Voorpagina Algemeen

… Slag om de Nafs …

De Ramadan is bij uitstek het moment om je als moslim, nee sorry, als mens beter op te stellen, beter in te zetten en beter te uiten dan gedurende de rest van het jaar. Het is een tijd van bezinning, waarin je stappen kunt maken met als doel: de Schepper plezieren en dus ook je medemens beter te bejegenen. Dus rol ik elke Ramadan weer van de ene naar de andere moskee, van de ene naar de andere bijeenkomst en van de ene stad naar het andere dorp of plein. Het doel van deze reis is tweeledig: mijn medemens beter te leren kennen, maar ook mijn nafs (ego) wat meer binnen de perken te houden.

De praxis van sawm (vasten) geeft praktische richtlijnen voor de beheersing van je nafs, zoals gedurende daglicht niet eten, drinken of de liefde bedrijven. Maar het vasten geeft ook houvast als het aankomt om hoe je als mensen met elkaar dient om te gaan – niet omdat dit enkel waarde zou hebben tijdens de vasten. Integendeel: dit heeft waarde gedurende het hele jaar, je hele leven – echter: je vasten zou nutteloos worden als vorm van aanbidding als het gepaard zou blijven gaan met kwade vermoedens, kwaad spreken over elkaar of laster. De (vertaling van de) Qur’an spreekt er over: "zou iemand van jullie het vlees van zijn dode broeder willen eten?" (VBQ 49:12)

En toch, die nafs laat zich niet zo gemakkelijk controleren. Dus bij deze: mijn excuses, broeder F. voor mijn lompe gedrag tijdens onze bijeenkomst afgelopen woensdag. Niet alleen kreeg ik op mijn sodemieter van de missus, maar ook mijn geweten liet het me de volgende nacht goed ervaren.

Terwijl juist deze bijeenkomst mijn hart opende: terwijl we daar zo zaten, Nederlandse Pakistanen, Turken en Turkse arabieren, Marokkanen van berg en stad en dorp en land, Nederlanders uit polder en stad. Terwijl we daar zo aten, Amerikaanse Egyptenaren en Nederlanders, Surinaamse Hindoestanen – moest ik denken aan een avond in de moskee, georganiseerd door de PPME van Den Haag. Deze broeders en zusters van moskee al-Hikmah waren op bezoek in Amsterdam en imam Sulchan reciteerde het volgende Vers in het Arabisch:

"O mensheid, Wij hebben jullie geschapen uit een man en een vrouw en Wij hebben jullie tot volken en stammen gemaakt, opdat jullie elkaar leren kennen. Voorwaar, de meest edele is bij Allah degene die het meest Taqwa (Godsbewustzijn) heeft. Voorwaar, Allah is van alles op de hoogte, Alwetend." (VBQ 49:13 al-Hoedjoeraat)

"En tot Zijn tekenen behoort de schepping van de hemelen en de aarde en het verschillende van jullie talen en kleuren. Voorwaar, daar zijn zeker Tekenen voor de bezitters van kennis." (VBQ 30:22 Ar-Roem)

Nu heb ik al eerder over de Indonesiërs geschreven en de diversiteit die zij voorstaan, maar we lijken het als mensheid weer eens vergeten te zijn. (Of had niet iedereen mijn stukjes gelezen? Aaargh, die nafs weer, down boy, down!).

Waarschijnlijk niet, want ook deze Ramadan verlopen veel zaken weer via etnische scheidslijnen. Een mooi nieuw gebouw voor gelovigen in Amsterdam, waarin twee moskeeën huizen, een Turkse en een Marokkaanse. Bij elkaar? Nee broeder, dat kan absoluut niet, want wat delen we nou met elkaar (aldus een broeder van de 2de generatie). Dit, beste lezers, is van zijn kant een serieuze en van mijn kant een retorische vraag.

Maar ook buiten de Islam lijken mensen de aansporingen om elkaar te gaan kennen te vergeten en vooral te willen weten wat de Ander kost. Nu weet elke calculator dat je niet blind kan gaan rekenen met statistieken. Per slot van rekening hebben we leugens, grove leugens en statistieken. Dus dat betekent slimmer worden en SMART doelen stellen:

Specifiek: wat is een nietwesterse allochtoon? Is dit een voldoende homogene groep?
Meetbaar: kunnen we de kosten meten als de groep homogeen blijkt? En als dit niet zo is?
Acceptabel: Is er draagvlak voor dit doel?
Realistisch: Is het doel haalbaar binnen de parameters van de vraag?
Tijdsgebonden: Binnen welke tijd moet dit doel behaald zijn?

Dus nog een keer: "… opdat jullie elkaar leren kennen". En nu aan het werk met je donder.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van