In deze tijden waarbij kwade krachten steeds meer afstand proberen te creëren tussen mensen, ben ik positief verrast door een trend die al een tijdje vrij onopgemerkt in onze samenleving is geslopen: Het elkaar bejegenen met een ‘familie-term’. In veel landen is het al gebruikelijk om mensen aan te spreken met oom, tante, opa, oma, broer of zus. Als ik in India een taxichaffeur roep, schreeuw ik niet ‘TAXI!!!’, maar ‘CHACHA! (oom) Kan ik mee rijden?’. Het creeert meteen een band en een basis van respect en waardering. Nu blijkt deze specifieke ‘allochtone’ import-norm (of is het een waarde?) al vrij goed ingeburgerd te zijn in Nederland.
Je hoort het bijna overal en in alle talen: het Arabische ‘akhi’, de Turkse ‘abe’, het Surinaamse ‘brada’, het Antilliaanse ‘braader’ of gewoon het Hollandsche ‘broer’. Het is een prachtige ontwikkeling. Ik raak nog altijd ontroerd als een oud hindoestaans dametje ‘beta’ (zoon) tegen me zegt. En als ik, netals vorige week, iemand nodig heb om m’n auto te duwen omdat ie niet start en ik vraag: ‘Broer, kan je effe helpen?’. Dan kan hij eigenlijk al niet meer weigeren.
Aan de andere kant leek het even de verkeerde kant op te gaan met kids die hun vader en moeder bij hun voornaam aanspreken of leraren bij hun naam noemen en met jij en jou spreken. Terwijl in deze gevallen gepaste afstand juist wel wenselijk is, omwille van datzelfde respect. Maar gezien de laatste ontwikkelingen denk ik dat het tij nog gekeerd kan worden.
ReFlex
ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.Lees andere stukken van
13 Reacties op "Broer"
Toen ik in Jeruzalem studeerde viel het me ook op dat zowel Israelis als Palestijnen iedere voorbijganger aanspreken met achi en achoti/uchti. Het mooiste was natuurlijk als ze elkaar zo aanspraken.
Overigens werk ik in het onderwijs, en sta ik erop dat leerlingen mij met u en mevrouw aanspreken, maar ik zie ook dat collega’s die soms een stuk beter orde houden dan ik dat niet doen. Met respect heeft het dus niet altijd te maken.
Komt erg bekend voor. Het zorgt wel voor een bepaalde band… al weet ik dat aan de andere kant soms erg moeilijk is om tot ‘ouderen’ door te dringen. Ook al weet je dat iets goed of slecht is… zij weten het altijd beter, want zij zijn ouder :)
broer konijn is basis!
Deze aanhef kan zeker positief werken bij sommige. Maar ik merk zeker ook dat wanneer ik een voor mij onbekende Marokkaanse (jonge)man aanspreek met akhi, dat hij al gelijk bijbedoelingen krijgt van ons gesprek. Dat creert een heel ander soort band met deze mannen:(
Ja inderdaad, het noemen van mijn vader bij zijn voornaam getuigt inderdaad wel van een groot disrespect van mij jegens hem ja.
Vooral lekker focussen op de vorm en weinig op de inhoud hè, gaat zo door broeder…
Is overigens gewoon een simpel truukje, biologisch gezien hebben we namelijk een sterke neiging om verwanten te bevoordelen in allerlei situaties (rara waarom). Het is dus gewoon een psychologisch truukje om die niet-bestaande verwantschap te veinzen en zo die voordelen te scoren. Is religie toevallig ook erg goed in, mocht het je niet zijn opgevallen. Of dacht je dat het toevallig ‘broeder in geloof’ was en zuster Theresa.
Ja ja one big family..
@ Musia
begin met ‘akhi’ en dan ‘ahtarmai’
zelf nog nooit geprobeerd maar t schijnt te werken
Ik vind het aan de ene kant sympathiek. Aan de andere kant denk ik dat niet iedereen broeder/zuster genoemd wordt. Er ligt een keuze en een splitsing aan ten grondslag. Die zou weleens onbewust autochtoon/allochtoon (geloofsgenoot/niet-geloofsgenoot) kunnen zijn.
In die zin vind ik de schaduwzijde, dat het – ondanks andere bedoeling – soms een splitsende term kan zijn: een soort positieve variant van het splitsende (en veel verwerpelijkere) conceptenpaar autochtoon/allochtoon. Het creert een in- en een outgroup. Het selektief ervan gebruiken kan een sociaal venijnig wapen zijn.
Maar ja, eigenlijk vind ik het naast dit gezeur, ook een heel mooi iets dat warmte in onze maatschappij kan brengen; het fijne allochtone antwoord op een naar autochtoon/allochtoon onderscheid.
Wat voornamen voor docenten en ouders betreft: daar zit een visie achter. Ik zeg niet dat ik het altijd goed vind, maar de ouderwetse hierarchie die op deze manier doorbroken wordt, was ook niet altijd goed – vaak zelfs niet.
Als autoriteit is het ondoenlijk om al je stappen te verantwoorden, maar je ‘minderen’ beschouwen als medemens ipv als mindere daar kan weinig mis mee zijn.
Alleen door aan autoriteiten te twijfelen en daarin gehoord te worden kan verandering en groei plaats vinden. Ik ken teveel autoriteiten die zichzelf vooral geweldig vinden. Groei en verandering zit er bij hen niet in. Mijn voorkeur is dus: voornamen, maar daarnaast wél degelijk respect voor jaren en inzicht bijbrengen. Kinderen die zich op school misdragen, moet je gewoon straffen. Harder dan nu gebeurt. Dat staat los van het gebruik van voornamen.
Mede op basis van dit ‘broer’ is de Hofstadgroep tot terreurnetwerk verklaard, met dank aan vriend Peters.
Bij Turken is het zo dat je ouderen broer/ zus noemt of als ze nog ouder zijn oom/ tante. Bijv. als ik geld wil wisselen bij een winkel vraag je: ‘Broer, kan ik hier wisselen’
Respect is heel belangrijk.
Ik vind het ook een leuke gewoonte, over het algemeen, totdat twee jonge vrouwen mij (in Afrika) aanspraken als ‘moeder’ terwijl ik hun als zusjes zag… Tja, indentiteitscrisis ligt dan op de loer. Maar ik ben erg blij met mijn uitbreidende familie.
Ik vind het als Nederlander wel iets warms, vertrouwelijks hebben als ik onze medelanders elkaar vrij makkelijk met broer, zus, ook aan hoor spreken.
Van de andere kant vind ik het gebruik van voornamen ook niet per sé een gebrek aan respect, zelfs als ik mijn ouders Jan en Marietje zou noemen dan kan ik nog wel respect voor hun tonen. Ik ben vooraan in de vijftig en een paar neefjes van me rond de twintig noemen me – zeker bij chatten en zo – vaak bij de voornaam ipv “oom” en ik heb er geen moeite mee
ik (als moslim zijnde) heb een nederlandse vriend die ik ook broer noem. hij is net als die hollander van shouf shouf habibi.
zouden jullie (moslims en moslimas) ook een nederlandse christelijke vriend broer of zus noemen?
@12
ja.