Een persoonlijk verhaal dat toch herkenbaar zal zijn voor sommigen. Toen ik 16 jaar werd, maakte ik een serieuze ommekeer en onderging ik een religieuze revival. Dat kwam na een kantelmoment; mijn beste vriend overleed plots en totaal onverwacht. Hij was net 18 jaar geworden, had zijn voorlopig rijbewijs behaald en zat in zijn laatste jaar in het middelbaar onderwijs. Ik was er helemaal kapot van.
Foto door: Rachida El Garani
Op je zestiende begin je net te leven en daar kwam de dood al aankloppen. En die klop kwam keihard aan. Het leek zo zinloos. Het werkte ook als een trigger. Ik kreeg honger naar zingeving, stelde me allerlei levensvragen en hoopte deze te vinden door me te verdiepen in religie. Het ging breder dan islam want ik wilde ook weten waar de verschillen lagen met andere religies. Ik ging het islamitische boekenwinkeltje binnen en begon gretig de tientallen naar Nederlands-vertaalde (dunne) boekjes te lezen als “Hoe een ideale moslim te zijn”, “Het leven na de dood”, etc. Maar ook het Nieuwe testament.
Studie hoorde erbij en de islam moedigde me aan om kennis te zoeken waar je die ook vond. Deze zoektocht ging ook gepaard met een opleving van de praxis. Dagen zat ik in de moskee, om vergiffenis bidden, de koran te lezen en voor mijn vriend te bidden. Ik vond dat ik heel wat goed had te maken na alle jeugdzondes die ik begaan had. Ik werd er een pak kalmer van. Na verloop van tijd kwam ik minder buiten, sloot me meer op, onderhield minder contact met oude vrienden en interesseerde me minder in de alledaagse gesprekjes. Ik stond vroeg op in de ochtend, deed mijn rituele wassing en ging in de moskee bidden. Een volle baard had ik niet maar liet hem toch staan en even kreeg ik de bijnaam “Wolverine” van mijn klasgenoten.
Ik begon ook meer levensvreugde te missen. Elke dag leefde ik met de gedachte dat het mijn laatste kon zijn. Dus ik kon het best alles zo strikt mogelijk opvolgen. Of gaan strijden in Palestina, dan was mijn dood tenminste niet zo zinloos. Ik begon er wat angstig én vooral wat somber van te worden. Maar ik was onverzettelijk. Mijn wereldbeeld verengde stilletjes aan naar een tunnelvisie. Dat allemaal in enkele maanden tijd.
Tot ik het geluk had om bij mijn oom op de koffie te gaan. Familiebanden onderhouden was immers ook belangrijk. Mijn oom merkte de veranderingen in mijn gedrag en uiterlijk op. Hij zat naast me en vertelde me dat hij me af en toe zag in de moskee met een “tasbeeh” of paternoster in de hand. Ik vertelde hem dat ik altijd bidden, zoveel mogelijk naar de moskee ging, veel de koran las enz. Ik somde alles op en hij bekeek me glimlachend aan.
Dan gebruikte hij dit metafoor die ik met jullie en vooral met de jongeren wil delen die zelf ook op zoek zijn naar zingeving.
Hij zei me: “Bekijk de mens als een plant. Als je wil dat een kleine plant, zoals jezelf, groot, sterk en mooi groeit, dan geef je het elke dag een beetje water opdat het de kans krijgt om te groeien. Zo is dat met de mens ook. Neem het gematigd op. Begin de verandering- de verbetering van jezelf – stap voor stap. Werk aan je karakter en probeer zo eerlijk mogelijk te zijn. Als je niet vastte, begin dan te vasten. Als je dronk, stop dan met drinken. Als je niet bidt, begin dan te bidden. Als je opvliegend bent, leer je temperament beheersen. Allemaal stap voor stap. Want als je de plant op enkele dagen tijd heel veel water geeft, dan verwelkt het en sterft het uit. Dat is bij de mens ook. Als je alles wil veranderen aan jezelf en nog eens heel snel, hou je het niet vol en sterft dit ook uit.”
Soms vergeten we hoe moeilijk het is voor jongeren om op te groeien en staan we klaar om ze te veroordelen voor verkeerde keuzes. Af en toe loont het om stil te staan en het gesprek aan te gaan.
