Voorpagina Ervaringen

Noureddartis de Partis

Kerst stond weer voor de deur en dit keer moest ik toch maar eens proberen om er onderuit te komen, al dat kleffe gezoen, geknuffel, geschouderklop, gezweethandjesschud en overig lichaamscontact. Ik werk in de zorg; overal vrouwen, je wordt er af en toe knotsgek van. Begrijp me niet verkeerd, het is gezellig en zo, maar toch… Ken je die verhalen van vrouwen op kantoor die niet vertellen wanneer hun verjaardag is, omdat anders die viezerik van de administratie er meteen drie zoenen op klapt? Of die baas die alsmaar foute grappen maakt, maar je op die dag toch nog even extra in het zonnetje wil zetten met een paar publieke knuffels?

Het schijnt de nummer één te zijn op het lijstje ‘werkvloerirritaties’, dus ik neem aan dat je hem wel kent. Ik heb dat ook, maar dan andersom. Ik wil helemaal niet door iedereen geknuffeld worden! Maar kerst en oud-en-nieuw kwamen er aan, wat te doen, wat te doen?

Allereerst, dacht ik het tactisch aan te pakken. Zo sprak ik enige dames in de keuken over bovengenoemde kantoorirritaties. Ik dacht: hmm, misschien zullen ze de hint begrijpen. Het gevolg was interessant. Oh, zei de eerste, ik ben zo blij dat ik met alleen maar vrouwen werk! Ja, zei de tweede, alhoewel die al wat onzeker mijn kant op keek. Nee, zei de derde, we hebben Noureddine toch ook! Ja, zei de eerste weer, maar die is toch gewoon ‘one of the girls‘!

Enfin, die strategie werkte dus niet. Een tweede optie was te hopen op een languitgerekte griepepidemie. Ik bedoel, als we al geadviseerd worden om geen handen te schudden, dan is zoenen helemaal uit den boze. Ik had al wat semi-bijdehante grappen klaar liggen, over de voor-de-hand-liggende islamisering van de zorg, waar je nu al geen handen meer mocht geven. Helaas was Godzijdank de var… mexic… H1N1 wat sneller voorbij.

Daarbij bleef mijn probleem van lichaamscontact en veel vrouwen helaas bestaan. Een derde optie was eerlijkheid (doh, waarom denk ik daar nu pas aan!): sorry dames, ik zoen niet meer, schud ook geen handen meer, want… tada, ik ben moslim! Het effect was niet waar ik op gehoopt had. Ze vonden het allemaal wel grappig. Natuurlijk schud jij nog wel handen en zoen je gewoon iedereen 3x terug, aldus de consensus, want jij bent zo niet. Ja maar, ja maar, ja maar, probeerde ik nog, ik ben wel ‘zo’. Het mocht niet baten. Ze hoorden me wel, maar luisterden niet. Schijnt vaker voor te komen.

De laatste optie moest dan maar de oplossing bieden. Totale ontwijking. Ik besloot mezelf op de 24ste december op de wc op te sluiten voordat het dagcentrum dicht zou gaan. En besefte toen, dat ik geen sleutel had. Ook zaten een aantal mensen me gewoon op te wachten in de hal. Parbleu, zo kom ik er nooit van af!

Gelukkig bood een collega soelaas. Gisteren ontving ik in de post een klein kaartje met de beste (ongespecificeerde, a-religieuze) wensen. Er zat ook een pakketje bij met wat zachts. Het bleek een Artis-de-Partis muts te zijn (een muts met het hoofd van de mascotte van de Artis Dierentuin). Ik was onlangs naar de dierentuin geweest met de kinderen (alhoewel ik zelf niet houd van dieren opsluiten, maar helaas vinden de kinderen het te gek) en zag daar een muts van Artis de Partis en werd er verliefd op.

Mijn collega kocht in het geniep de muts en stuurde hem aan me. De oplossing is nu dus gevonden: nooit meer geknuffeld, gezoend of geschouderklopt worden, want zeg nou zelf, wie wil er nu dicht bij zo’n engerd komen?

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van