Liefde, gratis af te halen

Zijn veel té lange neusharen reikten tot zijn beschadigde bovenlip en die donkergele nagels vertelden me dat hij er hoogstwaarschijnlijk een excentriek leventje op nahield. In de volksmond worden dit soort types ook wel gekken genoemd. Maar misschien had ik het mis en was zijn seniele verschijning gewoon het werk van vijftig jaar Javaanse Jongens. Hoe dan ook, die gedateerde kaki regenjas, de stoïcijnse blik én zijn trillende handen vielen mij in die grauwe, vochtige tram van Amsterdam op. Ondanks een diversiteit aan passerende reizigers – variërend van korte Italiaanse zonnebrildragende studenten tot vloekende Ierse stadstoeristen
– wist deze man me toch enkele minuten bezig te houden.

Ik moest hem hoe dan ook op de eerstvolgende vrije plek zien te krijgen. Dat is in de spits, zelfs voor vrijzinnige Amsterdamse begrippen een moeilijke opgave. Maar ik gunde hem dat gewoon, uit de grond van mijn hart. En met de wetenschap dat ook jonge mensen graag zitten, hoopte ik waarachtig dat dit optreden anderen zou inspireren de wereld een stuk mooier te maken. Het kon ook niet anders. Want sluit je ogen en stel je voor: Een alerte jongeman die zichzelf wegcijfert voor iemand die, zo leek het tenminste, behoefte heeft aan bevestiging van het bestaan. En dat niet alleen. Hij kreeg ook nog eens de kans naast die authentieke Indonesische vrouw plaats te nemen, die overigens veel te zware tassen bij zich had en wel wat gezelschap kon gebruiken.

Maar weet je, soms lopen die dingen anders. Na het stellen van dé vraag die op het puntje van menig reizigerstong ligt, kreeg ik een reactie die ik niet aan zag komen. Vooral niet van een man die getekend was, waarschijnlijk dingen heeft gezien en het verschil moest kennen tussen zwart en wit. Maar het was toch echt zo. De man reageerde gefrustreerd, gepikeerd, geïrriteerd en nog veel meer. Ik weet niet waarom. Zijn gelaatstrekken zeiden genoeg. Ik heb niet doorgevraagd. Het was goed zo.

Maar je probeert zoiets toch te plaatsen. Het hoe en waarom. De man is waarschijnlijk verbitterd na jaren genegeerd te zijn. Eenzaamheid. Jarenlang een tekort aan liefde. Ik neem het hem niet kwalijk. Het is wel triest. Sneu. Vooral met de kennis dat er mensen zijn die overlopen van vreugde. Daarom vraag ik bij dezen aan een ieder, die met een overschot aan liefde kampt, een substantieel deel af te staan aan de minderbedeelden.

Zodat eenzame mensen die wellicht wel in het bezit zijn van een kloppend hart en knipperende ogen, ook kunnen genieten van het essentiële ingrediënt wat een mens vitaal houdt. Aandacht, waardering, bewondering, eerbied, genegenheid, liefde, complimentjes, sympathie, empathie, steun; geef het beestje gerust een naam. Het is niet vanzelfsprekend. Maar weet je wat? Ik zal het juiste voorbeeld geven. Iedereen die behoefte heeft aan een beetje mag bij me aankloppen voor een dosis iets… zolang de voorraad strekt.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim