Voorpagina Algemeen

Twee onder een kap

Mijn favoriete kleur is roze, ik ben gek op roze. Behalve varkens, nee, die vind ik vies. Ik houd van verzorging en de tranen springen in mijn ogen wanneer mijn gemanicuurde nagels op de een of andere manier beschadigen. Elk jaar weer ga ik naar de Amsterdam Fashion Week. Daar kan ik pagina’s vol over schrijven en ik beloof je dat ik dat, als je het wilt, ook echt ga doen. Oh en ik ben verliefd. Verliefd op pumps. Mijn liefde voor schoenen -en pumps in het bijzonder- zal ik hopelijk nooit verliezen.

Mijn moeder, die het vast goed bedoelt, heeft sinds kort een nieuwe regeling met mij getroffen. Telkens als ik met nieuwe schoenen thuis kom, moet een ander paar weg.

Dat andere paar geeft ze dan weg aan het Leger des Heils of die legt ze gewoon buiten neer in de hoop dat ze door iemand mee genomen worden. Toch blijf ik het zielig vinden. Ik vind het zielig dat een paar schoenen zomaar weggaat of vaak letterlijk weggegooid wordt. Een dak- of thuisloze zou maar de hele dag op 15 centimeter hoge hakken moeten lopen…

Tassen vind ik onmisbaar. Ik heb ze in allerlei kleuren en maten. Zoals Louis Vuitton ooit zei: ‘It’s in the bag’. Ja, ik houd inderdaad van mooie en toffe dingen. Dingen met een mooi labeltje eraan en een ‘mooi’ prijskaartje. Kom op.. geef het toe, we zijn allemaal wel ergens diep van binnen gek op merken. Vooral mijn generatie.

Mijn favoriete warenhuis is Harrods. Of ik daar winkel, is een ander verhaal. Lauren Weisberger is een van mijn favoriete schrijfsters. De verfilming van haar boek ‘The Devil wears Prada’, heb ik inmiddels zes keer gezien. Mijn schoonheidsspecialiste is een goede vriendin en hoewel ik een hoofddoek draag, laat ik mijn haar om de twee weken bijknippen. Waarom? Omdat ik hetzelfde soort ‘iets’ heb onder dat ‘doekkie’ als jij.

Oh en als er vragen bij je opkomen hoe ik aan mijn geld kom.. Ik werk en dat werk is heel eerlijk. Geen telefonische verkoop van abonnementen zoals voorheen. Met mijn maandelijkse financiële studietegemoetkoming namens de Nederlandse overheid, kom ik dus op een goed bedrag per maand uit.

360º bbbbzzzzzt.

Ik vind dat iedereen met een Nederlands paspoort tenminste één roman van Harry Mulisch gelezen moet hebben. Op mijn elfde had ik alle boeken van Ferdinand Bordewijk verslonden. Toen mijn moeder een keer langs kwam in mijn kamer en vroeg waarom ik zo aandachtig het stratenboekje van Rotterdam door nam, was mijn antwoord: "Een dag niet gelezen, is een dag niet geleefd". Ik had alle andere boeken al uitgelezen.

Elke keer als ik naar de boekhandel ga, moet ik mij beheersen om niet teveel boeken te kopen. Boeken zijn prachtig. Geweldig. Perzische dichters vind ik de beste in de wereldgeschiedenis. Ze hebben een enorme positieve invloed uitgeoefend op de rest van de wereld. Zelfs nu en hier klinken de echo’s van hun stemmen in onze oren. Als we goed luisteren, begrijpen we ook wat ze bedoelen. Door de wijsheid van Hafez en de liefde van Rumi ben ik verstrengeld. Verstrengeld in de drang dat ik hen wil bestuderen, begrijpen en voelen. Met mijn positieve instelling hoop ik dat -eens- inderdaad te doen.

Over hoop gesproken.. Is dat niet zo’n verschijnsel wat de mens doet leven? Hopen op van alles wat jij belangrijk vindt. De hoop voor hoop. Hopen dat je dromen uitkomen en je jouw passies kunt uitvoeren.

Hopelijk zal ik ooit iedereen begrijpen die ik voorheen niet begrepen heb. Mijn buurman die om 4 uur in de ochtend keihard dark metal muziek draait, een docent van mij waarvan ik vind dat hij zijn werk beter kan uitvoeren, studiegenoten die niet eens de moeite doen om naar hem te luisteren, honden die op mijn stoep hun boodschap achterlaten terwijl hun baasje weet dat er om de hoek bij mij een hondenuitlaatplek is, sommige politici, sommige filosofen, sommige mensen.

Met alle wil van de wereld probeer ik niet te kijken naar waarin mijn tegenstander en ik van elkaar verschillen, maar naar wat wij gemeen hebben. En ik hoop dat wij elkaar niet als tegenstanders zullen zien, maar als vrienden. Want zoals een Perzische dichter ooit eens zei: "Elke reis begint met een droom". Laten we inderdaad zelf die verandering zijn die wij willen zien in de wereld.

Misschien heb ik het hierboven allemaal een beetje overdreven uitgedrukt. Ik laat het aan jouw fantasie over wat je wel, of niet, buitensporig vindt. Maar laat mij in mijn waarde. Laat mij mijzelf zijn. Ik beloof jou dat je precies hetzelfde van mij kan verwachten.
Want uiteindelijk zeggen we allemaal één ding: Wij Blijven Hier! ;)