Voorpagina Ervaringen

De brief

Culemborg. Afgelopen week ontvingen de ouders van Marokkaanse probleemjongeren een brief. Een discutabele brief. Een dreigbrief. Gelukkig begrepen de autoriteiten dit uiteindelijk ook, want de brief is via de achterdeur vlug ingetrokkken. In deze brief werd op infantiele wijze uitgelegd dat wooncorporatie Kleurrijk Wonen, de gemeente en de politie er genoeg van hadden. Genoeg van de probleemjongeren. Genoeg van de gezinnen. Genoeg van de leenbakker-gordijnen. Genoeg van de scooters op de stoep. Genoeg van de marmitageuren. Genoeg van het verkeerd gebruik van lidwoorden. Kortom, genoeg van alles.

De brief was bedoeld voor een gemeenschap die normaliter alleen met gebrekkig Nederlands sprekende vaders in de media mocht verschijnen. Welbespraakte allochtoni’s vormen nou eenmaal gevaar voor eenzijdige beeldvorming. Dus zo geschiedde het dat er alleen emotionele Molukse Nederlanders aan het woord werden gelaten.

Ik heb niet de intentie om de akkefietjes daar te bagatelliseren (want alle direct betrokkenen zijn wat mij betreft extreem dwaas), maar ik vroeg me wel af hoe het in een bovenkamertje kan opkomen om zonder feitelijke onderbouwing een heel gezin te willen verdrijven. Daar komt bij dat ook gezinnen zonder probleemkinderen een brief op de deurmat mochten verwelkomen.

Niet alleen is het ethisch onverantwoord, maar ook in het kader van het integratiedebat zijn dit soort perikelen zo nutteloos. Als we het overgrote deel van het gezin dat zich wel aan de regels houdt, daadwerkelijk het gevoel willen geven dat ze erbij horen, moet je ze vooral op straat zetten. Duim omhoog voor dit type beleid. Het is een fijn gevoel dat mijn belastingcentjes naar emotionele ambtenaren gaan.

Sterker nog, ik geef ze bij deze een gele kaart voor dit wanbeleid! Bij een tweede misstap volgt er een rode kaart en verban ik ze naar Brühl

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim