Voorpagina Algemeen

Pijn blijf je voelen

Famile Arslan is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl

Martin Vogel was de naam van de boekhouder van het vorige kantoor waar ik werkte. Een man waar je op kon bouwen en de enige man die de onredelijke eigenaresse tot rede kon brengen. Na zijn overlijden is het ook bergafwaarts gegaan met het kantoor, totdat iedereen afscheid nam. Ik herinner me de laatste keer dat ik hem zag. Het was ied ul fitr, ik had tijd gemaakt en heb hem opgezocht in het revalidatiecentrum. Zijn linkerbeen was afgesneden. Hij klaagde dat zijn linkerbeen pijn deed, hij lachte: "Ik zou het nooit hebben geloofd als het mij niet was overkomen. Ik voel mijn been nog steeds en het doet pijn, het voelt koud aan en ik kan mijn been niet warm krijgen. Famile, dit is heel raar vind je niet?"

Raar is het zeker. Het afsnijden van zijn been heeft niet gebaat, de ziekte ging door en is hem fataal geworden.

Ik ben blij dat ik hem opgezocht heb en mijn waardering voor hem heb kunnen uitspreken. Echter, waarom ik dit ter sprake breng is eenvoudig. Door mijn werk als advocaat heb ik geleerd om om te gaan met afscheid en het nemen van afstand. Zonder uitzondering kan ik zeggen dat al mijn klanten moeite hebben met het afsluiten van hun relatie. Nee, het is niet zo dat vooral vrouwen daar moeite mee hebben, maar mannen en vrouwen reageren gewoon anders. Het lijkt alsof mannen als gevoelloze eikels van de ene relatie naar een andere stappen, al zijn er ook mannen die niet zo zijn.

De meeste vrouwen die ik heb bijgestaan vechten en blijven vechten voor de relatie, terwijl ze weten dat de man het niet waard is om bij te blijven. Allen hebben hun redenen, de kinderen, schaamte, de onzekere situatie daarna, de geborgenheid van een relatie, ondanks alle gebreken. Maar een van mijn klanten was heel eerlijk, ze kwam er voor uit: "Ik ben bang voor de eenzaamheid die gaat volgen. Hij zal verder gaan, een nieuwe leven opbouwen, nieuwe partner en kinderen. We hebben alleen gezamenlijke vrienden, hoe maak ik nieuwe vrienden? Ik zal zijn kinderen opvoeden, ik zal er voor de kinderen zijn totdat ze me niet meer nodig hebben. Wat dan? Wat moet ik dan doen? Ik wil niet scheiden, begrijpt u dat?"

Ik heb met de advocaat van de man een afspraak gemaakt, zodat deze mensen -die 35 jaar bij elkaar waren- nogmaals met elkaar zouden praten. Ik adviseerde haar om te praten over haar angsten. De scheiding is doorgezet, het gesprek heeft niets uitgemaakt, maar ze heeft het gezegd tegen hem. Misschien was het de eerste keer dat zij gesproken hebben met elkaar en niet tegen elkaar.

Er zijn vrouwen die zich sterk houden: "Ik heb hem niet nodig, ik kan zonder". Er zijn vrouwen die op wraak zinnen, dat zijn de leukste, maar meest onvoorspelbare vrouwen. Meestal hebben de mannen hen ingeruild voor een jongere versie van Oost-Europese afkomst. Prachtig was het toen de vrouw besloot om niet voor de kinderen te zorgen. De kinderen werden naar vader en nieuwe vriendin gestuurd, drie jonge kinderen. Inderdaad, als je niet af kan blijven van een getrouwde man dan moet je in overweging nemen dat je ook voor zijn kinderen moet zorgen… Maar deze dame had niet verwacht dat de kinderen zo snel bij hen zouden komen… om te blijven. Trouwens ook goede manier om de man tot het betalen van alimentatie te dwingen. Doet het veel beter dan de deurwaarder.

Mannen zijn anders. Zij willen niets delen, alles is van hen. Zij zorgen dat er veel schulden worden gemaakt, waar de vrouw aan mee moet betalen. Alimentatie is uit den boze, waar is de bijstand voor? Roddel en achterklap, zelfs als zij het niet doen, hun moeders en zussen helpen maar al te graag. Ik heb ook de bezitterige mannen meegemaakt: "Ik ga van je scheiden maar dat betekent niet dat je een nieuwe relatie aan mag gaan". Een collega-advocaat had een dergelijke bepaling zelfs in het echtscheidingsconvenant opgenomen. Een bepaling die in strijd is met de wet en alles waar ik voor sta. Natuurlijk heb ik die advocaat, ook een man, helemaal afgezeikt. Heb ik trouwens ook in andere zaken gedaan, maar goed.

Laat ik even richten op hetgeen de heer Vogel tegen me zei over zijn been. Het was erg toepasselijk voor een scheiding: "Zelfs als het voorbij is: de pijn blijf je voelen". Ik adviseer mijn klanten dan ook: al is de relatie verbroken, geef jezelf de ruimte om het gemis daarvan te erkennen. 


Famile Arslan (34) is geboren in Turkije en sinds 1975 in Nederland. Nu is ze advocaat en procureur in Den Haag.