,,Terwijl iedereen de bus pakt, zat ik dagen lang te wachten op het vliegtuig”

Het leek niet meer te gaan werken. Mijn plannen. Allemaal in een kom. Soep.

Ik zag iedereen mij massaal inhalen, berichten op Facebook uit Las Vegas, propedeuse uitreikingen, bruiloften en medailles. Foto’s. Perfecte foto’s. Ik leek de enige te zijn die in een waas nog probeerde te begrijpen waar ik heen moest. Belangrijker voor mij was nog de vraag wat mensen er van zouden vinden..

Daar zat ik dan in mijn kamer starend naar het behang. Namen. Wereldsteden. Als ik de andere kant op kijk zie ik de poster van Che Guevara.. was hij een vrijheidsstrijder of was hij een terrorist? Ik wist het niet, ik wist alleen wat de kleuren waren van dit geplastificeerde popart blad. Aan de andere kant zag ik Banksy hangen, een meisje reikend naar haar ballon, maar die was ze voor nu kwijt. ‘There is always hope’ op de muur. Dit paradoxale beeld staat op mijn netvlies gebrand.

Het misselijke gevoel van die laatste herkansing, in een zaal met pak hem beet honderdvijftig anderen met een uitzicht op de Rotterdamse skyline, die niet gewaardeerd werd op dat moment, bekruipt me weer. Angstig om het niet te halen. Om alsmaar achter te lopen, terwijl iedereen me voorbij sjeest. Alleen, wat was het nou dat ik wilde halen? Ik wist het niet.

Ik keek weer naar de vier muren om mij heen en met mijn telefoon belde ik weer naar dezelfde persoon. ‘Waar rennen wij nu eigenlijk achteraan?’’ Zij wist het ook niet. Wat we wel wisten is dat we door om ons heen te blijven kijken alsmaar achteruit gingen. We hadden amper door dat wij onze ballon nog beet hadden maar alleen niet wisten welke kleur deze had.

Terwijl iedereen de bus pakt, zat ik dagen lang te wachten op het vliegtuig. Niet wetend dat om mij heen mensen liepen, struikelden en weer opstonden. En sommigen.. sommigen die stonden niet op. En met mijn verwarde hoofd stond ik alsmaar te wachten, niet wetend dat ik degene was, die een muur had gebouwd voor mijn eigen voeten. Dat vliegtuig zou niet komen, besefte ik.

Ik keek ditmaal uit het raam van mijn kamer en besloot: vandaag sta ik op en ga ik lopen, struikelen en opstaan, en op het einde van de rit zal ik weten welke kleur. Maar dit keer niet in de spiegel van een ander.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Soumaya Chahed

Liberal Arts student aan de Universiteit van Utrecht. Soms is ze een dichter onder de naam Chahrani. Soms is ze een activist. En soms staat ze buiten de wereld. Als je haar even niet kan vinden zit ze waarschijnlijk in de trein ergens in het land.

Lees andere stukken van Soumaya