Meneer Adriaanse heb ik nooit ontmoet, maar ik heb wel mooi een half jaar in zijn kassen rondgescharreld gewerkt. Ik vond het daar alleen niet zo heel leuk. Begrijp me niet verkeerd: ik ben absoluut wel een Zeeuw, maar gewoon geen boer. Het zal u daarom vast niet verbazen dat de warme chocomel én de hilarische taferelen van Moessie de hoogtepunten van de dag waren. Mijn neef Yassin E. vond dat ook en compenseerde deze lichtelijke afflictie met het verdonkeremanen van tuinbollen; ik snap nog steeds niet wat hij daar uiteindelijk mee deed. En o wee als ik op Aschraf stuit! Dan vraag ik hem gelijk hoe hij het daar zo lang heeft weten uit te houden. Wat was zijn geheim? Die vraag houdt me nog altijd bezig.
Echter, door het harken begonnen mijn tere handjes sporen van eelt te vertonen. Het werd voor mij nu nog duidelijker: een lange carrière in de kassen van Middelburg was gewoon niet voor mij weggelegd. Mijn tweede baan voltrok zich derhalve in de spoelkeuken van een lokaal attractiepark. Ondanks de ogenschijnlijke utiliteit heb ik er toch vijf mooie dienstjaren volbracht. Ik ben overigens (geheel terecht) tot ‘beste afwasser ooit’ geproclameerd. En waar ik misschien nog trotser op ben, zijn de ‘promoties’ die ik keer op keer van de hand wees. Nee, ik was dolgelukkig in mijn revier én hoefde niet zo graag de koude, noch de warme kant op. Bovendien werkte ik liever alleen en was er daardoor niemand die mij de ‘heb-je-van-het-weekend-nog-wat-leuks-gedaan-vraag’ kon stellen. Ik gaf de voorkeur simpelweg aan een theedoek, schort, radio, borden, aangekoekte pannen en heel veel bestek.
Door mijn migratie naar de ‘grote stad’ was ik noodgedwongen mijn baantje op te zeggen. Ik ging tenslotte ‘studeren’ en voor zover ik wist groeiden er nog steeds geen geldplantjes op mijn rug. Via een uitzendbureau kwam ik bij een kabelbedrijf terecht, waarvan ik de naam nu niet zal noemen. UPC. De recruiters waren gelukkig dol op me, zagen een enorme hoeveelheid potentie in me (kuche) én installeerden me rechtstreeks in een van hun callcenters. Daar schaafde ik wat aan mijn communicatievaardigheden, maakte ik allochtonische en autochtonische vrienden én maakte ik kennis met het principe ‘bureaucratie’. Ik heb ook aardig wat klanten gesproken. Ik zal er niet te veel over uitwijden, maar één specifiek telefoongesprek wil ik u niet onthouden.
Ik werd op een mooie nazomerse dag gebeld door een zekere meneer Weiden. Hij had net digitale televisie ‘aangeschaft’ (lees: ongevraagd opgestuurd gekregen) en had een technisch probleem. Hij had sinds enkele dagen geen ondertiteling onder zijn erotische films. Die ondertitels waren volgens de klant absoluut noodzakelijk voor het begrijpen van het narratief. Ondanks mijn persoonlijke visie over de verhouding erotiek/dialoog, zag ik desalniettemin de ernst van de zaak in. Ik had daarom toch maar voor meneer geregeld dat hij nooit meer, maar dan ook nooit meer, een ondertitel hoefde te missen.
Abdelkarim El-Fassi
Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"Lees andere stukken van Abdelkarim
11 Reacties op "Absoluut een Zeeuw, maar gewoon geen boer"
succes met je baantjes.
Maar was een titel als : mijn mooie bijbaantjes” of weet ik veel niet beter bij deze column gepast.
iwa blij moet je zijn met je baan asahbi.
hahahahah .. Ik begin me serieus af te vragen wat voor boeiend leven jij wel niet leid. Of beter gezegd of je het met je schrijfkunsten gewoon boeiend weet te maken !!
Dat is een interessante manier om het te formuleren.
Ik denk dat ik op de dag dat onze schepper de giften uitdeelt toch liever een boeiend leven kies, dan boeiend over je leven kunnen vertellen.
Wat moet deze maatschappij zonder mensen die deze werkzaamheden willen uitvoeren?
Kwaliteit ben jezelf.
Je zou ervoor kunnen kiezen om een solo zeiltocht om de wereld te maken, of de K3 te beklimmen.
Of je aan te sluiten bij K3
Moet bekennen dat ik het een en ander verwisseld heb. K3 moet K2 zijn.
K3 is niet mijn muziek.
Wat heb je aan een boeiend leven als je de ervaringen niet met anderen kunt delen? Ik weet dat imazighen in Marokko (berbers) een van de beste verhalenvertellers zijn. Zo een spannend leven hebben daar misschien niet, maar op het moment dat ze erover beginnen kan je dag niet meer stuk. Je hebt altijd wel een dorpsgek die voor een gratis thee’tje maar al te graag zijn beste grappen uit de kast haalt.
Ik ben het dus absoluut NIET met je eens. Geef mij maar zo nu en dan een goede verhalenverteller, dan luister ik gewoon aandachtig en heb ik het enorm naar mijn zin. Ik denk dat vele anderen het met me eens zijn, anders zouden de theaterzalen, bioscoopzalen, boekenzaken en alle andere instituten die verhalen verkopen niet zo populair zijn.
Het verhaal is zo oud als de mensheid..
Verhalen kunnen verkopen is alleen goed als je er je geld mee kan verdienen, zoals in theaters.
Als dat niet het gevel is, dan is het aangenamer voor je omgeving dan voor jezelf.
Verder van de wereld weg.
Elke dag een beetje.
Dichter naar de hemel toe.
Elke dag een treetje.
Toon Hermans
Nog even wat ik bedoelde met K2, voordat ik verkeerd begrepen wordt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/K2