Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

Halal hypocrisie

Afgelopen week kopte The Sun al groot in chocoladeletters: “Halal secret of Pizza Express.” De best verkochte krant van Groot–Brittannië haalt uit naar een bekende Britse pizzarestaurantketen, die al jaren halal-kip verkoopt zonder het volk daarover in te lichten. The Daily Mail en The Washington Post vulden kort daarna ook hun voorpagina met dit onderwerp. Het schreeuwde moord en brand. De Britten voelden zich verraden, opgelicht en op Twitter begon al snel een boycotcampagne met de hashtag #boycottpizzaexpress.

Vicepremier Nick Clegg gaf op de radio aan dat hij er absoluut niets op tegen heeft om zo nu en dan een halal-pizza te bestellen. Ook Premier Cameron zegt er niets op tegen te hebben; wel vindt hij dat halal-vlees gelabeld moet worden ter informatie-verduidelijking.

Veroordelende reacties van rechts en links

De Britten waren ziedend. Maar waarom en op wie, vraag ik mij af? Je krijgt gewoon kip op je pizza – ook al is deze halal geslacht. Zelfs Russel Brand nam op zijn YouTube kanaal het voorpaginanieuws van The Sun niet serieus. Hij noemde het racistisch. Toen ik een duik nam in Britse fora, regende het inderdaad discriminerende reacties: “Een achterlijk geloof dat dieren laat lijden; we islamiseren; de overheid duwt stiekem moslimvlees door mijn strot; en die stinkislamieten worden gewoon rijk omdat wij halal-belasting betalen.

Kijk, dit is nu een klassiek voorbeeld van de aap die uit de mouw komt. Het ging dus niet om het verkopen van halal-kippizza’s zonder de consument hierover in te lichten, maar puur om de Islam. Het probleem laat zich in mijn ogen als volgt vertalen: het slachten van kippen volgens Islamitische voorschriften, dat als extreem dierenleed wordt gezien door hypocriete criticasters.

De voorpagina van The Sun bracht weer eens een flinke stroom onzin en bagger over de zogenaamde islamisering van de vrije westerse samenleving op gang. Mooie sensatiejournalistiek en tendentieuze berichtgevingen, die het volk reden genoeg geeft om de Islam en haar aanhang weer eens lekker door het slijk te halen. Vandaar dat het van belang is om even stil te staan bij de ontbrekende credibility als het gaat om de kritiek op de halal-slacht in zijn algemeenheid. Ik heb het hier over de hypocriete discussie over de halal-slacht, die meer van doen heeft met de kruistocht van de zogenaamde beschaafde westerling tegen de Islam, dan om het zogenaamde dierenwelzijn.

Propaganda in optima forma

Ook in Nederland bestaat er een afkeer voor halal-vlees. Zodra men weet dat het vlees halal is geslacht, ontstaat er onbehagen en antipathie. Het besef lijkt te heersen dat het biefstukje aan een boom groeit.

Ik heb geen enkele moeite met de consumentenvraag, die betrekking heeft op de slachtwijze: wel of geen halal? Wat wel ergerlijk is, is het gegeven dat er regelmatig een verwarring optreedt tussen verantwoord consumentengedrag en Islam-bashing – zodra men over de halal-slacht begint. Zo verlaagt men zich redelijk snel tot Islam-bashing als tegelijkertijd de slachtwijze van joden buiten schot blijft. Joden hanteren ongeveer dezelfde religieuze spijswetten als moslims. Gek genoeg wordt het Jodendom niet in één adem genoemd met de Islam als het gaat om de rituele slacht. Een enkele keer misschien, maar daar blijft het bij.

Neem de PVV als voorbeeld. Zij maakte in 2010 bezwaar tegen het serveren van halal-vlees tijdens een barbecue van de gemeenteraad; in 2011 noemde ze het een barbaars ritueel; en in 2013 wilden ze een verbod op een broodje halal-kebab op de menukaart van het Brabantse provinciehuis. Waarom worden de koosjere maaltijden nooit genoemd? Wat zou Wilders eten tijdens zijn bezoeken aan Israël, vraag ik mij weleens af?

Iedereen schreeuwt dat onverdoofd slachten onmenselijk en middeleeuws is. Dat dieren een langzame en pijnlijke dood tegemoet gaan. De rituele slacht, volgens islamitische spijswetten, is geen marteling voor dieren: halal heeft namelijk niet alleen te maken met de wijze waarop dieren worden geslacht; halal betekent ook dat het dier een goed leven moet hebben gehad; dat het niet in het bijzijn van andere dieren geslacht wordt; en om het bewustzijn van het dier te laten verliezen, moet het bloed meteen uit het dier stromen. Vandaar dat de messen vlijmscherp moeten zijn.

