Aldi rekruteringskampen

Tijd voor een portie nostalgie, wat oude koeien, een dosis jeugdsentiment of gewoon wat herinneringen. In mijn tienerjaren, in de tijd dat ik nog een ongerept, donzig snorretje had, ging het er heel anders aan toe. De guldens die ik van mijn broers kreeg, zaten tussen wat biscuitkruimels, een tijdje in mijn zak voordat ze in de Zeeuwse contreien werden uitgegeven. Ik weet ook nog dat ik in het weekend ‘vrijwillig’ naar de Arabische lessen mocht. Ja vrijwillig in de zin van: ‘zonder dwang, facultatief, geheel vrijblijvend, echt helemaal vrij, tussen de fiets en benenwagen kiezen’. Ik nam natuurlijk de fiets, want dan kon ik met mijn kameraden mee en hoefde ik bovendien niet te wachten op mijn lieve pa. Tijdens de Arabische lessen fantaseerden mijn lotgenoten en ik over het einde van de les, het ontslag van ‘meester Boshaar’, chips, snoep én vergeten guldens in winkelkarretjes.

Na afloop fietsten we als bezetenen naar de dichtstbijzijnde Aldi om daar vijf minuten voor sluitingstijd nog even wat zoutjes en lowbudget frisdrank te scoren. De jongens die géén fiets bezaten, mochten achterop, op de stang en in noodgevallen op het stuur. Zo waren wij; we lieten niemand achter.

Nou weet ik nog dat we altijd laat binnenkwamen, dat was onvermijdelijk. Maar het personeel stond sowieso niet bekend als de méést levenslustige figuren. Vraag me nog steeds af waar ze die mensen vinden. Waar o waar staan die geheimzinnige Aldi rekruteringskampen die suïcidale, akelige, deerlijke, ellendige, godsjammerlijke, miserabele, tragische, zielige, treurige, verdrietige, ongelukkige, nare, vreugdeloze en droevige medewerkers opleiden? Kan me nog goed herinneren dat ik weleens een poging deed om sociaal over te komen, maar dat werkte gewoon niet. Ach, misschien vonden ze me gewoon niet aardig; misschien ook wel, ga het ze zo snel mogelijk vragen.

Enfin, na het wekelijks terugkerend winkelbezoek zochten we een plek uit waar niemand ons tot last zou kunnen zijn. We selecteerden vervolgens iemand, meestal Ismael, die de omgeving moest scannen op onaangename hondendrollen. Indien veilig werden de fietsen op de grond gesmeten; de gesprekken over het onbezorgde leven voorbereid én de chips, blikjes en Japanse Mix tevoorschijn gehaald. Wat waren dat nog eens heerlijke tijden man, bestond er maar een tijdmachine.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim