Voorpagina Algemeen

De verongelijktheid van Dirk Scheringa

, 20 oktober 2009, 140 reacties

"We zijn helemaal niet failliet gegaan, we zijn gewoon kapot gemaakt", klonken de woorden van DSB-voorzitter Scheringa maandagmorgen tijdens de persconferentie op het hoofdkantoor van de Wognumse bank. De verzamelde pers zag behalve het voltallige Raad van Bestuur ook een zichtbaar aangeslagen Scheringa, die naar mijn inschatting al weken geleden wist dat zijn DSB op de fles zou gaan. Maandag hebben de rechters het lang verwachte vonnis gewezen en bevestigd dat de DSB geen bestaansrecht meer heeft.

De verongelijkte Scheringa voelde zich natuurlijk, hoe kan het ook anders, ‘gepakt’ door Noud Wellink, de voorzitter van De Nederlandse Bank, en Wouter Bos, de minister van Financiën. Ook bij Pauw & Witteman had Scheringa grote moeite om zijn lange jaren van wanbeleid toe te geven. Hij sprak slechts van fouten. Fouten die veel gezinnen in dit land aan de rand van de financiële afgrond hebben gebracht en voor de rest van hun levens hebben opgezadeld met een enorme restschuld. Pieter Lakeman, voorzitter van de stichting Hypotheekleed, heeft gelijk als hij Scheringa een leugenaar noemt.

Scheringa zelf legt, uiteraard, de schuld voor het faillissement van zijn DSB-imperium vooral bij anderen. Zijn aandeel is, zo zegt hij, misschien in het verleden een geweest van fouten, maar hij had zijn verdienmodel halverwege het jaar aangepast en had zijn zaakjes weer op orde. Althans, als we Scheringa moeten geloven. Nee, het was vooral politieke onwil om zijn ‘gezonde’ bank te redden van de ondergang. De verongelijktheid van Scheringa is in mijn ogen niet terecht, maar ergens best begrijpelijk. Wie Scheringa ziet op televisie ziet een rustige man die zorgvuldig zijn antwoorden formuleert op de aan hem gestelde vragen. Maar net als het CDA is Scheringa de politieke correctheid zelve.

U mag het best weten, dat ik me altijd mateloos heb geïrriteerd aan de misleidende reclames van de DSB-bank. Net als menig verveelde televisiekijker in dit land heb ik me vreselijk gestoord aan de commercials waarin geld lenen tegen bespottelijk lage rentes werd aangeprezen alsof men een brood kocht bij de lokale supermarkt. Het was veilig en verantwoord en dat hebben veel gezinnen geweten met hun dure koopsompolissen. Wat ik me tot op de dag van vandaag heb afgevraagd en waar de dames en heren van de Reclame Code Commissie nooit antwoord op hebben gegeven, is..

Hoe krijgt een en dezelfde bank het voor elkaar om in twee, soms drie, verschillende commercials onder drie verschillende handelsnamen en vaak ook nog eens in hetzelfde reclameblok het veilig en goedkoop lenen aan de man te brengen zonder dat de DNB en AFM veel eerder van zich hebben laten horen? Dat lenen geld kost, is een waarschuwing die nog niet zo lang wordt gehanteerd door de financiële wereld. Daarvoor was het toverwoord: zelfregulering. Ik geloof niet in zelfregulering. Dat is iets wat belanghebbende partijen verzinnen om aan strenge wetgeving te ontkomen.

Of het nu gaat om een hypotheek voor een droomhuis, een doorlopend krediet voor een luxe gezinsauto of een schitterende inbouwkeuken. ‘Lenen kost geld’ en dat wist en weet iedereen, want de banken die complexe financiële producten verkopen, moeten er ook ‘iets’ aan terugverdienen. De wetenschap dat er al jaren wordt gerommeld met dure woeker- en koopsompolissen is geen onbekend gegeven in de financiële sector. Bijna alle grote Nederlandse banken hebben zich schuldig gemaakt aan schimmige bancaire praktijken. Maar heeft Scheringa gelijk als hij zegt dat alleen de DSB-bank moet boeten? Een veel gehoord argument in kringen van oud-DSB-klanten. Ook zou Scheringa niet een kans hebben gekregen van Wellink en Bos om zijn DSB te redden.

Ik kan weinig met deze argumenten. Op de eerste plaats is Scheringa ingehaald door de realiteit op de markt. Zijn productrange voldeed al lang niet meer aan de wensen van zijn kredietnemers. Jarenlang heeft Scheringa zijn klanten een poot uitgedraaid door enorme provisies op te strijken en dure koopsompolissen te verkopen, die de klant vaak niet nodig heeft of al had uit een eerdere hypotheek. Hij had kunnen weten na het ineenstorten van de Lehman Brothers in de VS dat hij de strategie van de DSB-bank snel en drastisch had moeten wijzigen. Maar zo blind en doof als onze Dirk is, staarde hij zich blind op zijn gelijk. Hij had alleen oog en aandacht voor tevreden klanten. Al kan ik me daar weinig bij voorstellen.

De klanten die zich gepakt voelden door Scheringa hadden immers zelf getekend en daarmee was het basta voor Scheringa. De stroom met klachten van door de DSB gedupeerde klanten hield maar aan en op een gegeven moment werd ook de aandacht getrokken van de Nederlandse politiek. De eerste signalen over de maffiapraktijken van de DSB waren in 2006 al hoorbaar. Als Scheringa had geluisterd naar de kritische geluiden die zijn klanten destijds lieten horen in consumentenprogramma’s als Kassa en Radar had de DSB-bank vandaag nog bestaan. Dat er verschillende actoren zijn en dat de DNB en de minister van Financiën meer hadden kunnen betekenen, verandert niets aan de zaak. Ja, ik begrijp de verongelijktheid van Dirk Scheringa, maar Scheringa mag zich volledig verantwoordelijk voelen voor het faillissement van de DSB en niemand anders in zijn plaats.

Mijn liefde voor dit land is groter dan die van Geert Wilders. Ik ben verwikkeld in een polemische strijd met populisten, die zogenaamd het beste voor hebben met dit land. Ik ben Ata, beetje burgerlijk ongehoorzaam en al heel wat lentes jong. Mijn naam is seculier, mijn pen messcherp en voel me gelukkig nog altijd thuis in dit land. Ook ik blijf hier!

Lees andere stukken van Ata