Voorpagina Algemeen

Nederlandse Marokkanen, deze is voor jullie!

,,Mijn kiezers stemmen voor een stad met minder lasten en als het even kan wat minder Marokkanen”. ,,Laten we hopen dat er een ziekte komt, die ALLEEN Marokkanen kunnen krijgen, zodat ze vernietigd worden.”

De eerste uitspraak werd gedaan door een politicus, die op dit moment bijna bovenaan staat in de peilingen. De tweede uitspraak was onderdeel van een haatbrief naar de islamitische jongerenorganisatie Argan.

En Marokkanen? Die moeten hun mond houden. Want je uit de tent laten lokken, dat is juist wat mensen, die dit soort uitspraken uit hun strot of pen krijgen willen. Dus: Marokkanen, sta er boven. Geef het geen aandacht! Doe vooral geen aangifte zoals Nourdeen Wildeman deed, want dat zorgt er alleen maar voor dat dit soort mensen aandacht en zelfs meer stemmen krijgen. En laat vooral niet merken dat je geraakt bent, zoals Fouad Sidali deed, want dat is dan weer ‘ongepast’.

Ik lees dat soort argumenten overal en dat ben ik beu. Als niet-Marokkaan vind ik dat de Marokkaan hier helemaal niet boven hoort te staan. Als niet-Marokkaan word ik tot op het bot geraakt door uitspraken waarin wordt gesteld dat Marokkanen vernietigd of op zijn minst verminderd moeten worden.

Als niet-Marokkaan, voel ik de frustratie en pijn van mijn Noord Afrikaanse bijna-buren. Marokkanen, niemand kan jullie verwijten dat jullie je best niet doen. Ik zie jullie overal. Bij een van de populairste tv-shows van Nederland mocht een deels Marokkaanse jongen winnen. Omdat hij meer was dan een ‘Kut Marokkaan’. We hadden hier te maken met een Nederlands jochie met zijn roots deels in Marokko, die werd aangespoord door zijn vader en hijabdragende moeder. Aangespoord om te laten zien aan Nederland wat hij in huis had.

In Masterchef zit een Marokkaanse huisvrouw. 38 jaar, vijf kinderen, waarvan eentje met het syndroom van down. Net gescheiden. De Nederlandse kijker kan elke dag kijken naar hoe zij desondanks haar best doet om haar droom na te jagen. Namelijk een professioneel kok worden, zodat zij haar kinderen het goede voorbeeld kan geven.

In Rotterdam is een partij gevormd door jonge frisse moslims, met aan het hoofd een Marokkaan. Ze doen niet aan slachtoffergedrag, maar presenteren zich als: Rotterdammers. En juist, omdat ze zich Rotterdammers voelen willen ze dat mensen ophouden met hen behandelen als anderen, omdat ze toevallig moslim zijn. Deze jonge mensen doen dat niet door te klagen, maar door de handen uit de mouwen te steken en gebruik te maken van hun democratische recht om een partij op te richten.

Maar ook in Amsterdam, waar twee Marokkaanse dames op dit moment proberen in de raad te komen. De ene met geblondeerde haren en een achtergrond in rechten, de ander met een hoofddoek en een achtergrond in religieuze organisaties. Behalve dat ze in de raad willen komen, geven zij Marokaanse meisjes een gezicht. Dit zijn onze Marokkaans-Nederlandse meisjes. Opgeleid, zelfstandig en mondig staan zij midden in de samenleving.

In het theater staat een Marokkaan die openhartig vertelt over zijn homoseksualiteit. Hij vertelt over de struggles van zowel hem als van zijn Marokkaanse familie, die er moeite mee heeft, maar probeert te accepteren hoe hij is. En in diezelfde lijn werd er juist deze week aangekondigd dat Marokkanen dit jaar meevaren met de Gaypride. Ook deze Marokkanen zijn nodig om jongeren in het soortgelijke (kanaal)schuitje positieve rolmodellen voor te schotelen.

En Argan, ach Argan. Neem eens een kijkje op de website en kijk wat deze organisatie doet. Debatteren, de dialoog opzoeken, samenwerken met de politie Amsterdam. Precies datgeen wat helpt in de strijd tegen bijvoorbeeld de vertegenwoordiging van Marokkaanse jongeren in de criminaliteit. Natuurlijk mag dat (en andere pijnpunten binnen de Marokkaanse gemeenschap) benoemd worden. Moet benoemd worden!

Maar niet over de ruggen van een hele gemeenschap. Een gemeenschap, waarvan het aantal studenten in het hoger onderwijs stijgt, waarvan het aantal zelfstandige ondernemers stijgt, waarvan steeds meer individuen hun stem laten horen en problemen durven aan te pakken. Een gemeenschap waarvan de voorbeelden die ik noemde allemaal speelden in 2014! En we zijn pas in maart.

Want ik, beste raadgevers, houd mijn mond niet. Zolang mijn ‘buren’, vrienden, mede-Nederlanders, klasgenoten, collega’s en inmiddels zelfs familieleden worden beoordeeld op niks anders dan hun afkomst zal ik blijven protesteren.

Sheily Belhaj verhuisde op haar 18e naar haar favoriete stad Utrecht, maar komt waarschijnlijk nooit meer van haar Haarlemse R af. Ze studeerde journalistiek én Arabische Taal en Cultuur en volgt nu een master Islam aan de Universiteit Utrecht. Ze is kritisch, serieus, heel erg onhandig en stiekem ook wel een betweter. Sheily is verder een typisch product van de multiculturele samenleving. Van haar Tunesische vader en Nederlandse moeder kreeg ze het beste van twee culturen mee. In de praktijk betekende dit dat ze op zondagochtend in een balletpakje Kinderen voor Kinderenliedjes aan het zingen was, om daarna met een hoofddoekje naar de moskeeschool te gaan. Omdat de Westerse en Islamitische culturen bij haar thuis zo vanzelfsprekend door elkaar heen liepen, gelooft ze dat dit in de rest van Nederland ook kan.

Lees andere stukken van Sheily