Voorpagina Maatschappelijk

Naar Noordoost-Groningen

Aboe Illi daagde me uit. Na wat gedraal, kwam die aap van hem uit zijn mouw: ‘akhie, laten we wel wezen, wbh is niet meer wat het is geweest. Natuurlijk, sommige stukken maken me nog wel eens blij, sommige reacties ook, maar waar is die vooruitziende blik? Waar zijn die maatschappelijk relevante, oplossingsgerichte wbh-juweeltjes gebleven? Toch niet tezamen met oldskoolers als Tasniem, Khadija, Ashraf en Mehwish met hijra naar de Werkelijke Wereld verdwenen?’. ‘Schrijf. Eens. Iets. Relevants’, aldus AI die zijn simpele adagium akelig nauwkeurig uitspelde.

Auw. Nou ja, iets relevants misschien niet, maar mogelijk wel oplossingsgericht? Of beter gezegd…: op naar Noordoost Groningen! Grunnen* hier wie komm!

Noordoost-Groningen loopt namelijk leeg. Dat is vervelend voor de huidige Oostgrunningers die graag in hun dorpen, steden en boerderijen willen blijven wonen. Er zijn steeds minder jongeren, maar ook de vergrijzing slaat flinke gaten in het dorpsleven. Deze situatie lijkt een vicieuze cirkel want de Jongeren-Trek en de Vergrijzing zorgen ook voor minder winkels, minder voorzieningen zoals scholen, huisartsen, banken, kruideniers, kledingwinkels of bakkers.

Tot je op het punt komt dat je vele kilometers moet reizen om gewoon boodschappen te doen of om überhaupt nog werk te vinden. Dat zijn flinke tegenvallers voor mensen die al ouder worden en mogelijk minder mobiel worden, of voor jonge mensen die op zoek zijn naar scholing of werk. Een manier van leven lijkt te verdwijnen. Het fantastisch mooie, weidse Groningen dreigt onbewoond te raken.

Maar zoals ons zo vaak is ingepeperd in deze tijden van huizen-, banken-, en gezondheidszorgcrisis en groeiende werkeloosheid: een crisis is ook een uitdaging. Een probleem is simpelweg een mogelijkheid die om aandacht vraagt.

Dus vrijwel direkt ontstond de doubledare aan Abou Illi: anti-Islamsentiment en weinig mogelijkheden om als moslim betrekkelijk fitnavrij door het leven te gaan in de Randstad, in combinatie met een mooie, rustige omgeving waar weinig mensen meer overblijven en waar vooral rustige en (trouwens ook gelovige) mensen wonen…. u voelt hem al aankomen?

We gaan naar Groningen! We gaan naar Groningen! We gaan we gaan naar Groningen! (Op de melodie van menig EK/WK-kwalificatiesupporterslied).

Misschien denkt u, haha, leuk, een geintje. Die Noureddinus bakt een poetst ten koste van de leegloop van een klassiek Nederlands landschap, maar niets is minder waar. Hoewel ik zelf behoorlijk verknocht ben aan het Amsterdamse landschap, merk ik dat vele moslims hier in de knel komen: aan de ene kant willen ze in Nederland blijven en hun huisje-boompje-X hier plaats laten vinden. Aan de andere kant merken ook zij dat de verschillende Nederlandse standpunten over religie in het publieke domein wringt met hoe zij hun geloof beleven laat staan willen uitoefenen – ik zeg wringt, maar soms kun je gerust spreken over botsen.

Nu kunnen we onszelf moestrijden voor onze rechten (en dat is het zeer zeker waard) maar als de meerderheid hier in Nederland besluit de Grondwet te veranderen (en niet  ten faveure van gelovige mensen – zie bijv. vrijheid van onderwijs, europese baard- en hoofddoekwetgeving, etc etc.) dan is het misschien tijd om creatief met onze opties om te gaan – en nee, ik bedoel niet terug naar Marokko of Turkije, want – verrassing! – daar komen vele moslims nu eenmaal niet vandaan. Vandaar Noordoost Groningen.

Hier ligt mijn voorstel: men zoeke om te beginnen een tiental jonge families met gelijkgestemde broeders en zusters met geduld (met elkaar, maar ook zeer zeker met de rest van de wereld) en met diverse competenties (zowel van praktische als theoretische aard: schoolmeesters, verpleegkundigen, ambtenaren, loodgieters en timmervrouwen zijn allen nodig). 

Vervolgens komt het lastige gedeelte (want we willen niet te werk gaan aan de cowboykolonisten uit het Wilde Westen of die kolofundi’s die Palestina steeds verder verdelen en afkalven): men vinde een gemeenschap die niet onwelwillend staat tegenover een hoop jonge luide die aan het werk wil om een dorp of stad in stand te houden. Of een gemeenschap die echt leeg is en dan trekken we wel ons eigen plan.

En dan? Tja, ik wil niemand hier aan het schrikken maken (alhoewel je trouwens wel erg niet meer van deze wereld bent als je hiervan zou schrikken, maar ik sluit niets uit), maar dan heb je een gemeenschap met veel moslims die als moslim kunnen leven – misschien zelfs wel volgens de shari’ah (maar ssst, niemand zeggen hoor!) – temidden van een mooi landschap, met instandhouding van de vele dorpen en steden (ok daar zijn wat meer families voor nodig, dat is ‘stap 2’ zullen we maar zeggen) en ter opvanging van vergrijzing, leegloop en behoud van veel van dezelfde waarden (alhoewel sommige normen er misschien wat anders uit komen te zien).

Pleit ik nu voor segregatie? Hmm. Ja, een beetje wel eigenlijk. Niet voor iedereen, maar zeer zeker voor een groep onder ons die de recente hang naar integratie voelt voor wat ie eigenlijk is: assimilatie. En laten we wel wezen: participatie graag, maar wel op eigen voorwaarden (binnen het kader van de wet, uiteraard). Maar assimilatie? Ik denk het niet, ouwe; niet zolang de Grondwet moslims de ruimte biedt als burgers van dit land te leven. En anders hebben we altijd nog Noordoost Groningen.

* met dank aan rick, #9 voor de linguïstische bijdrage.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van