Op een hypocriete wijze zoekt men de discussie op over hoe onmenselijk het onverdoofd halal-slachten wel niet is. Het proces dat voorafgaat aan de zogenaamde ‘humane slacht’ – ik heb het hier over de bio-industrie – is opvallend genoeg geen discussiepunt. Ik zou zeggen: verbied eerst de dieronvriendelijke vee-industrie om vervolgens te kijken naar het slachtproces. Dieren onverdoofd laten doodbloeden, is een kwestie van enkele seconden. De vee-industrie daarentegen is een bolwerk van dieren-martelingen. Er leven extreem veel dieren dicht op elkaar in overvolle stallen. Dat is makkelijk en goedkoop voor de boer, maar dit gaat wel ten koste van het welzijn van dieren, van mensen en van het milieu. Volle, kale en vuile stallen of hokken vormen het standaardbeeld van de vee-industrie. En of het nog niet genoeg is: dieren worden in grote aantallen verminkt zodra zij op transport worden gezet.

Wie doe je een plezier met een verbod op de halal-slacht? Doe je daarmee de dieren of jezelf een plezier? Men pleit voor een verbod op de rituele slacht enkel om het eigen geweten te sussen: kijk mij nu eens de beschaafde westerling/moraalridder zijn. Beste moraalridder, zorg er eerst voor dat dieren een goed leven hebben: dat ze vrij kunnen rondlopen in plaats van door het leven te moeten als een legkip; dat er geen snavels meer worden gekapt; en dat ze niet volgestopt worden met medicijnen, groeihormonen en andere chemische troep. Dit is voor de consument ook vele malen gezonder. Want hoe scharrel is het scharreleitje van uw omelet eigenlijk? En die plofkip van de Albert Heijn; hoe vaak vliegt die nog over de toonbank?

De woedende moralisten, die in het verweer schieten wanneer het over halal geslachte dieren gaat, hoor je niet over (a) het onverdoofd castreren van varkens (het verbod vindt pas plaats in 2018), (b) mechanisch slachten van dieren, (c) verdoving middels stalen pinnen door het hoofd van runderen (wat vaak mis gaat) en (d) de eendagshanen die bij geboorte vergast worden omdat zij niet geschikt zijn voor consumptie. Elektrocutie, vergassing met kooldioxide, schietmaskers – het mag blijkbaar allemaal. Het heeft niets met de Islam te maken, maar bovengenoemde wanpraktijken zijn wel in overeenstemming met de morele ritus, die zich afzet tegen de halal-slacht.

De zogenaamde beschaafde westerlingen, die zo anti-ritueel slachten zijn en dit vergelijken met barbaarse toestanden, vergeten te vertellen hoe zij onder het mom van ‘chique dineren’, graag een vorkje in een ‘foie gras’ (vette lever) prikken. Deze ganzen/eenden worden onder dwang vet gemest. Via een buis in hun keel wordt driemaal daags een maïspap in de maag gepompt. De organen worden – doordat de lever zich gigantisch uitzet – tegen elkaar aan gedrukt. De dieren raken vervolgens gewond aan de hals of strot. De eend of gans sterft aan een pijnlijke dood. Waar de beschaafde westerling ook van houdt, is het naar binnenwerken van levende oesters of het levend laten koken van kreeften (je hoort hen gillen zodra zij in kokend water worden gegooid). Het uitrukken van de scharen of levend in stukken snijden, is trouwens onlosmakelijk verbonden met dit ritueeltje: “Draai de poten van de kreeft levend uit, snij ze vervolgens doormidden en gooi ze zo op de grill”, zei televisiekok Piet Huysentruyt laatst in Chez Piet.

Het stoppen van dierenleed is helaas gevangen genomen door een hypocriet mediadebat. De hypocriet stelt vast dat de halal-slacht dieronvriendelijk is, maar ziet tegelijkertijd zijn eigen grote gebreken over het hoofd.

Vandaar dat ik nu een halal-hamburgertje ga scoren; ik weiger namelijk te luisteren naar de bevelen van een hypocriet.

Karim is een 27-jarige inwoner van Utrecht. Hij is ambitieus, houdt van hardlopen, en mag een echte familiemens genoemd worden. Ergens is hij ook wel een einzelgänger. Hij kan erg genieten van de stilte en leert zichzelf daardoor ook heel goed kennen. Een goed boek of een pen en kladblok is dan vaak zijn gezelschap. Karim is mede-oprichter van Stichting Made in Prison. Niet alleen wil hij de positie van jongeren versterken in Nederland, ook draagt hij een bijdrage aan de positieve terugkeer van mensen uit detentie. Voor Karim duurt een dag eigenlijk altijd te kort, er is altijd wel iets wat hij nog kan of wil doen. Hij heeft een sterke drive, incasserings- en doorzettingsvermogen, en denkt graag in mogelijkheden. Ook niet onbelangrijk: Karim heeft nooit een ochtendhumeur! Zijn motto: ‘Niet durven is de grootste rem op alles.’

Lees andere stukken van Karim