Ik dacht mijn camera te zijn vergeten, maar gelukkig: Het bleek in mijn tas te liggen, precies daar waar ik het de nacht ervoor had gezet zodat ik het niet zou vergeten. Ik ga op reis, en wel met Famile Arslan. Dat heeft zo zijn voordelen. Je krijgt bijvoorbeeld de gehele reis voorgesneden appels en grapefruit aangeboden, ook als je beleefd ‘nee abla, dank je wel’ tegen haar zegt. Je reist ook nog eens zeer comfortabel doordat zij bij check-in nooduitgangstoelen weten te regelen. Ik heb hierbij geleerd dat een chocoladekoekje als beloning veel deuren opent.
We zijn op weg naar Doha (Qatar) voor de Muslim Leaders of Tomorrow conferentie. 300 potentiële moslimleiders uit wel 75 landen brengen een weekend met elkaar door. Elkaar leren kennen en van elkaar leren, dat is waar het om gaat. Nederland is daarbij met ongeveer tien personen goed vertegenwoordigd. Wij zijn er twee van.
We maken eerst een tussenstop in Istanbul. Een stad die veel nostalgie oproept bij mij. Een stad vol met magie en veel Turken. De vier uurtjes die we hier hebben, gebruiken we om Famile haar familie op te zoeken. Daar zal ze Ali voor het eerst zien. Het huis is op vijf minuten afstand, maar Famile wist de weg niet meer en het duurt al gauw een half uur. Mooie tijden waren dat zonder navigatie.
Papa Arslan maakt de deur open en groet. Mama Arslan heet me van harte welkom met haar moederlijke glimlach. En he, daar is Ali! Met alle liefde neemt Famile de twee maanden oude neefje in haar armen. Heel schattig. Baby’s hebben iets goddelijks in zich, een wonder op zich. We kijken naar een Koerdisch muziekoptreden op de staatstelevisie. En zo’n optreden is bijzonder, want nog geen jaar geleden waren Koerden niet vertegenwoordigd op de staatszender.
Famile en Ali
Als het gezellig is, willen dingen wel anders gaan, vooral tijdtechnisch. Een kwartier voor boarding time van ons aansluitende vlucht naar Doha gaan we namelijk aan tafel voor het diner. Op het menu staat Turkse pizza, linzensoep en de Turkse yoghurtdrank ayran. Een standaard menu van een Turks restaurant zou je denken, maar dit is anders. Dit is heerlijk. Dit is zo huiselijk. ‘Zullen we maar gaan’, zegt Famile op het moment dat ik mijn vijfde pizza wil oppakken van de grote stapel. ‘Nee joh, we redden het wel. Wil je me nog de ayran aangeven?’.
Aanvallen!
Papa Arslan racet in zijn X5 de drukke weg over. Een SUV in Amsterdam is natuurlijk wat anders dan in het heuvelige Istanbul , en dat weet papa Arslan heel goed. En genieten dat dat is. Binnen doe ik nog m’n broekriem af voor check-in, controle onder Famile haar hoofddoek, en we kunnen door. Aangekomen bij de gate blijken we op tijd te zijn. Dat is balen, had graag nog een kopje thee met haar ouders willen drinken. Wie weet op de terugweg.
Doha, here we come.
Faisal Mirza
De oprichter. Geboren, getogen en woonachtig in die mooie stad achter de duinen. Altijd klaar voor een revolutie of gewoon een kopje thee. Typisch Faisal...Lees andere stukken van Faisal
6 Reacties op "MLT Conference: De reis"
Ik heb die site van MLT en cordoba initiative bekeken en het ziet er erg interessant uit, ben benieuwd naar je verslag.
Wat mooi dat er zo’n converentie bestaat! En wat een diversiteit bestaat er in onze Ummah! Ik hoop dat je hier verslag gaat uitbrengen van wat je daar allemaal gezien/gedaan/gehoort gehebt.
Ik wens jullie veel succes….
“Het bleek in mijn tas te liggen, precies daar waar ik het de nacht ervoor had gezet zodat ik het niet zou vergeten.” -> “Hij bleek in mijn tas te liggen, precies daar waar ik hem de nacht ervoor had gezet zodat ik hem niet zou vergeten.”
“Famile” -> “familie”
“weet te regelen” -> “weten te regelen”
Oh, dat Famile een naam was, had ik niet door.
Vandaag krijgt Faisal zeker geen stickertje van u he, meester Henk? ;-)
Ik heb nu enorm trek gekregen in LAHMACUN en LINZENSOEP!