Jongleren, leren en het leven.

Ik kijk uit het raam. Het miezert; op straat is het rustig. Plotseling valt mijn oog op een beweging achter de bomen. Ik kijk nog eens, en zie tot mijn verbazing een jongleur. Niet een vriendje van mijn broertje, maar iemand die weet waar hij mee bezig is. Een boel balletjes in de lucht, achter zijn rug en op zijn voet. Tegelijkertijd.

Ik kan het in eerste instantie niet meteen verwoorden, maar het beeld grijpt me om meerdere redenen aan. Met een denkend hoofd en geamuseerde blik blijf ik even staan. Dan draai ik me om. De jongen heeft niet voor niets een plekje tussen de bomen gekozen. Ik ga weer over tot de orde van de dag. Glimlachend, een mooi beeld en herinnering rijker. Geïnspireerd.

Het jongleren was namelijk leuk om te zien, maar wat ik pas echt mooi vond? Dat het de jongleur op dat moment waarschijnlijk niet interesseerde of er iemand keek en zijn werk bewonderde. De jongleur jongleerde omdat hij daar zin in had. Op een plek waar slechts een enkeling hem zou zien, de kans op complimentjes en applaus daarmee reducerend tot nihil. Jongleren om het jongleren. Doen waar je hart ligt, omdat het daar nu eenmaal ligt. Niet omdat anderen kijken. Niet omdat anderen oordelen of applaudisseren. Een oprechte eenmansshow, vol liefde, toewijding en passie. En enige desinteresse als het gaat om de omgeving. Prachtig.

En weet je, de jongleur was goed, maar niet perfect. Net als jij en ik. Regelmatig bereikte een balletje het gras. Vol goede moed werd dat opgepakt, en hop, daar ging hij weer. Jongleren, jongleren, jongleren. Oefenen, een steekje of balletje laten vallen, herstellen en weer verder. En weer verder. That’s life.

Beste jongleur. Bedankt. Jij weet niet van mijn bestaan af, ik ken jou niet. Maar wat je deed, dat was mooi. Als jongleur. Als mens. Je zette me aan het denken. We houden allemaal balletjes in de lucht. De een wat meer, de ander wat minder. Soms krijgen we daar directe hulp bij, soms blijven we door mensen ongezien. Die mensen, daar zouden we het ook niet voor moeten doen. Anders wordt het leven niet meer dan een show. En tja, na de show gaat het licht uit. De schmink af. De muziek uit. En dan? Het risico van leven voor mensen? Mensen gaan weg, al willen ze soms niet. Mensen applaudisseren soms niet als je het verdient. En soms wordt er geapplaudisseerd als je het niet verdient. Mensen, jij en ik, zijn niet altijd berekenbaar en houden de ander weleens een verkeerde spiegel voor. Ook per ongeluk. Eenieder die zich uitsluitend door anderen laat definiëren, kan zichzelf daarom uiteindelijk verliezen. Gevangen in een eeuwige show.

Jongleren. Leren. Leven. Balletjes laten vallen. Fouten herstellen, klappen incasseren. En weer verder. Soms fijn samen, soms gelukkig alleen. Soort van. Door, en door. In beweging, in balans. Soms in de zon, soms in de regen.

Net als de jongleur achter de bomen.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Kauthar Bouchallikht

Kauthar verhaalt voor diverse media en werkt ook als campaigner, moderator, coördinator en trainer. Dit doet zij met/voor verschillende organisaties, waaronder DeGoedeZaak, OneWorld, De Correspondent, Milieudefensie, Fossielvrij, NieuwWij en Het Parool. Met WijBlijvenHier! produceert ze de multi media podcast Super Moslims, waarvan zij ook een van de hosts is.

Lees andere stukken van Kauthar