Ik zei het begin dit jaar al. In een column die ik voordroeg op het benefietevenement van de stichting voor weeskinderen Daar El Atfaal. “Onze moeders hebben eigenlijk multinationals geleid, grote gezinnen, crisisbestendig, vaak onder moeilijke omstandigheden.” Die traditie zetten hun dochters voort. En dat is mooi, vooral in een samenleving waarin het heel makkelijk is om voor jezelf te kiezen. Dat blijkt ook deze Ramadan weer, waarin ik weer verrast ben over hoeveel bergen deze krachtvrouwen verzetten.
De huiskeuken, daar waar decennia lang die heerlijke gerechten werden voorbereid, is al lang niet meer het strijdtoneel van de vrouw. Een verplaatsing naar de keuken van de wereld, een samenleving die tot op de dag vandaag oneerlijk is ingericht. En als ik om me heen kijk, me verdiep in de wereld van het nieuws, denk ik weleens: ‘Mannen maken die keuken kapot, en vrouwen… Die rapen de scherven op. Ze rapen ze niet alleen op, maar maken er zelfs een beter geheel van, minder fragiel, mooier.
Zo was ik dit jaar uitgenodigd door Hoda Hamdaoui, oprichter van magazine HODA, voor een iftar in het teken van de Najib Amhali Foundation. Die stichting faciliteert met hulp van Nederlandse medische teams en andere partners noodzakelijke medische interventies voor deze meest kwetsbare kinderen. De avond verliep vlekkeloos, uitverkocht, en een stel mooie mensen bij elkaar. Rachida Abdellaoui schreef een verslag. Hieronder een fragment:
De avond staat in het teken van giving back. Najib Amhali zette een Foundation (NAF) op om kwetsbare kinderen met een medisch probleem te helpen. Bijvoorbeeld in Marokko, waar het gezondheidssysteem op plaatsen minder goed ontwikkeld is, of de toegang ertoe ontbreekt. Vanavond is er, voor een ieder die ‘het voelt’ en wil geven. De intentie is prachtig, en dat proef je aan de fijne sfeer, gecreeerd door de (overwegend jonge) mensen. Humor, positiviteit, zelfspot en eerlijkheid. Gewoon laid back.Ik denk aan hoe, vaak van de-mens in-general wordt verwacht te weten wat te denken, weten, voelen. En als we het niet weten, dan bedenken we iets ter plekke. Of doen we alsof het het een of het ander is. Het tonen van je kwetsbaarheid en het laten zien dat je zoekende bent, is wat inspirereert. Die vibe geeft ook Karima el Fillali af. Haar stem bevat bewustwording vertaalt in kunst en poëzie. En zo flowen we een beetje richting kwart voor tien. Tijd om ego’s en brood te breken.
Die avond was ook Hanane Chouaibi van de partij. Ze kwam een ‘paar’ magazines ophalen, die door Hoda waren geschonken. Waarvoor, vroeg ik haar. Een dag later zou haar BarmHartDiner plaatsvinden. Voor 400 vrouwen. En ook hier, hartstikke uitverkocht. Ik moest even in mijn ogen wrijven toen ik zag hoeveel er was opgehaald:
Het duurde niet lang of het idee van een BarmHartDiner werd geboren. BarmHartBox staat en valt met onze vrijwilligers dus we wilden niet alleen om geld vragen maar onze donateurs en vrijwilligers ook een geweldige avond bezorgen. Het probleem was echter geld; dat ontbrak namelijk. En ergens hadden we het vermoeden dat een diner voor 400 man toch behoorlijk wat zou kosten.
Totdat wij in aanraking kwamen met geweldige dames. Om maar niet te beginnen over alle anderen die al om tien uur ’s ochtends in de zaal aanwezig waren en pas rond middernacht naar huis gingen, alle onze acts die geheel vrijwillig en zonder eigen belang hun verhalen en teksten deelden, ons iftarcomité dat de afgelopen weken keihard heeft gewerkt om deze iftar tot dé iftar van het jaar te maken en de vele anderen die wij waarschijnlijk zijn vergeten te noemen.
Het resultaat van de avond was een fantastische opbrengst van grofweg 11.000 euro voor de weeskinderen in Marokko. 11.000 euro, mogelijk gemaakt door de meest barmhartige mensen die er maar bestaan. We beseffen het nog niet helemaal maar, 11.000 euro dus.
