Voorpagina Maatschappelijk

‘Boze Nederlandse senioren kunnen bij mijn ouders terecht voor welgemeend advies’

Nederlandse senioren zijn boos. Boos op het kabinet.  Ook op jongeren. Omdat ze net als alle Nederlandse staatsburgers gekort worden. Dat blijkt ook wel uit de discussie op de website van de Volkskrant, waar een ingezonden brief met de titel ‘Beste 60-plussers, ik schrik van jullie schaamteloze egoïsme en onwetendheid’ 250.000 (!) keer gelezen is. Het best gelezen stuk ooit. Naar aanleiding van die brief kwamen er duizenden boze e-mails binnen van boze burgers die bang zijn dat ze in de toekomst gedwongen worden om slechts achter de geraniums te zitten.

Toen ik een aantal maanden geleden aan mijn vader vroeg of hij wat merkte van de crisis, zei hij gekscherend dat hij al vanaf aankomst in Nederland – decennia geleden – de crisis ervaart, verwijzend naar het krappe budget waarvan een gezin van 11 moet rondkomen.

Dat blijkt ook wel uit de brief die vorig jaar op de deurmat viel. Afzender? Het pensioenfonds. Of hij binnenkort even zijn opgebouwde pensioen wilde incasseren. Maar wel met een correctie want door de crisis hadden ze er een flink bedrag vanaf gehaald. In de brief stond dat hij recht had op 1150 euro. Wow, mooi bedrag dacht ik. Tot ik verder las. Het was geen uitkering per maand, of per jaar, maar dat was zo ongeveer het totale bedrag over de veertig jaar dat hij gewerkt had.

Slik.

Toen ik ook nog uitlegde dat de waarde van de pensioenfondsen enorm is gedaald omdat ‘ze’ (ja wie eigenlijk, niemand achter slot en grendel) er risicovol mee belegd hadden, vervolgde hij met een zucht, en daarna een lach: ‘Nog een reden om een beroep op jullie te doen’, zei hij onder een begeleiding van een knipoog.
Wat ik me als klein jongetje kan herinneren is dat mijn ouders niet de luxe hadden om te sparen. Elke keer als we terugkwamen van vakantie werden we verwelkomd met een aantal beruchte brieven. De brieven die de meeste angst inboezemden waren die van de scholen en de IB-Groep. Je moet je voorstellen dat je aan het begin van het schooljaar opeens voor zes kinderen (sommigen waren al volwassen of te jong) meer dan duizend gulden per persoon moest ophoesten.

Dat was een van de redenen dat ik op eigen verzoek al vanaf mijn 13e jaar werkte, in de kassen van Adriaanse voor 2,50 per uur. Ik kon tenminste wel mijn eigen opleiding betalen. En dat van mijn zusje. De rest sprokkelden we – onder aanvoering van mijn ouders – samen wel bij elkaar. Maar geloof me; het was nooit fijn om het nieuwe schooljaar zo te moeten beginnen. En dit was zo ongeveer het scenario van elk Marokkaans gezin in de omgeving. Dus in onze beleving: vrij normaal.

Maar geen reden tot klagen. Nu vele jaren hebben mijn ouders in ieder geval één appeltje voor de dorst. Een emotionele. Het huis in Marokko (emotioneel omdat het niet veel waard is, het staat immers op een berg waar ‘Bep van drie hoog’ niet dood gevonden wil worden). Hun financiële appeltjes voor de dorst, hoe gek het ook klinkt: zijn de kinderen. In Nederland hebben veel mensen dat principe omgedraaid. En laat dat nou net het problematische zijn, vooral als de waarde van het huis daalt, en de kinderen in de verste verte niet te bekennen zijn. Daar ga je dan met je participatiesamenleving.

Maar niet getreurd. Iedereen die boos is op de overheid kan bij mijn ouders terecht. Voor welgemeend advies. Bij mijn vader voor een cursus budget-managment. En mijn moeder? Die kan zo een multinational besturen. Of een land. Maar helaas zitten zij niet achter de knoppen. Nee de mensen die achter de knoppen zitten, zijn van plan om te traceren hoeveel het huis in Marokko waard is. Om er belasting over te rekenen. De schoorsteen moet immers roken. Onder andere die van de rijke pensionado’s.

Daar is slechts één reactie op mogelijk, die van mijn vader: alhamdulilah.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim