Voorpagina Algemeen, Ervaringen, Spiritualiteit

Beste broeder Arnoud, wees welkom in de islam en laat je niet gek maken

Als liberaal heb je een aparte relatie – bijna schizofreen – met je eigen levensovertuiging: aan de ene kant heb je de volle vrijheid om je levensovertuiging te belijden zoals je wilt. Aan de andere kant, wil je die overtuiging zo diep mogelijk weg stoppen achter je voordeur. De kelder is nog niet diep genoeg, bij wijze van spreken. Behalve als de rentekoers drastisch gewijzigd wordt natuurlijk – dat kun je gewoon naar buiten tweeten als een vogeltje in de lente.

Als ik overpeins wat de reden achter deze zelfopgelegde beperking is, dan moet ik altijd even terugdenken aan mezelf. Zo’n 9 jaar geleden werd ik moslim, maar in de paar maanden vlak voor dat nieuwe begin, was ik al 100% overtuigd van de islam. Toch koos ik er in eerste instantie niet voor om dat naar buiten te gooien, omdat ik het belangrijk vond om het voor mezelf te houden. Religie, pfft, dat houd je maar binnenboord, daar heeft niemand wat mee te maken, aldus mijn logica. Zo was ik moslim zonder me moslim te noemen.

Na verloop van tijd, ging ik steeds minder van die motivatie begrijpen: als je iets goed vindt, deel je dat toch met de mensen? Je bent toch zeker niet alleen op de wereld? Het was een geleidelijk proces, een behoedzame kanteling van mijn wereldbeeld, meer evolutie dan revolutie.

Vandaar dat ik wel sympathie kan opbrengen voor het proces van Arnoud van Doorn. Deze voormalig PVV’er bracht met zijn tweets over een nieuw begin met de moslimgetuigenis in het Arabisch, het tot een klein stormpje in medialand. De ironie: PVV’stemmers die onwetend een moslim de Haagsche raad in stemmen. Altijd goed voor een paar hits, wat extra kranten en een beetje reuring.

Onder moslims merkte ik dat het nieuws met ongeloof werd ontvangen. En dat bevreemdde me meer dan een beetje.

Ik moest terugdenken aan een van de grootste Kompanen van de Profeet (vzmh), Omar ibn al Khattab. Hij was iemand die vol in de tradities van zijn volk stond en daardoor niets ophad met de veranderingen die de islam brachten. Hoewel hij in eerste instantie de kracht van de Koran diep in zijn binnenste voelde (hij hoorde de Profeet (s) eens reciteren bij de Ka’ba en voelde zich zwaar geëmotioneerd) probeerde hij zich hier toch tegen te verzetten. Deze conflicterende emoties brachten Omar nog wel eens tot een pittig kookpunt aan woede-uitbarstingen.

Op een dag ging dit zover, dat hij “zijn huis verliet met een zwaard in de hand, met de intentie de Profeet (s) te doden.” (Ar-Rahieq ul Mahtoem, Sh. Moebarakpuri, blz 133). Hij kwam een man tegen die het ergste vermoedde. Deze man stopte hem en maande hem eerst zijn eigen huis op orde te stellen. Wat Omar niet wist, was dat zijn zwager en zijn zus al moslim waren geworden. Omar, zo mogelijk nog woedender, ging naar het huis van zijn zuster waar hij haar en zijn zwager ‘betrapte’ op het lezen van de Koran.

Hij deelt een tik uit aan de zwager, en raakt per ongeluk ook zijn zus terwijl zij haar man te hulp schiet. Geschrokken van het bloed op haar gezicht, kalmeert Omar. Hij vraagt naar de recitatie die hij hun net hoorde verrichten, om het zelf te lezen. Tot zijn verbazing mag hij het blad met verzen niet zelf aanraken tot hij zich gereinigd heeft. Hij leest vervolgens het vers (QS Thaa Haa 20:40):

“Waarlijk, ik ben Allah. Geen één heeft het recht om aanbeden te worden behalve Ik. Aanbid Mij dus en verricht de gebeden voor mijn overdenking op perfecte wijze.”

Hierna wil Omar, een van de grootste tegenstanders van de islam, naar de Profeet (s) meegenomen worden en niet om hem te doden. De bekering van Omar was een keerpunt in de geschiedenis van de islam.

Dus broeder Arnoud, wees welkom in de islam. Neem je tijd, volg je eigen weg en laat je niet gek maken. We doen het allemaal op onze eigen manier. En wie weet, ben jij ook een keerpunt. Mocht je Geert nog spreken, nodig hem gerust uit: ook hij kan moslim worden, net als Omar ibn Al Khattab (ra) destijds. Moge Allah ons allen leiden.

Foto: Atilla1000 via photopin cc

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van