Te luisteren.
Dit verhaal is geschreven door Mohammed Benhaddou, een activist, geboren en opgegroeid in Antwerpen en politicoloog van opleiding. Verder is hij een grote liefhebber van de mixed-grill schotel en fan van Barcelona
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
8 Reacties op "Een jongere op zoektocht, ik kreeg honger naar zingeving"
Een heel mooi verhaal, bedankt voor het delen!
Erg herkenbaar, ik denk dat er een ontwikkelingscyclus is te onderscheiden van de zoektocht naar zingeving. Ik denk dat men altijd in het begin erg radicaal is (niet negatief bedoeld) en langzaamaan meer en meer in balans komt, je kunt dit de stabiliteitsfase noemen. DIt is een fase waarin als het goed is berusting en voldoening is, dit gaat gepaard met kennis en levenswijsheid. Grofweg zijn er 3 fasen: ontdekkingsfase c.q. 1e aanraking met geloof, groeifase en stabiliteitsfase.
Het is eigenlijk een soort bevlieging waarbij je moet waken om jezelf niet voorbij te rennen en ook niet moet terugvallen, maar er iets moois en stabiel van te maken. Advies is absoluut waardevol, maar degene die adviseert moet dat pad ook afgelegd hebben anders is er slechts wederzijds onbegrip en misschien zelfs afstand.
Prachtig!
Inderdaad, mooi verhaal. Treurig ook. Ik ben zelf ook met de dood bezig, omdat ik filmpjes op internet heb gezien waarbij het plots eindigde voor mensen. Ik ben er voorzichtiger door geworden.
Misschien nog een kleine tip om ook je gedachten te kunnen verzetten: ga schaken!
Ikzelf ben door toeval gaan schaken, terwijl ik het vroeger niets aan vond. Ik kwam langs een artikel over schaken en daarin werd ook wat strategie uitgelegd.
Het bleek dat schaken helemaal niet alleen voor hyperintelligente mensen was, en het ging ook niet om “hoeveel zetten je vooruit kan denken”. Er zit ook zelfs geluk in! Een zwakkere tegenstander kan een sterke tegenstander wel degelijk verslaan, bijvoorbeeld als de ander een slechte dag heeft of slecht heeft geslapen :)
Bij schaken zijn er namelijk al na een paar zetten miljoenen mogelijkheden, teveel voor een mens om allemaal vooruit te kunnen zien. Dus is het de bedoeling om je stukken op plekken te zetten waar ze veel kunnen doen! Een paard moet je bijvoorbeeld niet in een hoekveld zetten, dan kan hij nog maar naar 2 plekken. Zet je hem in het midden van het bord dan kan hij naar 8 plekken! En dan ontstaan er vanzelf mogelijkheden om combinaties te maken waarmee je een tegenstander verslaat.
Schaken is het leukst als beide spelers ongeveer even goed (of slecht) zijn. Maar met een paar tips ga je al een stuk beter schaken. Dan begin je te begrijpen waar het spel om draait. En dan kan je nog heeeeeeel veel bijleren. Zoveel je wilt. Er zijn mensen die hun leven eraan gewijd hebben. Hele boeken hebben geschreven over één zet.
Waarom raad ik het aan? Ik merkte zelf dat het me beter leerde denken, ook over gebieden buiten schaken. Helderder. Daarnaast geeft het natuurlijk een kick als het mind tegen mind is en jij hebt plannen gesmeed die werken en je overwint.
Hier een 2 minuten filmpje over het belang van het domineren van het centrum van het bord: http://www.youtube.com/watch?v=xXQZ80WjKok
Groet.
Shokran bezzef voor het delen.
Mooi.
Als atheïst komt het op mij over als een fopspeen. Iemand heeft een of meer tegenslagen en vindt troost in een stapel rituelen en een uitgebreidere kenniskring, om de gedachten maar af te houden van het verdriet.
Er zijn zoveel mooi dingen op de wereld te zien, als -inderdaad- schaken, kunst, muziek, de natuur, sport, menselijke prestaties en toch denkt deze moslim vooral om naar het Midden Oosten te gaan om daar te doden en gedood te worden. Ik word daar treurig van.
Ga Bach luisteren is mijn advies en neem tijdens het luisteren een glas wisky