De laatste weken zijn er in de media veel berichten verschenen over de ‘bekering’ van Nederlanders naar de islam. Met name het boek ‘Bekeerd’ van Vanessa Vroon en Saskia Aukema kreeg veel aandacht. En dat was zeker terecht. Het is een prachtig boek met mooie foto’s van (vooral) dames die zich bekeerd hebben tot de Islam.
Persoonlijk ben ik niet zo voor de term ‘bekeerd’. Voor mijn gevoel heeft het een negatieve klank. Bekeerd, verkeerd. Bekeerd: van iets slechts naar iets goeds? Zelf spreek ik meestal gewoon over ‘moslim geworden’, maar ook daar is natuurlijk iets over te zeggen, want strikt gezien worden we als moslim geboren.
Naast de mooie foto’s in het boek staan er een aantal bevindingen van Vanessa als het gaat om de bekering van vrouwen. Ze spreekt over een aantal zaken waar vrouwen tegenaan kunnen lopen.
Zelf kan ik daar wel over ‘meepraten’. Er is een aantal zaken waar we een oplossing voor moeten zoeken, waarbij we moeten schipperen tussen Islam en het leven in de Nederlandse samenleving. Eén van die dingen is de manier waarop je omgaat met de situatie rondom het overlijden van (één van je) ouders, die geen moslim zijn.
Er zijn mensen die zeggen dat we als moslim niet in de kerk mogen komen. We proberen begrip te krijgen van niet-moslims door hen uit te nodigen in moskeeën. Daar wordt door veel geloofsgemeenschappen gehoor aan gegeven. Soms worden moslims dan ook uitgenodigd om terug te komen in hun gebedshuis. Daar wordt vaak geen gehoor aan gegeven. Dat is jammer en dat staat wederzijds begrip in de weg. Zelf vond ik het in ieder geval noodzakelijk, uit respect voor mijn ouders, om mee naar de kerk te gaan bij hun 25- en 40 jarig huwelijk.
Daarnaast leerde ik dat vrouwen niet bij een begrafenis horen te zijn en dat dit vooral gebaseerd is op het feit dat vrouwen te emotioneel kunnen zijn. Vrouwen in Arabische landen tonen hun verdriet erg expressief, met veel huilen en schreeuwen tot het trekken aan de haren toe.
Jaren geleden kreeg ik te maken met het overlijden van de vader van een moslimzuster. De vader woonde in mijn woonplaats. Ik wilde haar mijn medeleven betuigen en ging naar de kerk om haar te zien. Maar ze was er niet. Ze had besloten niet mee te gaan naar de kerk en de begrafenis. Dat maakte diepe indruk op mij.
En toen werd mijn vader ziek. Mijn vader betekende heel veel voor mij. We hadden hetzelfde karakter. Over mijn moslim-zijn heeft hij nooit moeilijk gedaan. Zelf geloofde hij niet meer. Er was in zijn ogen te veel veranderd. Daardoor vond ik het ook moeilijk om met hem over geloof te praten. Tot dat hij terminaal op bed lag en ik merkte dat hij bang was. Ik heb hem geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat God voor iedereen zal zorgen.
Het was voor mij geen twijfelpunt of ik wel of niet naar de kerk of begrafenis zou gaan. Ik zou zelfs iets gaan voorlezen in de kerk. Een stukje uit de Koran. De pastoor gebruikte mijn woorden nog in zijn teksten en zo kwamen twee geloven bij elkaar tijdens de begrafenis van mijn vader.
Hierover en over een heleboel andere dingen waar ik een oplossing voor moest zoeken of een beslissing over moest nemen in de ruim 30 jaar dat ik nu moslim ben, vertel ik in mijn boek ‘Van Jeanny naar Amina. 30 jaar moslima in Nederland’.
Van Jeanny naar Amina. 30 jaar moslima in Nederland
ISBN 9789082146004
€ 15,50
Voor meer informatie en bestellen zie prinor.nl
Amina Sebbar
Amina Sebbar is eigenaar van Buro Prinor en auteur van de kinderboekjes ‘Voor het slapen gaan’ en ‘Moslimmetje spelen’.Lees andere stukken van Amina
6 Reacties op "God zorgt voor iedereen, ook voor mijn vader"
Zelf spreek ik meestal gewoon over ‘moslim geworden’, maar ook daar is natuurlijk iets over te zeggen, want strikt gezien worden we als moslim geboren.
Of als mens? Moslim zijn kies jezelf voor, maar je kan niet kiezen of je een mens wil worden.
