Voorpagina Politiek

‘Wie gaat er opdraaien voor de schade in Turkije’

Het zal u niet ontgaan zijn dat Turkije de afgelopen paar dagen extreem vaak (vaker dan gewend) in het nieuws verschijnt. Nog geen maand geleden hebben we allemaal kunnen lezen dat Turkije zijn laatste IMF-lening na 52 jaar heeft weten af te lossen. Kort daarna is door kredietbeoordelaar Moody’s de status van Turkije bijgesteld van Ba1 naar Baa3. Hiermee is Turkije’s status verhoogd naar Investment Grade. De groei van de Turkse economie is ongekend. Er zijn genoeg landen die een economisch resultaat als deze zouden willen behalen.

De PKK heeft een wapenstilstand aangekondigd. Het vredesproces komt op gang. Er zou een einde moeten komen aan het jaren durend geweld tussen de Koeren en Turken. Door heel Turkije vinden mooie ontwikkelingen plaats om de verbroedering tussen Turken en Koerden te vergroten. In opdracht van de regering zijn er groepen samengesteld die diverse steden in Turkije een bezoek brengen om zo in gesprek te gaan met beide partijen, om problemen vast te stellen, om inzicht te creëren in ontwikkelingsmogelijkheden in het oosten van Turkije. Om een beter Turkije te creëren.

Nog geen week geleden is door de voorzitter van de EU bekend gemaakt dat de Europese Unie een hervatting van het overleg – over de Turkse toetreding tot de EU – wil hebben.

In 3 dagen is niets van dit beeld over Turkije overgebleven. Welke investeerder zou na deze afgelopen paar dagen het nou nog aandurven te investeren in een land als Turkije? Welk land zou nu nog over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie willen spreken? Terwijl wij in Nederland een handjevol asielzoekers geen onderdak kunnen bieden, vangt Turkije duizenden Syriërs op. In de afgelopen 3 dagen is van Erdogan een 2e Assad gemaakt.

Erdogan zou een ondemocratische man zijn, die het volk geen gehoor geeft. Op sociale media gaan updates en tweets de ronde waarbij Erdogan wordt vergeleken met Assad. De man die de grootste economische groei in Turkije heeft weten te verwezenlijken zou nu een dictator zijn. Niemand heeft het nog over de Turken-Koerden problematiek. Niemand heeft het nog over de bomen in het Gezi Park in Istanbul waar het allemaal mee begon. Bekende Turkse acteurs verlaten de filmsets om zich aan te sluiten bij de demonstranten. De demonstraties breiden zich uit naar verschillende andere steden, binnen en buiten Turkije.

Sommigen spreken zelfs van een ‘Turkse Lente’, een ‘revolutie’ (vooral westerse media). Op social media is een oorlog gaande. De pro’s en anti’s. Diverse Turkse politieke partijen proberen hun profijt te halen uit de ontstane chaos. Sluiten zich aan bij demonstranten, waar ze soms niet welkom zijn. Er gaan foto’s van verwonde mensen van jaren geleden de ronde waarbij deze worden getoond als gevolg van het ingrijpen van de Turkse politie tijdens de ‘Gezi Park’ demonstraties. Er wordt zelfs gesuggereerd dat er doden gevallen zouden zijn. De feiten met betrekking tot de protesten zijn maar moeilijk te achterhalen.

Turkije heeft in de afgelopen 10 jaar veel veranderingen doorgemaakt. Sommige veranderingen, zoals privatisering worden door bepaalde groepen in de samenleving gezien als: ‘Erdogan verkoopt Turkije gewoon, straks is er geen Turkije meer’. Andere veranderingen worden door sommige groeperingen als bedreiging voor de seculiere staat beschouwd. De uitdrukking ‘Islamitisch Turkije’ en ‘Islamitische Erdogan’ is ons allen niet onbekend. Turkije zou volgens sommigen ‘te islamitisch’ geworden zijn. Jonge dames werden tot korte tijd geleden gedwongen voor universiteitsingangen hun hoofddoek af te doen (in sommige gevallen nog steeds). Turkije is een land waarin gedurende 18 jaar de gebedsoproep in het Turks is verricht, omdat deze in het Arabisch werd verboden.

Terwijl niemand zich druk maakte om de duizenden studenten die vanwege het dragen van een hoofddoek de schoolbanken uit werden gesleurd, verwijzen nu duizenden mensen en al onze media naar de nieuwe regels omtrent alcoholnuttiging in Turkije (verislamisering!). Het creëren van gelijke rechten voor je burgers lijkt door sommigen ervaren te worden als een bedreiging. Zolang de vrijheid van deze mensen maar niets te maken heeft met religie, is er geen probleem.

Mensen spreken vol trots over het aantal demonstranten op straat. Duizenden ontevreden mensen gaan de straat op, maar miljoenen tevreden mensen zitten thuis op de bank. Ik vraag me af of de mensen die deze manier van demonstreren toejuichen ook stil staan bij wat er zou gebeuren als ook de pro-AKP’ers de straat op zouden gaan. Ik ben bang dat er dan nog maar weinig zou overblijven van dit prachtige land. Hoe zouden mensen elkaar dan nog moeten aankijken? Als vijand? Dat moet niemand willen.

In Turkije valt nog veel te verbeteren, op het gebied van grondrechten, vrijheid van meningsuiting, inspraakmogelijkheden, onderwijs, vrouwenrechten, milieu enz. enz. We hopen allemaal op een beter Turkije, waarin iedereen in grote vrede met elkaar leeft. Eenieder vrij is in het uiten van zijn mening, en het dragen van kleding zoals hij of zij wenst. Wie wil er geen beter milieu om in te leven? Een land waarin mensen vrij zijn de taal te spreken die zij wensen te spreken. Een land waarin iedereen een goed inkomen heeft en profiteert van de landelijke economische groei. Een land waarin zo min mogelijk bomen worden gekapt om winkelcentra te bouwen. Maar dit is niet de manier om dit voor elkaar te krijgen, daar hebben ze in Turkije verkiezingen voor.

In Nederland zouden we gezegd hebben: ‘Wie gaat er opdraaien voor de schade!?’

Hoop op een vredige morgen.

Foto: Salim Virji via photopin cc

24 jaar oud, werkzaam als technisch specialist en student Bestuurskunde. Heeft een te brede interesse in te veel zaken. Leert graag bij over verschillende culturen en probeert zo nu en dan wat te schilderen.

Lees andere stukken van Fevziye