Voorpagina Opmerkelijk

The Volendam Connection

In de ene wereld ben ik een Marokkaanse Nederlander en in de andere wereld een Nederlandse Marokkaan. In beide werelden word ik gezien als een vreemde eend, een allochtoon, een vreemdeling, een gast of een exotische diersoort. Aan de andere kant zie ik mezelf als een nomaad die in twee werelden thuis is en die uit twee culturen het beste probeert te halen. Uit twee vijvers vissend om the best of both worlds te representeren.


Kamal E. en neven als ‘de Hollanders’

Ja, ook in Marokko word ik door velen gezien als ‘de ander’. Net als je denkt dat je mocro-neven van het moederland je hebben geaccepteerd als één van hen, kom je erachter dat ze achter je rug over je spreken als "die Hollander" ("dek elHollandi"). Pijnlijk, maar waar.

Enkele jaren geleden had ik het moment om ze terug te pakken. Om ze te laten voelen hoe het is om een allochtoon te zijn. Jaren geleden waren twee van mijn native mocro neven dus hier! Nu hoor ik u denken: "Illegaal? Wilden ze hier blijven.nl?" Nee, het was wonderbaarlijk maar waar: ze waren hier slechts voor een paar weken op vakantie! "Huh, is dat niet de omgekeerde wereld?" hoor ik u denken. "Marokkaanse vakantiegangers in Nederland? Dat bestaat toch niet?" Toch was het zo. Paradoxaal was hun vakantie voor mij een manier om Nederland beter te leren kennen en voor hen om zichzelf beter te leren kennen, om te voelen hoe het is om een allochtoon te zijn.

Ik liet mijn neven en mezelf meer van Nederland zien dan ik mijn hele leven had gezien! We doorkruisten het hele land: van Valkenburg naar Maastricht, van Vlissingen tot de beklimming van de Rotterdamse Euromast, om vervolgens een kijkje in Amsterdam en Volendam te nemen. Nederland bleek mooier te zijn dan ik dacht en mijn liefde voor haar nam toe. Un gros merci aux Marocains!

Zij leerden weer dat niet de hele wereld Frans of Arabisch spreekt en ook dat niet alle Hollanders zich voortbewegen op onhandig ogend hout schoeisel. Ook leerden zij dat als je in Nederland op een terrasje wat zit te drinken en plots het toilet wilt bezoeken, je bij de ingang van hetzelfde café geconfronteerd kunt worden met een hersenloze spinazievreter. Zo’n klerenkast die je de wegverspert en vreemdgenoeg om een denkbeeldige entrée pas vraagt. Waarom? Waarschijnlijk omdat je er verdacht ‘mocro-achtig’ uitziet en je om die ‘reden’ liever buiten de deur houdt… Gelukkig kwam hij er uiteindelijk wel in nadat hij in een mix van verfranst hollands en handen en voeten taal duidelijk had gemaakt dat hij bij die keurig betalende moorkoppen aan dat tafeltje hoorde.

Wel leuk was dat één van die neven mee ging naar het uitzendbureau, waar ik voor zou werken. Daar werd hem gevraagd of hij naast een kopje koffie ook wilde werken. Dat had hij dus nog noooooooit meegemaakt. "Mensen die ongevraagd op mij afkomen, mij een kop koffie aanbieden en vervolgens vragen of ik wil werken? In Marokko moeten mensen bedelen en smeken en soms zelfs geld neerleggen om een baan te krijgen!!!" "Wat een toffe sinaasappels peren zijn die Hollanders!" Wat hem ook opviel was dat in een winkeltje de kassabediende hem wees op een kortingsactie van een soortgelijk product. "In Marokko zouden ze me gewoon het duurdere product aan proberen te smeren!" Om de inburgering compleet te maken duwde ik bij één van mijn neven (met hulp van een kromzwaard op zijn keel, doch geheel vrijwillig) een broodje (halal) haring door zijn strot.

"Eten ze echt rauw vis?"

"Ja, ja maar dat is normaal hier… en het is lekker… eet nou maar anders heb je echt niets van Holland geproefd!"

"hmm, smaakt apart…"

De bovenstaande foto van mij met de mocro-guys is naast een leuk souveniertje het levende bewijs dat integratie met behoud van identiteit beslist kan slagen. De foto bewijst dat:

  1. De inburgering in Nederland geheel op eigen kracht een ‘100% geslaagd project’ kan worden, zonder enige vorm van dwang!
  2. Het beslist niet nodig is de band met het volk en de cultuur uit het moederland te verbreken!
  3. Niet alle mocro’s hier willen blijven.nl!

Mijn verwachting is dat als meer mensen lucht krijgen van dit fotobewijs en mijn verhaal erachter, de discussies over multiculturalisme beslist tot een positieve wending zullen leiden. Naast het levende bewijs dat de monoculturalisten ongelijk hebben, zou mijn eenvoudige bestaan ook de misconcepties van islamofoben en andere angsthazen als sneeuw voor de zon moeten doen verdwijnen. Mijn aanwezigheid op dit schrijversplatform bewijst dat de transmissie van de islam met succes is volbracht, zonder dat dit ook maar een fruitvliegje kwaad doet!

P.S.: Ook de droge Hollandse humor heb ik me eigen gemaakt, klik maar eens op de oranje woordjes…

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel