2009 jaar na Christus is het dan eindelijk zo ver: Harrayya, mijn mooie geboortedorp in India, krijgt elektriciteit! De mensen staan er echter niet om te springen, want al die decennia ervoor hebben zij en hun voorouders het prima zonder gedaan. Nooit behoefte aan gehad en waarom zou je betalen voor iets wat je niet nodig hebt? Toen ik gisteren belde en dit verblijdende nieuws hoorde, bleek de familie aan de overkant nog aan het twijfelen te zijn. “Moeten we het wel nemen?”. Ik: “Tuurlijk, dat zal mijn verblijf in het dorp in de vakanties een stuk aangenamer maken”. “Is goed, dan zullen we ons er wel voor inschrijven”, klonk het niet veel enthousiaster. Pas later besefte ik mijn egoistische invalshoek in deze kwestie. De komst van electriciteit zou het leven in het dorp wel eens ernstig kunnen veranderen. Harrayya vóór de Verlichting en Harrayya ná de Verlichting zullen twee verschillende werelden zijn.
Mijn lieve tantes en oma’s hoeven niet meer de hele dag te waaieren tegen de hitte. Een simpele druk op de knop van de ventilator is voldoende. Maar zal dat net zo lekker zijn als je bed mee te nemen naar de rand van het dorp en in de schaduw van de mangobomen een heerlijk dutje te doen? De wind die daar waait zou zo uit het paradijs kunnen komen. Na zonsondergang hoeft het leven in het dorp niet meer stil te liggen. Ik weet nog hoe ik ’s nachts in het duister op gevoel m’n weg door het dorp zocht, omdat ik vergeten was een olielamp mee te nemen. Je weet nooit waar je met je volgende stap in belandt. Met een open riolering kan dat vervelende consequenties hebben; ik ben nog steeds niet volledig hersteld van m’n voetschimmel.
Ik weet alleen niet of het avondeten er smakelijker op zal worden. Vóór de Verlichting aten we op het dak (vanwege de warmte) en konden we in het donker gelukkig niet zien welke insecten en ander gediertes we mee aten. Het smaakte in ieder geval altijd verrukkelijk. Maar als je weet dat dat lekker knapperige stukje wat je net in je mond had een verdwaalde spin was, dan is het nog maar de vraag of het avondeten net zo lekker blijft.
Het dorp ligt vlakbij de jungle en kent een rijke flora en fauna, bestaande uit o.a. vliegende kakkerlakken en nog niet eerder gedefinieerde kruipende wezentjes. Ongetwijfeld zal het niet lang duren voordat de televisie zijn intrede zal doen in het dorp. De gevolgen daarvan zijn niet te overzien. Het kan dan alle kanten opgaan met het dorp. Mensen kunnen ineens gaan dromen over een leven buiten het dorp. Bollywood kan er voor zorgen dat ze met z’n allen elke dag tussen de akkers gaan lopen dansen. Voor de koeien en geiten dreigt verwaarlozing, omdat de mannen zo nodig cricket wedstrijden van 5 dagen moeten kijken. En als de vrouwen eenmaal verslaafd raken aan de soaps, dan veranderen de huizen ongetwijfeld in zandbakken. Het geboortecijfer van het dorp zal drastisch zakken, althans dat hoopt Ghulam Nabi Azad, de minster van volksgezondheid.
Het is dan ook zijn idee om zo snel mogelijk alle dorpen te voorzien van elektriciteit. "If there is electricity in every village, then people will watch TV till late at night and then fall asleep. They won’t get a chance to produce children" (het Indiaas-Engels accent moet je er even zelf bij verzinnen). Maar of dat ook voor Harrayya zal gelden, zal de toekomst moeten uitwijzen. Want niet alleen het grond van Harrayya is erg vruchtbaar.
Hoe dan ook, de gevolgen van de Verlichting voor Harrayya kunnen alle kanten opgaan. Moge Allah (swt) hen leiden!
8 Reacties op "De Verlichting"
Mooi portret van een dorp dat op het punt staat te veranderen.
De ellende is pas begonnen want ze hebben een tv nodig, een koelkast, een telefoon, een schotel. Dat wordt dan bellen naar hun lieve familielid in Nederland die de financien vast voor zijn rekening wil nemen. Oh ja de ventilator hebben wij niet nodig maar jij die uit Nederland komt vast wel, haal er maar een uit mediamarkt kodst 30 euro.
Leven betekent reizen in de tijd en je kunt maar een kant uit.
Vandaag is anders als gisteren, dus van vandaag naar morgen reizen betekent veranderen, ook wel ouder worden genoemd.
Dat proces heet groeien en tijdens dat proces gebeuren er dingen die je niet wilt en toch gebeuren.
Het enige wat we kunnen doen is streven naar het goede.
Leuk stuk, Jilani!
Doet me denken aan mijn vakanties vroeger in ons strandhuisje, gelegen in de buurt van Ouadloun (populair badplaats in Noord Marokko). Het fijne was dat alle popi jopi volk door trokken naar Ouadloun waardoor “ons strand” een soort van privé strand was. Het uitzicht vanuit ons terras was geweldig, het hele strand en bergen links en rechts. Ik kan me herinneren dat ik dan naast mijn vader in een tuinstoel zat te kijken en hij me op de schoonheid wees: “Dit is toch veel mooier en beter dan tv?” .
Hier en daar liepen er wat dbella (boeren) hun geiten en schapen te hoeden. De kippen scharrelde ook in onze tuin. Je werd wakker door de hanen vroeg in de ochtend. Afschuwelijk, het was nog maar net 6 uur. Je deed dan een poging om te slapen, maar al gauw hoorde je de vissers die met hun boten net aan land waren. Druk hoorde je ze hun half levend buit verkopen. Even later hoorde ik dan mijn pa trots vertellen over zijn goede deal. “We eten verse vis vandaag, zo vers heb je ze nog nooit gehad!”
Na het ontbijt was het direct het strand op. Je had nauwelijks last van toeristen. Je voelde je min of meer ook één van de lokale bewoners. Jij hoorde tot die crew. Iedereen kende je pa, van Tahtaha tot Tamara. Iedereen groette je alsof je directe familie was. Het voelde voor mij echt als thuiskomen. Ik vervloekte de stad waar niets te doen was behalve tv kijken en op de bank bij oma zitten. Dit was het echte leven.
Voor mijn moeder, besef ik me nu, was het natuurlijk erg zwaar. De was deed ze met de hand, geen water uit de kraan, dus moest ze met een steelpan de vis schoonmaken en daarna haar handen visvrij zien te krijgen.
Water moesten we dus zelf met een emmer uit de put halen. Wij waren gezegend met een eigen waterput in onze tuin en hoefde niet aan het strand gebruik te maken van de publieke put. Toch was het een hele pokken eind lopen.Grote Zus kon makkelijk twee emmers water halen. Ik kon er net een halve aan. Je leerde stukken zuiniger omgaan met water. Maar bijvoorbeeld ook met toiletpapier. Je kon natuurlijk niet doortrekken en hoopte altijd dat één emmer voldoende was. Al gauw leerde je met 1 liter water je haar te wassen en met de andere liter te douchen. Warm water werd ook minder belangrijk.
Na een hele dag zwemmen, was de lekkerste lunch witte bonensoep in heel veel tomatensaus. Het smaakte daar ook het best. Het waren verse bonen en tomaten, wel wat anders dan al dat bespoten spul dat je gewend was.
Na een paar dagen solo met het gezin, was het tijd voor een invasie van mijn moeder´s familie.
In de avond zat je met heel veel familieleden en heel veel insecten om je heen pistache, walnoten en natuurlijk zonnepitten te eten. Een verdwaalde fotoroman van de vakanties daarvoor duikt elk jaar op. Je zult er traditiegetrouw toch even doorheen moeten bladeren. Doen alsof je het verhaal niet kent. En om eerlijk te zijn weet ik nog niet waar het overgaat. Ik zie de uitdrukking van het meisje wel nog voor me toen ze haar vriendje met een ander betrapte, maar of het een happy end had durf ik echt niet te zeggen.
