Voorpagina Ervaringen, Media

Met woorden in de weer

, 2 februari 2010, 64 reacties

Poehey, eindelijk een beetje bijgekomen van de gekte van de 3de Nationale Bekeerlingendag 2010. Het was gekkenhuisdruk en kapotgezellig, en, uitgezonderd de immer aanwezige leermomenten, een geslaagde dag. Een paar mooie lezingen, een hoop pers, veel vrienden en familie en heel veel broeders en zusters, oud en nieuw. Als bonus ook nog eens een stuk of 11 nieuwe moslims die op de dag zelf hun geloofsgetuigenis wilden uitspreken! Dat benne nie slecht ouwes!

De volgende dag klopte mijn hart vol verwachting. Media en Islam is meestal geen geslaagde combinatie, al helemaal niet als het over nieuwe moslims gaat. Bekeerlingen zijn ofwel nepperts (‘je bent toch moslim geworden omdat dat moest van je nieuwe schoonouders of partner?’) ofwel radicalinski’s (‘jamaar, de meeste bekeerlingen zijn toch extremisten?’). Dat soort stereotypen wilden we maar wat graag aanpakken, maar de mediale realiteit is soms weerbarstig, zeker als je met woorden in de weer gaat…

Zo las ik een paar korte artikeltjes hier en daar, zag ik wat mooie foto’s links en rechts en bekeek ik wat onderschriften. Ay! De mierejeweetwellert in mij werd wakker:
Onderschrift 1: ‘Islam. Bekeerd.  Meisjes laten zich bekeren op Nationale Bekeerlingendag in Utrecht.’
Onderschrift 2: ‘In een gesprek met yaddayadda yadda bleek dat er ongeveer 12000 autochtone moslims in Nederland wonen en dat er in Nederland ongeveer 500 mensen per jaar zich laten bekeren tot de Islam.’

En zo ging het nog even door. Me meissie zei: ‘gast, loop niet zo te zeuren, dat is toch mooi een beetje aandacht voor nieuwe moslims. Wat zit je dwars dan, ouwe?’ Ik heb geen zin in kamervragen, dacht ik bij mezelf. Ik zie die vervelende gasten alweer naar de microfoon lopen voor van die onzin: voorzitter, weet u dat er jaarlijks 500 mensen worden bekeerd tot de Islam. Wanneer stopt deze gedwongen onderwerping!

Misschien ben ik overgevoelig, maar bij het ‘laten bekeren’ denk ik aan kraaltjes en spiegeltjes, voc-praktijken en hardhandige kolonisatie met de wagon, Frankische kerstening met het zwaard. Dat soort achteloos taalgebruik geeft enkel meer voeding aan de mythe van het verspreiden van de Islam met het zwaard. (Lees Hugh Kennedys De Grote Arabische Veroveringen en je weet wat voor lariekoek dat is).

In mijn optiek (en ik ben ervaringsdeskundige dus ik mag lekker los gaan) is bekeren in de islamitische stijl vooral een wederkerig werkwoord: zich bekeren. Waarom? Allah swt geeft de leiding, maar de nieuwe moslims maakt uiteindelijk zelf die rechtsomkeert naar Hem. Zoals de Edele Koranvertaling het zo mooi weergeeft: ‘Voorwaar, jij kunt degene die jij liefhebt geen leiding geven. Maar Allah leidt wie hij wil, en Hij kent degene die Leiding volgen het beste.'(QS 28:56) Dit vers was overigens het thema van de bekeerlingendag.

Aangevuld met een gedeelte van een hadith qudsi (die ik inderdaad reeds eerder citeerde) heb je het plaatje compleet, hoop ik: ‘En als [Mijn dienaar] zich een handbreedte naar Mij wendt, dan wend Ik Mij een armlengte naar hem toe, en als hij zich een armlengte naar Mij toe wendt, dan wend Ik Mij met de wijdte van uitgespreide armen naar hem toe. En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.'(o.a. in Bukhari, Muslim, Tirmidhi, Ibn Maadja)

Dus geen gezwets over mensen die andere mensen bekeren, maar enkel de relatie tussen het individu en Allah swt. Geen mens kan hiertussen komen. Dus de volgende keer als je met woorden in de weer gaat, heb genade met mijn talige obsessie!

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van