Voorpagina Algemeen, Islam

Happy vermenselijkt

Imam Ibn Qayyim al Jawziyya over Ibn Taymiyya:

“Hij leefde in slechte omstandigheden. Hij werd opgesloten en bedreigd, maar ik heb nog nooit iemand zo blij als hij gezien.”

(Al Wabil¸blz 110, via Sayings of The Scholars)

Het moge inmiddels bekend zijn: Britse moslims waren blij en deelden dit met ons. Via een video van de Honesty Policy met daarin een diversiteit aan moslims, die de wereldhit van Pharrell Willliams’, Happy, meezongen of alleen hun lippen bewogen. Of lijfelijk mee bewogen door te springen, stappen, dansen (of pogingen daartoe te wagen), door wat gekke bekken te trekken, trucjes op een skateboard of step te maken, door simpelweg te knikken– enfin: alles wat blijdschap met een mens kan doen, kwam erin voor.

Nu het gedeelte waar ik zelf vrolijk van werd: dit videootje stond immers niet op zichzelf. Wereldwijd was er een scala aan mensen die soortgelijke video’s maakten en daarmee hun wederzijdse menselijkheid aan elkaar bevestigden.

Is dit nodig? Moeten moslims – net als al die andere mensen die dit videootje maakten – bevestigen dat zij mensen zijn? Je zult misschien zeggen: wat voor een quatsch is dat?

Daar zit wat in. Ware het niet dat het discours over moslims en Islam in Nederland – het zogenaamde islamdebat dat eigenlijk altijd hardvochtig van karakter is gebleven – moreel verrot is geraakt tot op het punt van ontmenselijking. En wanneer je als gemeenschap ontmenselijkt wordt, bevind je jezelf in gevaarlijk vaarwater. Daar moet je dus vermenselijking tegenover stellen.

Daarnaast dienen we de werkelijkheid niet uit het oog te verliezen. Onze broeders en zusters luisteren naar veel ergere muziek – onversneden, vrouwonvriendelijke, hatelijke troep. Door dit te negeren en er geen werkbaar alternatief tegenover te stellen, maken we de situatie erger. Zoals Sheikh Murad (ook in de Britse video te zien) zegt: “Uiteraard danste ik niet met hen mee, maar om aanwezig te zijn als getuige, en hen te bevestigen in hun liefde voor het leven en voor Islam, zonder mijn goedkeuring te verlenen aan wat dan ook op welke manier dan ook – en dat weten ze! – is de manier van degenen die van de mensheid houden en liefde hebben voor de jeugd.” Dit [Britse Happy moslim-filmpje] is geen prekerige film, vervolgt hij, maar een ‘informele documentaire, guerrilla-stijl geschoten, die een momentopname weergeeft in de ontwikkeling van de moslimgemeenschap zoals deze werkelijk is’.

Terwijl wij hier nog op apegapen lagen over de donkere situatie in sommige moslimlanden of door de verwerpelijke uitspraken van onze eigen politici; toen wij enkel nog anderen konden belasteren, haatpraat konden laten horen of stilte, of iets posten over halal/haram; terwijl we de impact van ons eigen gedrag niet leken te beseffen, (of ons gebrek aan nuttig gedrag), werden we stukje bij beetje door politici en media weggezet als stereotypen. De mens werd onder onze huid vandaan getrokken tot we een simpele boeman of -vrouw waren.

Het denken over goed en kwaad, halal en haram, is altijd een kwestie van afwegingen maken, van prioriteiten stellen. Omdat van moslims zo vaak onmenselijke portretten worden gemaakt, is het de vraag hoe je jezelf kunt vermenselijken in de beeldvorming. Als een beetje vrolijk zijn dit al bewerkstelligt, is dit het makkelijkste wat er is. Uiteraard moet je dan niet van mening zijn dat muziek – in welke vorm dan ook – haram is. Anders ben je niet goed bezig, natuurlijk. Daar verschillen de meningen over en daar dienen we elkaar in te respecteren. Wat hier telt is het onderuit halen van het stereotype van de zuurpruimencultuur, die ons wordt toebedeeld en die we soms onbedoeld in leven laten of zelfs bevestigen. Daarnaast sluiten we aan bij alle mensen, alle kinderen van Adam wereldwijd: blijdschap is onze gemene deler en dat mag ook wel eens.

Uiteraard: er gebeuren ook andere leuke en nuttige dingen in Nederland. Er is een mooi instituut hier, een fijne dawah-vereniging daar, een goeie docent zus, een fijne buur zo. Maar werkelijk: we zijn en masse zo meegegaan in de waan van de dag en in angstaanjagend rap tempo geïndividualiseerd, dat we net zo asociaal zijn geworden als een stel derdehands tokkies. Ik chargeer, maar jullie weten wat ik bedoel.

Met enkele leden van Wij Blijven Hier! (ja, ook bij ons op de redactie waren de meningen verdeeld) en de Moslim Omroep hebben wij ook een rondje blijdschap gedaan. Als je alle vormen van muziek haram vindt, verwachten we dat je ook dit niets zult vinden. Dat kan. Adviseer ons dan, of zwijg, maar creëer geen fittie. Dat is nergens nodig voor.

Echter, als je problemen hebt met de video omdat je vindt dat vrouwen verstopt achter de voordeur (of achterdeur) moeten blijven, of als je een probleem hebt met diverse meningen – laat staan wanneer je denkt dat je tanden bij je ‘awrah’ horen (dat van het lichaam wat bedekt moet blijven voor de buitenwereld), dan vind je ons in deze zaak niet aan je zijde.

We hopen dat we met zijn allen ervan bewust zijn dat we mogelijk van mening verschillen over wat toegestaan is in het kader van muziek en uitingen van blijdschap, maar dat ook wij dit vanuit een diepe en zuivere liefde voor Allah, islam en de mens doen. In sha Allah vinden we elkaar daarin wel.

En zoals Imam Suhaib Webb zei: “Ik kan geen commentaar geven op mensen die blij zijn (nooit gedacht dat het zo’n gewichtige zaak zou zijn)…”

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van