Voorpagina Ervaringen, Khadija in de trein

Alles is mogelijk

Ik stapte gister in de trein. In de kabine waar ik me bevond was maar een plaats over, naast een kale man. Ik wilde niet gaan zitten, liever 20 minuten staan, dan naast hem plaats nemen.
Op dat moment schrok ik van me zelf.

Hoe komt het eigenlijk dat ik niet naast hem zitten wil? Hij is kaal, blank. Wat meteen moet betekenen dat het een racist is. Bewust of onbewust. Een Turk heeft een gasneus, Surinamers zijn lui en zijn knoflook dealers, Nederlanders gierig, Arabieren en Berbers hebben onderling ook weer oorlog.
Ondertussen zijn wij het wel, die het hardst gillen over gediscrimineerd worden. Niet dat het weinig voorkomt. Je mag zo hard roepen als je wilt, maar daartegenover staat wel, jezelf kunnen bekritiseren.

Ik nam alsnog plaats naast de man. Haalde mijn krant tevoorschijn en begon erin te lezen. Opeens werd ik uit mijn concentratie gehaald, door een stem die me vroeg naar een stukje uit mijn krant.  Braaf geef ik de kale man het sportgedeelte.

Aangezien ik een week in bed heb moeten liggen wegens ziekte was ik niet op de hoogte van  veranderingen op werk.
Eenmaal aangekomen, blijkt de kale man mijn nieuwe manager te zijn.