Voorpagina Ervaringen

Het Schaap in het Gele Busje

, 26 november 2009, 4 reacties

Jaren geleden, toen we op vakantie waren in Turkije, besloten mijn ouders om een offer te brengen voor de geboorte van mijn zusje. Mijn ouders hebben bij al hun vier kinderen een offer gebracht om Allah (swt) te danken voor het krijgen van een gezond kind. Het offer voor mijn zusje heb ik mee mogen maken en dat zal mij altijd bij blijven. Ieder jaar rond het offerfeest moet ik weer denken aan wat ons toen overkwam. Het gebeurde allemaal in het gele busje van mijn vader..

– Vele jaren geleden –

We krijgen aanwijzingen om naar dat ene dorpje te gaan dat bekend staat om zijn gezonde en flinke schapen. Daar gaan we dan! Het is snikheet, geen airco aanwezig en we zitten met z’n tienen in het busje. Voor de meeste familieleden in Turkije maakt het niet hoe groot je gezin is en het maakt ook niet uit hoe groot (of klein) je auto is. Ze zijn altijd van de partij, want ja, zonder de plaatselijke bevolking is er geen feest.

Aangekomen in het dorpje zoeken we direct de schaapjes op. Mijn vader gaat zaken doen en wij spelen met het schaapje dat we later gaan opeten. Kan gemeen klinken, maar het schaap wordt nou eenmaal geslacht. We proberen nog enkele leuke activiteiten te doen met het dier voordat ze wordt meegenomen.

We beseffen dat het speelkwartier voor het schaap is afgelopen als mijn vader en de eigenaar elkaar de hand schudden. Mijn vader verzoekt ons vriendelijk om weer naar het busje te gaan. We lopen met z’n allen terug en vragen onszelf af hoe het schaap vervoerd wordt. Waarschijnlijk in de bagageruimte.

Maar daar dacht mijn vader anders over: “Het schaap gaat niet achterin en ook niet op het dak! Een aantal van jullie gaat maar achterin zitten. Het schaap komt gewoon op de bank en jullie houden het dier stevig vast.” Op zich is het logisch. Iedereen begrijpt dat het dier achterin alleen maar heen en weer geschud wordt en wild zou worden. Maar het dier stevig vasthouden? “Het schaap vastbinden is toch veel slimmer!” zei mijn moeder. Volgens mijn vader was dat niet nodig. Hij springt achter zijn stuur om via de kronkelwegen weer naar de stad te scheuren.

Halverwege stoppen we bij een waterput om even bij te komen. Het schaapje blijft alleen achter. Jullie voelen het al aankomen hè? Het schaapje dacht waarschijnlijk: “Dit is mijn kans! Het is nu of nooit!” Opeens horen we een paar harde knallen. Als we omkijken zien we dat het schaapje, wat dan meer op een buffalo lijkt, probeert te ontsnappen via de voorruit. Er is al snel een enorme barst in de ruit. Mijn oom vraagt snel om versterking voordat het te laat is. Met zijn allen proberen ze het schaap vast te binden. Mijn moeder kijkt toe met haar armen over elkaar en haar Ik-zei-het-toch-blik. Na een paar spannende momenten hebben we de boel onder controle en rijden we weer verder naar het huis van mijn oma.

In de tuin wordt het schaap op rituele wijze geslacht en een groot deel van het vlees wordt uitgedeeld aan armen.

“Nee, wij hebben geen tuin. Wij slachten ze in de badkamer,” antwoord ik altijd als mijn vrienden vragen of we onze schaap in de tuin slachten, “en daarna nemen we een bloedbad.”  Vlak daarna roep ik: “Grapje!” Ik vind het altijd zo’n giller als ze mij die vraag stellen. Zij weten natuurlijk nietdat ze mij herinneren aan het moedigste schaap dat tot op het laatste moment nog op zoek was naar avontuur!