Voorpagina Ervaringen

Guess who’s back again?

, 15 mei 2009, 8 reacties

"Byeee, hope to see you another day in lifetime! Take care of yourselve!" En daar ging ik dan, richting het vliegveld London Stansted. Met een snotneus, twee jassen aan, een dikke sjaal om, een horloge om iedere pols, en twee koffers waarvan ik het gewicht niet wist (dus liep te stressen) nam ik plaats in de Standsted Express trein.
Tijdens mijn drie kwartier durende reis keek ik nog even naar mijn koffers. "Ohhh, wat als die ene nu zwaarder is dan vijftien kilo is en ze mijn koffer weigeren, of dat ik straks moet bijbetalen. Mijn tas is een aantal weken terug gestolen, dus mijn bankpas en creditcard heb ik niet meer. En met mijn laatste vijftien pond kom ik ook niet meer zo ver. Mijn handbagage is ook al zo zwaar. Hopelijk zullen ze daar niets over zeggen of het wegen." Zo ziet u maar, met Ryanair gaan, heeft financiële voordelen, maar ook weer gezondheidsnadelen.  

Oh, nog voor de duidelijkheid. Dit speelt zich allemaal af om 4.00 uur in de ochtend. Daarvoor niet geslapen, maar een ongelooflijk deprimerend afscheidsfeestje gehad. Laat ik het zo zeggen, iedereen vond het vreselijk om steeds maar afscheid te moeten nemen van uitwisselingsstudenten die één voor één teruggaan naar hun eigen land. Dus hebben we futloos, en bijna tranend op de bank gehangen en elkaar nog flink geknuffeld voor de laatste keer. “You can always come back! And we’ll visit you in Holland!”

Na ingedommeld te zijn voor vijftien minuten, schrok ik wakker toen mijn hoofd omlaag ging hangen. Tijd: 4.45. Nog een kwartier en dan zou ik staan op het vliegveld. Weer flitsen de zorgen door mijn hoofd. "Ik hoop echt dat het vijftien kilo weegt. Jaweeel, zal toch wel. Dit kan nooit meer zijn. Houd nu toch eens op! Pfff, ik word zo  moe van mezelf.’"

Daar ben ik dan. Tijdens mijn aankomst op het vliegveld, vlieg (ahum) strompel ik met mijn koffers richting de incheckbalie. En dan is het moment van de waarheid aangebroken. Zo nonchalant mogelijk plaats ik mijn koffer op de band, waarbij mijn ogen blijven rusten op de kilochecker. 16,5 – 15,0 – 16,0 – 15, 2 – 15,6 – 15,8. Hij blijft stilstaan. Ow nee! 800 gram teveel. De vrouw kijkt me aan en zegt op een toon alsof ze dit vaker zegt: “Miss, your luggage is 3 kilo’s overweight.” Uhhhh WAT? Iemand die nòg slechter kan rekenen dan ik? Nog voordat ik iets kon zeggen, zag ze het zelf al. “Oh I’m sorry. It’s totally fine. Have a nice flight.”

YES! De eerste missie is volbracht. Koffer zonder problemen afgeleverd. Nu op naar de handbagage check waarbij ik met mijn vingers gekruist hoop dat ze niets zeggen over het gewicht van mijn handbagage, want nu weet ik zeker dat deze zwaarder dan tien kilo, maar minder zwaar dan vijftien kilo is.

Alle vloeibaar materiaal, laptop, telefoon, sieraden in de bakjes op de lopende band. Schoenen uit en door het poortje. Geen geluid, alles gaat goed. “Have a safe journey”. Met een grote lach een luid "Thanks!" loop ik vrolijk verder naar de ‘Duty Free’ waarbij ik mezelf verwen met twee flessen heerlijke bodymilk en een flesje water. Mijn geld is nu echt op.

Na een kleine tien minuten nam ik plaats bij de gate en wachtte totdat de medewerkers van Ryanair de boardingpassen zouden controleren. Alles was vlekkeloos verlopen, mijn zorgen waren verdwenen. En toen kwam het. De tranen. Want nu pas besefte ik dat mijn Londen avontuur definitief ten einde was. Al ga ik ooit terug naar Londen, dan ben ik gewoon een simpele toerist en zal het toch allemaal anders zijn. Je bent namelijk geen inwoner meer en de hele ervaring is dan anders.

Zoals mijn Hollandse mede uitwisselingsgenoot en ik al zeiden tegen elkaar: “Why do all good things come to an end?” Wat heb ik het geweldig gehad en wat mis ik ontzettend! Bye bye London and hello again Holland! I’m back.