Speedo op een racefiets

Terwijl ik bij het stoplicht sta, krijg ik de vredesgroet. Naast mij staat een vrolijke Aboehoedeifa op de fiets. Na wat kletspraatjes waarin ik hem vraag hoe het met hem gaat, antwoordt hij: "Alhamdulillah, maar broeder, je moet wel weten, dit zijn moeilijke tijden voor ons moslims." Semi-geïnteresseerd luister ik en ondertussen vul ik het gesprek vast in: het zal gaan over deze uitspraak van die politici, deze gebeurtenis in dat land, dit moskeebestuur met deze apekop, die omroepen met hullie idiotenbesturen. Enfin. We weten allemaal wel wat er gaande is in de wereld. Oh en Michael Jackson natuurlijk.

Niets van dit alles. Aboehoedeifa geeft me een halve knipoog en zegt, "Tja, dat weer hé, dat is niet makkelijk voor ons moslims." Hmm. Volgens mij hebben we hier te maken met een gedeelde religie maar wel een gigantische cultuurkloof. Hoe bedoelt ie dit nou weer? "Marokko brandt in de zomer ouwe! Saudi-Arabië is de oorsprong van hitte volgens mij. Je kan toch geen last hebben van een beetje zon en 25 graden Celsius? Gewoon een lekkere wijde katoenen jurk aan en hoppa, alles is koel."

Ah. Dit gaat ergens anders over. Terwijl ik op dinsdag voor het stoplicht stond, bekroop mij langzaam de verlichting van het huidige gesprek: het ging over rokjesdag, doorschijnende bloesjesweek, ren-rond-in-je-zwembroekmaand! Ach nee, oy vey, de zwakte, de menselijke zwakte!

Terwijl ik zijn woorden langzaam op mij in voelde werken, vroeg ik me af, waarom ik nooit zo’n last had van die zomerkleding her en der. Opvoeding? Gewenning? Bord voor me kop? Ik besloot er over de komende paar dagen rustig over na te denken. Helaas bleek al gauw dat ik de tijd daarvoor niet zou hebben.

Op woensdag fietste ik op een mountainbike geleend van broeder Richey richting mijn werk en nam ik op de terugweg een omweg langs de Amstel. Her en  der in het gras lagen halfontblote mensen flink te zonnebaden. Daar lette ik niet op. Na een paar kilometer stopte ik voor een ijsje. Aan de zijkant van de weg zat een vrouw met haar kinderen in een bolderkar ijsjes te eten. Daar lette ik niet op. Verderop stond een man in een speedo zijn band te plakken. Daar lette ik ook niet op.

Tot de man begon te fietsen.

Ken je die actie waarbij je op straat loopt, je nergens mee bemoeit en gewoon je eigen ding doet, maar er iemand die je niet kent je tegemoet loopt. Je wilt hem of haar voorbij en stapt naar links. Die persoon stapt ook naar links. Je stapt naar rechts. Die persoon stapt ook naar rechts. En zo nog effe door, totdat je genoodzaakt bent die persoon bij zijn schouders te pakken en opzij te schuiven (als je in een pestbui bent) of stil te staan en met een butleractie te gebaren: na u meneer of mevrouw de koekepeer. Nee, u eerst, ik sta erop. Je kent het wel: kalverstraatacties.  

Deze speedo op zijn racefiets maakte soortgelijke mentale schijnbewegingen. Hij had ondertussen ruzie met de ijsjesverkoper omdat hij zijn lekke band had laten liggen en schold de hele donderse boel bij elkaar, nota bene waar drie kinderen bij zaten. (Mama, wat is een lamstraal?). Ondertussen zat hij op dat rare racefietszadel met die dikke pens van hem in een speedo. En ik wilde er niet op letten. Ik wilde het niet zien. Ik keek de andere kant op. Ik had mijn ogen in mijn zak. Ik sloeg mijn ogen neer. Maar wat ik ook deed, die &^%$ speedo op zijn racefiets stuiterde naar links als ik naar links stapte. Naar rechts als ik naar rechts fietste. Naar beneden als ik naar beneden keek. Mesjogge werd ik ervan.

Dus. Terug naar Aboehoedeifa. Ik voel je pijn broeder! Nooit zal ik meer naar een racefiets kunnen kijken zonder die speedo erbij te bedenken. Nooit zal ik meer voorbij een sportwinkel kunnen lopen waar de paspop een speedo aanheeft, zonder aan die fatale donderdagmiddag te denken. Getverdepielekes!

Allah swt beproeft ons dagelijks, maar geeft ons ook het gereedschap om ons ertegen te wapenen. Als moslim kun je bepaalde kleding dragen. Sommigen zullen het daar niet mee eens zijn, maar dat geeft niet. Beproevingen, dat is alles. Als moslim wordt ons geleerd de ogen neer te slaan en verleidingen uit de weg te gaan. Het is soms lastig, maar beproevingen vormen je Dien. Een speedo op een racefiets, echter, dat gaat te ver, veel te ver, veels te veel te fur. Dan helpt enkel en alleen megaladingen sabr (standvastigheid en geduld), tonnen imaan (geloofsovertuiging) en veel doe’a en dhikr om die evil gedachtes te verwijderen met huid en haar.

Fijne zomer allen!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van