Voorpagina Ingezonden

End the siege on Gaza…

Dit stuk is ingezonden door Mark Reuvers

De ene week sta je te filmen op de flanken van het Brabantse land, een week later raak je verwikkeld in heel erg slechte B-film, eentje vol onrecht en onmenselijkheid. De plaats van handelen? Egypte..

Het overkwam Mark Reuvers, lid van de WBH-crew, toen hij namens een Nederlandse delegatie, onder de vlag van PPMS, de verslaglegging aan het doen was van hun poging om Gaza te bereiken via Egypte. Deze Hollandse afvaardiging maakte onderdeel uit van het grootschalige Europese konvooi ‘To End the Siege on Gaza’. Luyendijk in het kwadraat had een goede definiëring van deze trip kunnen zijn. Hieronder zijn verhaal…


"Na een periode van langdurig wachten en onderhandelen met de autoriteiten kregen alle veertig voertuigen en 150 deelnemers aan het konvooi permissie om Gaza binnen te gaan. Onder politie-escorte gingen we vanuit de havenstad Port Said, via el-Arish, naar het grensgebied Rafa. Tijdens deze tocht waande ik me meerdere malen koningin Beatrix, de wegen waren immers afgezet en bovendien waren er ’tig uitbundig zwaaiende mensen aan de kant van de weg te vinden. Des te groter was de deceptie toen in Rafa, letterlijk honderd meter verwijderd van Gaza, de eerder verleende permissie werd ingetrokken. De stempels waren nota bene reeds in de paspoorten gezet. Als motivatie voor het intrekken van die toestemming werd slechts gesproken over een foutje. In totaal 150 ‘foutjes’ dus…

Hierna kregen wij twee opties aangeboden door de Egyptenaren, de eerste optie was rechtsomkeert maken richting Europa en de tweede mogelijkheid was met het hele gevolg terug naar el-Arish te gaan. Op de koop toe dienden wij de paspoorten achter te laten bij de medewerkers van de grenspost. Na onderling onderhandelen besloten alle deelnemers unaniem om te blijven waar we waren, in Rafa dus. Vervolgens werd het volledig gezelschap, inclusief gehandicapten en vrouwen, vastgezet in de loods behorend bij het grenskantoor. De paspoorten dienden we alsnog in te leveren. We hebben twee dagen door moeten brengen in mensonterende omstandigheden. Sommige gevangenissen in ons land kennen meer luxe dan deze loods annex grenspost. Een luttel aantal keren mochten we dan wel even naar buiten om bijvoorbeeld schone kledij aan te trekken, vanzelfsprekend werden we dan nog wel geschaduwd door een meneer agent.

De gebeurtenissen die vanuit mijn oer-Hollandse bril als ongeloofwaardig dienen te worden beschouwd waren talrijk. Ter illustratie: een Zwitserse deelnemer aan het konvooi raakte bevriend met een van onze bewakers. De Zwitser merkte dat deze persoon straatarm was en wilde hem derhalve een reep chocolade geven, wanneer onze reisgenoot terug zou zijn in zijn vaderland. De bewaker begon te stralen als een klein kind en gaf direct zijn contactgegevens aan de Europeaan. De collega’s van de bewaker signaleerden deze ‘vorm van verraad’ en maakten hier melding van bij de luitenant. Nog diezelfde dag werd de arme Egyptenaar op staande voet ontslagen.

Twee dagen en een hoop frustraties en emoties verder mochten de veertig voertuigen en twintig mensen wel naar binnen. De overgrote meerderheid van de deelnemers kon dus onverrichter zake terug naar Europa. Dit leverde, eufemistisch gezegd, een groep gedesillusioneerde volwassen op.  Palestijnen die slechts een haartje verwijderd waren van een weerzien met hun familie in Gaza, na 40 lange jaren vol onzekerheid, begonnen te huilen als pasgeboren baby’s. Dat het juist de Egyptische autoriteiten waren die hun plannen dwarsboomden en niet de Israëli’s moet het waarschijnlijk des te pijnlijker hebben gemaakt.

Hiermee was de kous echter nog zeker niet af. Er volgden nog een serie treiterijen, die je zou kunnen scharen onder de categorie ‘mentale uithongering’. Zo werden we opgesloten in een bus, een uur lang. Waarom? Er was geen duidelijkheid omtrent de hoogte van de prijs en over de eindbestemming van de terugreis . "Dan zetten we die Europeanen gewoon nog even lekker vast", moeten de Egyptenaren hebben gedacht. Uiteindelijk werden we dan toch, als een stelletje dieven in de nacht, in een ruk door naar Cairo gebracht. Men wilde zo spoedig mogelijk van ons af zijn en ons dus linea recta op het vliegveld ‘droppen’.
Het overgrote merendeel van de busreizigers had als een gevolg van de hele rompslomp echter hun vluchten gemist en wilde terug naar de verscheidene hotels, om vanuit daar de terugvluchten te kunnen regelen en om ook nog enigszins tot rust te komen. De politieagenten stemden hier geenszins mee in en zetten ons nog 1,5 uur vast midden in Cairo. Dit voorval speelde zich af in de vroege morgen. Zelden heb ik zo’n schertsvertoning gezien. Aan weerszijden van het plein van de busmaatschappij barricadeerden agenten de uitgangen. Dit incident was toch echt wel de figuurlijke druppel…

Na eindelijk bevrijd te zijn overheerste er een heel erg onbevredigd gevoel. Hoe heeft dit allemaal kunnen gebeuren? Zonder een complottheorie te willen spuien is het een feit dat Egypte nauwgezet samenwerkt met Israël en de VS, zoals staat te lezen op de voorpagina van The Egyptian Gazette van 27 mei jl. Egypte kan, op voor het land goede economische voorwaarden, goederen transporteren richting Amerika. Er dienen met dergelijke vrachten dan wel Israëlische goederen mee vervoerd te worden, anders gaat het handeltje niet door. De Egyptische autoriteiten kiezen met het gesloten houden van de grens duidelijk voor het geld en niet voor menselijkheid. We moeten namelijk niet vergeten dat de inwoners van Gaza nog steeds niet zijn bevrijd uit een situatie die vele malen nijpender is dan onze situatie ooit is geweest. Dat het juist de Egyptenaren zijn die mede verantwoordelijk zijn voor dit leed is schrijnend.

Op de laatste plaats wil ik nog even zeggen dat wij Europeanen de enige personen zijn die de situatie kunnen veranderen. Het gaat hier niet om religie en/of nationaliteit, enkel en alleen om humaniteit. Of je nu pro- of anti-Hamas bent is geenszins relevant. Het lijden van de gewone mensen op de straten van Gaza staat centraal. Wij kunnen zoveel en helaas doen we nog zo weinig. Druk vanuit Nederland op Mubarak en consorten is een vereiste."

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!