Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk, ReFlex' klaagboek

Ambtenaren

Ik haat het gemeentehuis. En ik haat ambtenaren. En als ik dus mijn rijbewijs moet verlengen, dan heb ik daar niet echt veel zin in. Het is er altijd superdruk, dus ik vroeg opstaan om er als eerste te zijn. Blijken ze gesloten te zijn, omdat het goede vrijdag is. Ik kijk om me heen, winkels zijn gewoon open, banken zijn gewoon open, de apotheek is gewoon open, de shoarmazaak is gewoon open, alles is gewoon open. Maar de ambtenaren laten geen gelegenheid onbenut om hun luiheid tentoon te stellen. Inmiddels een paar dagen verder, m’n rijbewijs is al verlopen, dus ik weer naar het stadhuis, ’s ochtends vroeg om half negen.

Wachten, wachten, wachten. De medewerkers lopen wat heen en weer, twee dames achter de balie kletsen nog wat bij. Elke keer als ik denk dat ze op het knopje drukken voor de volgende klant, nemen ze helaas een slokje van hun koffie. Drie kwartier later ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik overhandig mijn oude rijbewijs, pasfoto en 47 euro. De dame haalt er een liniaaltje bij. Blijkt mijn pasfoto net twee millimeter te klein te zijn. Twee jaar geleden waren dezelfde pasfoto’s nog prima voor mijn paspoort en nu waren ze ineens onbruikbaar voor mijn rijbewijs. "Ja, de regels kunnen elk jaar veranderen, meneer." Ik besluit er niet op te reageren. "En uw rijbewijs is al een paar dagen verlopen. Zo is ie niet meer geldig". Ik breng nog meer geduld op.

Ik ga in de pauze van m’n werk naar de Turkse satellietverkoper om de hoek om een pasfoto te laten maken. Op de nieuwe pasfoto’s mag je niet lachen, want ambtenaren houden niet van vrolijke mensen. Ik probeer dus zo neutraal mogelijk te kijken, maar de Turkse satellietverkoper had al een pasfoto klaar nog voordat ik op de stoel zat. Het blijkt een uitstekende foto te zijn: er is geen emotie op waarneembaar. Ik vergelijk het met mijn oude pasfoto en kan met het blote oog geen verschil in formaat waarnemen. Zou het niet weer geweigerd worden?

Ik ga de volgende ochtend (alweer mijn derde ochtend dat ik extra vroeg wakker moest worden) naar de deelgemeente, dicht bij mijn werk, om zo min mogelijk tijd kwijt te zijn. De deur gaat open, ik krijg voorrang van een aardige blinde man en ben als eerste aan de beurt. De dame achter de balie neemt het oude rijbewijs, de pasfoto en 47 euro. Ze kijkt amper naar de pasfoto, er komt geen liniaaltje aan te pas. Ze merkt op dat mijn rijbewijs al enkele dagen is verlopen, maar in plaats van een belerende opmerking zegt ze: "Ow jee, je rijbewijs is al verlopen. Normaal duurt het wel een week voordat het klaar is, maar weet je wat, kom het maandag maar ophalen". Kijk, zo kan het dus ook, denk ik dan.

Natuurlijk zal deze mevrouw niet volgens de officiele ambtenaren-regels gehandeld hebben, het officiële liniaaltje werd niet gebruikt en de burger moest niet onnodig een week lang wachten. Maar het is wel zoals de model-ambtenaar in mijn ogen hoort te zijn. Regels zijn er voor de structuur, maar een beetje flexibiliteit doet soms wonderen. Ik hou, dankzij haar, in ieder geval al iets meer van ambtenaren.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van