Voorpagina Politiek

Saudistan, deel 2

Lees hier deel 1

Waar is hij gebleven die zei: “ Ik ben de hoeder van Mekka,
Ik ben het hoofd van de moslims waar ook ter wereld.”
Hij heeft het bidsnoer weggegooid, het bidkleed opgedoekt,
Het graf van Mohammed in een kazerne veranderd,
Hij heeft de vijanden binnengehaald en de poorten voor hen geopend.
Hij riep hen op: “ Vernietig Irak, maak het met de grond gelijk,
Hak het de kop af, zodat we rust krijgen,
Jullie, ik en de zionisten,
Ik zal jullie zelf de kosten van de oorlog betalen.”

Uit: Strijdkreet van de Aarde. Riffijnse Gedichten. Ahmed Essadki

‘Drie maal is scheepsrecht’ gaat helaas niet alleen op voor het goede maar al te vaak ook voor het slechte. De eerste twee pogingen van de Sauds en de Wahhabi charlatans om het Arabische schiereiland te veroveren waren geëindigd in fiasco’s en de Sauds verbleven noodgedwongen in ballingschap in Koeweit. Dat bestond toen nog niet als het huidige door Britten gecreëerde kunstmatige staatje, maar was grondgebied van het Ottomaanse rijk. Daar leefden zij van een uitkering van de Ottomaanse staat. Naast het leven op kosten van de Ottomaanse staat deden leden van de Sauds aan woestijnstruikroverij om in hun levensonderhoud te voorzien.

Op een van die strooptochten in 1902 gelukte het Abdul Aziz ibn Saud het oasestadje Riyad te veroveren in een verrassingsaanval wat het begin was van een derde poging om het Arabische schiereiland te veroveren. Riyad was natuurlijk niet genoeg voor Ibn Saud en algauw was hij in conflict met alle omringende stammen die hij van hun grondgebied en bezittingen wilde beroven. Deze riepen de hulp van de Ottomaanse staat en Istanbul stuurde een leger dat Ibn Saud en zijn volgelingen een vernietigende nederlaag toebracht.

Ibn Saud was sluwer dan zijn voorgangers en in plaats van verder de confrontatie aan te gaan met de Ottomaanse staat, besloot hij zich te onderwerpen aan die staat en schreef hij brieven naar de Sultan in Istanbul om zich te onderwerpen aan diens gezag. De Ottomaanse staat was te gepreoccupeerd met onrust op de Balkan en de machinaties van Westerse machten om te veel tijd en moeite te spenderen aan dit afgelegen gedeelte van het rijk. Istanbul aanvaardde de knieval van Ibn Saud en liet hem niet alleen zijn leven behouden maar ook zijn recente veroveringen.

Zolang de Ottomaanse staat bestond, zouden Ibn Saud en de zijnen slechts een klein deel van het Arabische schiereiland beheersen. De Sauds zouden militair nooit in staat zijn geweest de gebieden van de andere stammen te veroveren en hun goederen te plunderen, laat staan de steden in het westen van het schiereiland te veroveren in de aanwezigheid van het Ottomaanse leger op het schiereiland.

Gedwarsboomd in zijn plundertochten door de Ottomaanse staat besloot Ibn Saud zijn macht te consolideren in het gebied dat hij veroverd had. Om de bedoeïenenstammen, die vrij rondtrokken in de woestijn en zich niets gelegen lieten aan welk centraal gezag dan ook, te onderwerpen, dwong hij hen zich te settelen om zo hun tribale loyaliteiten te ondermijnen en hen te kunnen controleren. Om deze actie religieus te legitimeren, blies hij de alliantie met de Wahhabi charlatans nieuw leven in die prompt de levenswijze van de rondtrekkende bedoeïenen bestempelden als niet geheel conform de Sharia. Daarnaast vormde hij een leger gerecruteerd uit de gedwongen gesettelde bedoeïenen, losgeweekt van hun tribale loyaliteiten en levenswijze en religieus geïndoctrineerd met de Wahhabi ketterij. Dit leger genaamd de Ikhwan (broeders) vormde de basis van zijn macht en het vehikel voor toekomstige veroveringen.

Doordat de Ottomaanse staat plundertochten verhinderde, had Ibn Saud een chronisch tekort aan geld. Om zijn volgelingen tevreden te houden, moest hij daarom een alternatieve geldbron zien te vinden. Gelukkig (voor hem) waren de Britten, die zich in de Golf hadden genesteld, altijd geïnteresseerd in een Arabische collaborateur voor de ondermijning van het Ottomaanse rijk. En zo gebeurde het dat Ibn Saud van zijn rijkje vrijwillig een Brits protectoraat maakte voor de som van 5.000 pond per maand in cash en wapenleveranties.

Wordt vervolgd…

Mohammed is: Een Man (althans als men dat woord slechts als geslacht opvat), een Moslim (in hart en nieren totaal, echter in daad maar mondjes maat), een Maliki (maar tot zijn schande moet hij bekennen al-Muwatta nog nooit gelezen te hebben), een Afrikaan, een Noord-Afrikaan, een Maghrebijn, een Berber/Amazigh, een Riffijn, een Ayzenay, een Aqarou3, een Arabier (in culturele zin), een Westerling, een Europeaan, een Nederlander, een Hollander, een Zuid-Hollander, een Leidenaar, een Voorschotenaar, een Vlietwijker.

Lees andere stukken van