Denkend aan Holland: vier jaar later

Tariq Shadid: “Recent werd ik op de zender Dubai TV beschreven als ‘de Nederlandse Palestijn’. Ik betrapte mezelf erop dat het me verraste, en dat ik bij mezelf dacht: ‘Oh ja, dat is natuurlijk ook zo’.”

Gisteren was het precies vier jaar geleden dat ik uit Nederland emigreerde. Een snel rekensommetje: ik heb er veertig jaar van mijn leven doorgebracht, dus tien keer zo lang als mijn tijd buiten de Lage Landen.

Als ik erop terugkijk, zie ik zich een proces voltrekken dat me aan de ene kant enigszins verbaast, en aan de andere kant toch wel intrigeert. De eerste jaren na mijn vertrek checkte ik nog dagelijks het Nederlandse nieuws. Ik realiseer me nu plotseling dat die gewoonte inmiddels weggesleten is, en dat ik nog slechts sporadisch eventjes op een Nederlandse nieuwssite surf om te kijken wat er allemaal gebeurd is.

Wat zeker meespeelt, is dat ik het tegenwoordig allemaal minder goed kan volgen. Er zijn nu mensen op het politieke toneel die mij grotendeels onbekend zijn, er is een nieuwe regering en wat er op het terrein van entertainment en amusement gebeurt, bereikt mij gewoonweg niet meer.

Ik mis heel weinig aan Nederland, uitgezonderd mijn familieleden en bepaalde vrienden en kennissen. Ook mis ik soms het weelderig groene landschap en het prachtige water.

Recent werd onverwacht een fragment van mijn song ‘HUNGRY’ (een steunbetuiging aan de Palestijnse hongerstaker Samer Issawi) op de zender Dubai TV gedraaid, waarbij ik door de presentatrice werd beschreven als ‘de Nederlandse Palestijn’. Het klinkt misschien heel raar, maar dat predikaat ‘Nederlands’ kwam wat vreemd en onverwacht op mij over, hoewel het uiteraard volkomen correct is. Ik betrapte mezelf erop dat het me verraste, en dat ik bij mezelf dacht: ‘Oh ja, dat is natuurlijk ook zo.’

In mijn dagelijkse leven komt mijn Nederlanderschap zelden aan de orde. Mijn patiënten zijn grotendeels Arabieren en herkennen vaak mijn tongval in het Arabisch als Palestijns. Al wordt in dit land veel waarde gehecht aan Westerse diploma’s en kwalificaties, toch profileer ik mijzelf naar mijn patiënten en collega’s nooit als Nederlander. Door mijn uiterlijk en mijn vloeiende Arabisch wordt die link dan ook zelden gelegd of benadrukt en ook ikzelf doe geen moeite het te onderstrepen.

Soms komt het ongewild op je af en niet per se op een positieve manier. Toen ik recent voor het officieel maken van een document naar de Nederlandse ambassade in Abu Dhabi moest, op ongeveer twee en een half uur rijafstand, mocht ik een week later weer opnieuw de reis maken – waarvoor ik een dag vrij moest nemen van mijn werk – omdat de ambassadrice mijn handtekening op het document ‘onvoldoende vond lijken op mijn handtekening in het paspoort’.

Onder het toeziend oog van het ambassadepersoneel moest ik toen een aantal handtekeningen op een papier plaatsen. Het wantrouwen bij een Arabische naam blijft gehandhaafd in deze vreemde tijden, ook al is het bij de ambassade bekend dat ik hoofd ben van de chirurgische afdeling in een gerenommeerd ziekenhuis in de Emiraten, dus uiterst makkelijk na te trekken en in de gaten te houden.

“Denkend aan Holland, zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan” – zo prachtig beschreven, zo waar, en toch voel ik mij er een Marsman. Veertig jaar in Nederland heeft dat niet weg kunnen nemen; vier jaar weg zijn heeft het versterkt.

Waarschijnlijk breng ik ook dit jaar weer een kort bezoekje. Een bezoekje dat net lang genoeg is om mijn chirurgie-nascholing op peil te houden, mijn familie te zien, mijn vrienden te ontmoeten en net niet lang genoeg om dat bevreemdende gevoel weer te ervaren dat mij aan het eind van zo een weekje begint te bekruipen.

Ik wens jullie intussen veel succes met de regering Rutte. Ik ben onvoldoende geïnformeerd om er een goed gefundeerd oordeel over te vellen, maar zo van ver klinkt het niet veel beter dan die verschrikkelijke Balkenende. Via Facebook krijg ik het geklaag en gesteun nog wel een beetje mee en ik heb er een soort automatische sympathie voor, zonder precies te weten hoe het zit. De neiging me erin te verdiepen vermindert met de dag, hopelijk vergeven jullie me dat. Maar mochten sommigen van jullie deze kant op willen, dan weten jullie me te vinden voor advies.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Tariq Shadid

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van