Zo´n fotoroman, of een vergeten jurkje was altijd een grote vondst. Het was DE erfenis van je vorige vakanties. Soms vergat je aan het eind van je vakantie soms wel bewust iets, zodat je dat het daarop volgende jaar kon terug vinden.
Mijn familie was toen nog echt compleet. Alle ooms en tantes liggen nu versnippert van elkaar over Europa. Die zorgden voor veel vermaak, de één kon moppen tappen, de ander had als specialiteit griezelverhalen. De tekst “Maria, arralie qalbek” (Maria, geef mij je hart)zal ik nooit vergeten, het horrorverhaal wat daar vooraf ging wel. Die heb ik na vele nachten nachtmerries gelukkig uit mijn geheugen weten te blokkeren.
Toen wassie er dan: de windmolen!
Leek op eerste gezicht inderdaad uitkomst te bieden. Geen batterijen meer in je ghettoblaster, maar lekker stroom uit de muur! Joepie, water uit de kraan! Heerlijk doorspoelen in het toilet!
Toen werd er door de gemeente elektriciteit aangelegd…. Er kwamen GSM masten. Het strand is inmiddels volgebouwd, het uitzicht op het strand is volledig weg. Je moet het dak opgaan om nog enigszins de zee te kunnen zien.
Naast de onschuldige boer zijn er nu commerciële hotels die de toerist in hun gemakken voorzien. Een slaapplaats, een parkeerplek, eten, er staat zelfs een supermarktje.
Het meest treurige, vind ik het beeld van mijn vader. Die ondanks het feit dat er een super asociaal gezin een muur voor zijn uitzicht heeft gebouwd, nog steeds op diezelfde tuinstoel zit te genieten. Alsof er nog wat te zien valt.
En natuurlijk de big screen tv, die de gezelligheid van de familie moet zien te vervangen. Zonder te overdrijven, maar zelfs de insecten zijn weg. Nee, geen causaal verband … maar ehm… uitgestorven ofzo?
Wat betreft de geboortecijfers, kan ik je weinig vertellen. Ik ben er zelf ook drie jaar niet meer geweest. Insha Allah volgende zomer, met paps, mams, het liefst met mijn liefde, en met wat geluk zoveel mogelijk familieleden die we tegen die tijd zullen optrommelen. En dan die tv eruit knikkeren!
Jilani, bedankt voor deze trip in memoryland!
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
Tof verhaal!
REFLEX..een nieuwe bladzijde omgeslagen in het boek van de geschiedenis van Harrayya. Als eenmaal de mensen het niet anders weten dat electriciteit altijd daar voor het grijpen is dan is er ook het probleen van kost.Ik hoop dat de economie van het dorp voldoende hoog zal staan om ieder tevreden te stellen. Ik vind het zo zielig voor kinderen op school die tot de ‘Have-Nots’ behoren.
Cheers van Christchurch.
Reflex er gaat nu een ramp plaatsvinden in Harrayya. Mensengaan tv’s kopen en de gevolgen hiervan zullen niet meer te overzien zijn. Waar voorheen jongeren lekker op het platteland werkten om hun tijd te doden, gaan ze nu met ze allen Bollywoodfilmen bekijken.
Ook gaan ze die doodsaaie sport cricket dagelijks volgen.
Om niet spreken over de kledingstijl en haardracht die gekopieerd gaat worden van de Bollywoodsterren. Waar voorheen alle jongemannen een snor en baard hadden en typisch Indiaas leken , zullen ze straks ongeschoren als Sharukh Khan rondlopen.
Straks willen ze nog een discotheek en een bioscoop erbij en dan komt er van studeren helemaal niks meer van terecht.
Bovenstaande verhalen lees ik ook als het verdwijnen van de mogelijkheid nog terug te keren naar het gevoel van je jeugd. Natuurlijk heb je de herinneringen nog maar als ook de plekken verdwijnen waar je deze gehad hebt doordat deze qua sfeer totaal veranderen dan sterft er iets en ben je verbannen. Natuurlijk kent iedereen dat gevoel dat de tijd met je doet maar ik vind de voorbeelden van Reflex en Eighty wel radicaler dan wat ik zelf heb meegemaakt. Het is mooi om te lezen.