Voorpagina Algemeen

De Grote Boze Wolf

Natuurlijk kun je het niet goed genoeg doen voor iedereen. Sterker nog: soms ben je gewoon de Grote Boze Wolf in iemands leven, zonder dat je dit ooit weet. Wanneer je dit wel door krijgt, kan dit best wel een schok teweeg brengen. Hoe had je ooit kunnen verwachten dat jij zelf, jawel jouw eigen persoontje enzo, niet aardig zou worden gevonden door iemand anders. Die ander kan iemand zijn die eigenlijk altijd poeslief tegen je is (zo iemand noemen we een slapjanus of hypocriet), of die je niet echt kent, maar die zo af en toe opduikt in je ooghoeken als vriend van een vriend, kennis van de buren, aanhang – ik noem maar wat.

Vreemder wordt het wanneer die Ander, in wiens ogen je de GBW bent, een totale vreemde voor je blijkt te zijn. Janwillem de Wattus? Naldie de Wie! Wiezemoeder? Pascal de Hoe?  Een verstandig mens zal hierbij direct afhaken: ik ken hem/haar niet, dus wat zal het mij an mijn bilpartij roesten of deze of gene me niet aardig vindt. Een ouwe hippie zal de gedachte dat iemand hem/haar niet aardig vindt onverteerbaar vinden. De wil tot aardig gevonden worden, is zo sterk dat er zelfonderzoek gaat plaatsvinden. Wat heb ik ooit gedaan dat deze persoon me niet lief vindt, oh nee oy vey och wee!

Nadat dit zelfonderzoek succesvol is afgerond (itwusntme!) met een kopje kruidenthee om 5 uur in de ochtend, komt het rouw/verwerkingsproces op gang: stap 1 is ontkenning. Die persoon vindt mij wel aardig maar weet het eigenlijk niet.

Stap 2 is boosheid: ik roep bij deze een nieuwe prijsuitreiking in het leven. De DikkeMiddelVingerprijs voor grootste ondankbare en nutteloze haatsmurf van het jaar. En je gaat hem krijgen, ja jij, jij en jij. Jullie krijgen allemaal een DMV: Janwillem krijgt de Gouden DMV voor meest risicoloze haat van het jaar, Nahabat krijgt de zilveren DMV voor de lillijkste haatzaaierij in Goeree Overflakkee. Wiezemoeder krijgt slechts een eervolle vermelding om verdere vergelding te voorkomen. Pascal krijgt dit jaar de Bronzen DMV voor meest beloftevolle haatsmurf in 2008.

Stap 3 is verdriet: ik heb nooit de GroteBozeWolf willen zijn, het doet nu zo’n pijn, aye mie, ik begrijp nu de erreur van mijn weg, boeheoehoe.

Stap 4 is acceptatie: tja, ik ben slechts een mens en niet altijd aardig, niet altijd begripvol, niet altijd in topvorm, voor sommige onuitstaanbaar en onacceptabel vanwege wat dan ook van mijn eigenschappen, intenties of handelingen. Dus uiteindelijk ben ik helaas de GroteBozeWolf voor een x aantal mensen, wat ik ook doe. Jammer, maar onvermijdelijk. Volgende keer beter.

Uiteindelijk zal de ouwe hippie dus ook op de verstandige mensenmodus uit moeten komen, hoop ik, misschien, mogelijk, insha’Allah.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van