Gaza, daar kun je winnende foto’s maken

Kijk eens aan. Ineens is er iets over Gaza, waar iedereen over meepraat. Wat is hier aan de hand? Gaza, dat is toch die plek van hopeloosheid, waar een ‘eeuwige oorlog’ heerst, die ‘onoplosbaar’ is? Daar praten we toch allang niet meer over, omdat er nooit iets nieuws onder de zon is? Nou, nu is er toch echt ‘nieuws’ hoor, en je struikelt er overal over.

Ineens zien we overal een foto van twee dode Palestijnse peuters opduiken, die door een terneergeslagen menigte naar hun laatste rustplaats worden gedragen. En ineens kunnen Nederlandse moslims weer woorden vinden, vooral religieuze formules, om uiting te geven aan hun getroffenheid en hun medeleven met de Palestijnse bevolking, die daar al bijna 6 jaar in een toestand van beleg en blokkade leeft.

Rondom hetzelfde tijdstip dat het bekend werd dat de Zweedse fotograaf van de krant Dagens Nyheter met de hierboven beschreven foto de 2012 World Press Photo award had binnengesleept, werden vier Palestijnse journalisten door het Israëlische leger neergeschoten en gewond afgevoerd. Zij waren verslag aan het leggen van een protestactie in Ramallah tegen de voortzetting van de onrechtmatige gevangenschap van Samer Issawi (nooit van gehoord, zeker?), die zelf uit verzet hiertegen met zijn 208e dag van hongerstaking bezig was.

Schrijnend, niet? Palestijnse journalisten leggen alle gruwelijkheden van de Israëlische bezetting vast met verslaglegging en foto’s, hierbij hun leven riskerend, vooral omdat de Zionistische staat berucht is wanneer het op het beschieten van journalisten aankomt. Op wereldniveau blijven deze persfotografen naamloos, en hun foto’s bereiken zelden de ogen van het publiek in de Westerse wereld. De Zweed, die inmiddels allang weer in zijn veilige vaderlandje zit, mag daarentegen als een echte ‘bounty-hunter’ een prijs opstrijken voor een plaatje dat op geen enkele wijze de journalistieke of informatieve waarde van die andere foto’s overstijgt.

Maar goed, het hoeft hem niet aangerekend te worden; hij is gewoon in Gaza zijn werk gaan doen, en dit is nu eenmaal zijn beroep. Maar waar de wenkbrauw toch echt even van omhoog gaat, is hoe deze foto ineens wel de gemoederen van het met Palestina sympathiserende deel van Nederland beweegt, terwijl die duizenden andere foto’s (kijk maar eens naar de website Occupied Palestine) normaliter zelden door hen gedeeld worden op Facebook, Twitter en andere sociale media. Hoe zit dat eigenlijk? Omdat deze foto een Westerse prijs heeft gewonnen, is hij opeens legitiem? Nu kun je hem zonder schroom op je profiel delen, zonder angst voor commentaar van je Nederlandse vrienden, omdat hij immers overal gepubliceerd wordt en van een Westers keurmerk voorzien is?

Toen het bombardement op Gaza in november in volle gang was, en deze twee kinderen, Suhaib Hijazi (2 jaar) en zijn broertje Muhammad (4 jaar) op 19 november 2012 samen met hun vader door een Israëlische luchtaanval werden gedood, was het heel waardevol geweest om je afkeer van dit al tientallen voortrazende Zionistische geweld via je sociale media tot uitdrukking te brengen. Wat je van de vele beschikbare Palestina-websites aan informatie met anderen deelt, fungeert dan als een bijdrage die helpt de traditioneel pro-Israëlische en misleidende beeldvorming in Nederland tegen te gaan.

Toen wel, maar geloof me, nu slaat het echt nergens meer op. De nietsontziende Israëlische aanval op Gaza kostte aan 33 kinderen het leven. Het nu verspreiden van de World Press Photo en voorzien van dramatische teksten zal hen onmogelijk weer tot leven wekken, noch zal het op enigerlei wijze bijdragen aan het voorkomen van een herhaling van deze Zionistische wreedheden. De emotie is weliswaar legitiem en oprecht, maar de timing van de uiting ervan holt hem uit tot betekenisloos gejammer.

Ondanks dat ik zeker 250 Nederlandse moslims op mijn vriendenlijstje op Facebook heb, was het, juist op het moment dat het iets uit had kunnen maken, onbegrijpelijk stil onder hen over Gaza toen het geweld zich in alle hevigheid voltrok. Wat voor informatie ik ook deelde, die via de reguliere media niet beschikbaar was, het bleek uiterst moeilijk er bij hen enige interesse voor te wekken. Uiteraard waren er positieve uitzonderingen, dat moet ik hier ook aan toevoegen.

Moet ik, als Palestijn, nu blij zijn dat de pijn van Gaza drie maanden later wereldroem schenkt aan een Zweedse journalist? Dat ben ik niet, dat mag je best weten. En mocht je denken dat deze foto door de hoge exposure bijdraagt aan de beeldvorming over het onrecht in Palestina, ook dan moet ik je helaas teleurstellen. Er is veel grotere kans dat de enige boodschap die het publiek eraan overhoudt is: als je winnende journalistieke foto’s wil maken, moet je in Gaza zijn.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Tariq Shadid

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van