog altijd in stand hebben weten te houden. Daar kunnen we veel van leren. Vallen en opstaan is niet alleen onderdeel van het leven, maar ook van het leren fietsen. En dan te bedenken dat er geen zijwieltjes aan te pas komen.
Toen één van de vrouwen weer rechtop stond, zei ze lachend: “Dit had ik véél eerder moeten doen!”
5 Reacties op "En dan te bedenken dat er geen zijwieltjes aan te pas komen"
Held! Keep up the good work!
Goede column, Bushra.
Ik lees je passie, verbinding maken tussen mensen.
Ga zo door en je zal je doel bereiken.
Ik weet niet wat er is gebeurd met wbh,maar blijf vooral zo doorgaan! Het is een genot om zulke verhalen te lezen. Meer persoonlijke ervaringen en minder politiek gezeik. Dit vind ik veel effectiever en reeëler! Keep up the good work WBH!
Beste schrijver,
Met veel plezier heb ik jouw inzending gelezen en daarna opnieuw gelezen. Ga zo door! Ik deel de mening van Purple.
Dank je!