Dat het niet per se draait om het binnenhalen van euro’s bewijst Rabia Amezian. Expert op het gebied van bedrijfsvoering by day, held by night. Zij deed via Facebook een oproep om de 200 bewoners van de Vluchtflat van een heerlijke iftar te voorzien. Binnen no time had ze een team van twintig mensen bij elkaar die allemaal op hun eigen manier bijdroegen. Ook hier was er een rol weggelegd voor Hanane Chouaibi die een dag nadat ik de oproep van Rabia gedeeld had, op miraculeuze een pallet met lekkernijen in Amsterdam bezorgde! (Hou haar in de gaten, ik zeg het je). Op Facebook schrijft Rabia een dag later:
Waar te beginnen? Bij het begin dan maar. Het begon als een klein verzoek om samen wat te koken voor de bewoners van de Vluchtflat. Het werd een groot succes. Zo groot dat ik af en toe door de bomen het bos niet meer zag. Of moet ik zeggen door flessen fris en pakken zuivel. Ik ben overweldigd door alle aangeboden hulp. De bereidheid van mensen om te gaan koken, om de producten te kopen, om te helpen in de logistiek. Masha Allah deze mensen rock big time! Ik ben overweldigd door het vertrouwen van alle mensen die mij hun sadaka toevertrouwden. Van familie en vrienden begrijp ik dat. Maar het vertrouwen van vreemden maakt dat ik mij heel nederig voel. Dank voor het vertrouwen. You touched my heart. Mocht er toch behoefte zijn aan het zien van bonnen dan kan dit uiteraard. Ik ben overweldigd door de intense samenwerking van een groep mensen die elkaar voor een groot deel helemaal niet kent. En toch klaar staat om klusjes van elkaar over te nemen, elkaar advies geeft, elkaar motiveert, de goede sfeer erin houdt, en gedurende hele dag en nacht met elkaar meedenkt. Af en toe werd er een grap gemaakt die niet bij iedereen binnenkwam maar ook dat was leuk en bracht de groep bij elkaar. Ik ben overweldigd door wat ik gisterenavond meekreeg.
De verdeeldheid tussen de bewoners van de Vluchtflat. Zo hecht als wij hebben samengewerkt, zo verdeeld lijkt de groep bewoners te zijn. Hoe naar moet het zijn om op zo een kleine oppervlak met zoveel mensen zo te moeten leven? Moge Allah swt hun omstandigheden verbeteren en hun harten verzachten. Ik ben overweldigd door alle bedankjes omdat ik mensen de kans hiermee zou hebben gegeven om sadaka te geven.
Alsjeblieft bedank mij niet. Zo ver vooruit had ik abslouut niet gedacht. Het is gelopen zoals het moest lopen. Sterker nog, doordat ik het zo out in the open heb gedaan zal ik er zelf niet veel hassanaat aan verdienen. Maar ik ben enorm blij met de sadaka die een ieder van jullie heeft kunnen geven op welke manier dan ook. If you wanna do me a favour…dont forget me in your dua during these days. Alhmdl.
Uiteraard zijn er genoeg evenementen – zoals die van UFBR en Small Deeds en nog vele anderen – waar ik vanwege ruimtegebrek niet over kan schrijven. Mijn excuses daarvoor. Verder wil ik ook niet in een klaagzang over de man vervallen. Ze doen soms ook best goede dingen. Wat me wel opvalt is dat het vrijwel altijd vrouwen zijn die het gewoon doen. De mouwen opstropen, niet lullen, maar poetsen. Heel veel poetsen. En organiseren. En leiden. En zichtbaar zijn. En zich bewijzen als rolmodellen. Ik kan me geen mooiere visitekaartjes inbeelden.
Als de moslimgemeenschap nou alleen uit vrouwen zou bestaan..
Abdelkarim El-Fassi
Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"Lees andere stukken van Abdelkarim
7 Reacties op "‘Onze moeders hebben multinationals geleid, die traditie zetten hun dochters voort’"
Mooi en terecht eerbetoon.
Vrouwen of ouderen. Als een vrouw een baby hoort huilen wil ze hem oppakken en troosten. Of het nou een zwarte, witte of lichtgetinte is… Als het honger heeft geeft ze het eten. Een oudere ook. Onbaatzuchtig. Mooi geschreven.
Alle respect voor deze vrouwen. Het mooie moet erkent worden.
Mannen afdoen als nietsnutten vergeleken met hun zusters is echter een bewering die weinig op heeft met de feiten.
Kijken we alleen al naar de bouw van de honderden moskeeen dan kunnen we allemaal getuigen van de enorme krachtsinspanningen die bepaalde mannen hebben moeten leveren om de bouw ervan te realiseren. Ook deze ramadan weer zien we deze mannen stad na stad bezoeken om geld in te zamelen. Het bouwen van een moskee kost jaren om te realiseren, veel stress. Praat eens ,met deze mannen en je zult ondersteboven staan van wat ze er allemaal voor over hebben gehad om een moskee te bouwen. Ga met jongeren mee die nu bezig zijn, bijvoorbeeld SMJ een groep jongeren die door jaren te volharden en nu nog aan het vechten zijn.
Iedereen levert zijn bijdrage, de een ophemelen om de ander aan het werk te zetten is niet correct. Erken het mooie in iedereen.
tsja als je niets beters te doen hebt..
Eens met abdel hierboven mij zegt, sorry. Geslijm dit. Soweiso alle respect voor vrouwen en hun inspanningen maar sorry, hen ophemelen en broeders eigenlijk negeren… beetje vreemde move. Maar goed.
Die eeuwige verongelijkte mannen, daar word ik licht onpasselijk van. ‘Ja maar wij doen ook goede dingen’, get over it, daar gaat het artikel niet over.
Waarom moet een eerbetoon aan vrouwen eindigen in zo’n verzuchting over mannen?
Bederft de lol.
Vrouwen doen goed werk. Soms. Dat mag best gezegd worden. Maar dat heeft mannen niets te maken!