Er zijn mensen die zeggen dat we als moslim niet in de kerk mogen komen. We proberen begrip te krijgen van niet-moslims door hen uit te nodigen in moskeeën. Daar wordt door veel geloofsgemeenschappen gehoor aan gegeven. Soms worden moslims dan ook uitgenodigd om terug te komen in hun gebedshuis. Daar wordt vaak geen gehoor aan gegeven. Dat is jammer en dat staat wederzijds begrip in de weg. Zelf vond ik het in ieder geval noodzakelijk, uit respect voor mijn ouders, om mee naar de kerk te gaan bij hun 25- en 40 jarig huwelijk.
Repect dat je dat gedaan hebt. Dat het allemaal nogal eenzijdig is dat verbaast me dan weer helemaal niet.
Daarnaast leerde ik dat vrouwen niet bij een begrafenis horen te zijn en dat dit vooral gebaseerd is op het feit dat vrouwen te emotioneel kunnen zijn. Vrouwen in Arabische landen tonen hun verdriet erg expressief, met veel huilen en schreeuwen tot het trekken aan de haren toe.
Ja die vrouwen toch. Arme emotionele wezens! Maar eh er zijn geen helemaal geen issues op het gebied van gelijke rechten. Alleen vrouwen mogen niet aanwezig zijn bij een bruiloft van moeder, vader, broer, zus of kind! En omdat Arabische vrouwen het doen zullen alle vrouwen dat wel doen! Oh wacht geloof universeel of toch ontstaan binnen een bepaalde tijd binnen een bepaalde gemeenschap met gemeenschappelijke culturele tradities.
Jaren geleden kreeg ik te maken met het overlijden van de vader van een moslimzuster. De vader woonde in mijn woonplaats. Ik wilde haar mijn medeleven betuigen en ging naar de kerk om haar te zien. Maar ze was er niet. Ze had besloten niet mee te gaan naar de kerk en de begrafenis. Dat maakte diepe indruk op mij.
Ultiem respectloos stockholm syndroom?
herstel bruiloft=begravenis
Salaam,
Erg herkenbaar, want niet alleen bekeerlingen of ‘nieuwe moslims’ hebben te maken met uitdagingen in het dagelijkse leven maar ook ik als geboren en getogen moslim heb hier mee te maken. Ik denk dat dit soort zaken meer in het westen spelen en dat wij moslims een goede balans moeten trachten te vinden zonder de principes van de Islaam te schenden maar in het geloof zelf op zoek te gaan naar antwoorden, een ding is zeker, niets is zwart-wit in de Islaam. Maar vergis je niet, ook moslims in islamitische landen hebben dagelijks uitdagingen zoals, ga ik naar de gemengde bruiloft van mijn neef/nicht, neem ik een hypotheek etcetera..
Mijns inziens is het de uitdaging om de juiste balans te vinden in je levenswijze zonder de islamitische algemene regels en met name de grote lijnen te overtreden. Dus niet te makkelijk maar ook niet al te streng in de leer, voor zover mogelijk uiteraard zondes en twijfelachtige zaken nalaten, maar waar het vrijwel onmogelijk is om dit niet te doen, zoek ik in de Islaam naar een passende oplossing. Vaak is die oplossing er wel, alleen ligt die niet voor de hand (door de beperkte kennis van Islaam). Ik geloof dat de islam flexibel en dynamisch genoeg is om alle moeilijke situaties het hoofd te bieden, tenminste zo ervaar ik het als praktiserende Moslim. Wa Allahu a3lem.
Overigens Paultje, mocht e willen reageren op mijn reactie, laat dat maar na, ik ben niet geïnteresseerd in je zielige bekrompen mening, ga die maar aan je joodse vrienden van de pvv ventileren.
” Er zijn mensen die zeggen dat we als moslim niet in de kerk mogen komen.”
Waarom? Ik heb genoeg imams gezien in de kerken.
Het hang af wat je daar gaat doen, Kerk voor moslim is geen goed plek om God te aanbieden omdat het vol zit met beelden..
Respect tonen is altijd goed.
Prachtig om te lezen Amina. Natuurlijk moeten we in sommige dingen ons eigen plan trekken anders verloochenen we onszelf.
Amina, wat heb je mooi geschreven. Ik, als nog-niet-maar-hopelijk-wel-bijna-bekeerde-Moslima zit erg met deze dilemma’s. Ik hoorde ook een verhaal van een Moslima die niet naar de kerk (i.v.m. een begrafenis) ging omdat dat niet zou mogen. Mijn ouders zijn christelijk en mochten zij komen te overlijden, dan zou ik alleen al uit respect voor de nabestaande en mijn overige familie gaan. Ik deal wel met Allah hoe dit zit!
Ik bewonder jouw eigen kracht daarin. Laten we wel wezen; het gaat per slot van rekening om een van de belangrijkste personen in je leven > je vader (of moeder).