Voorpagina Ervaringen, Geschiedenis, Maatschappelijk, Palestina, Politiek

Lieve Palestina, deze is voor jou alleen

Terwijl ik de deur achter me dicht trek en de sleutel in het slot draai, realiseer ik me plotseling dat ik aan het einde van de dag een thuis heb om naar terug te keren. Hoe vanzelfsprekend is dat eigenlijk? Ik sta er haast nooit bij stil, maar vandaag, na 66 jaar Nakba, is dat anders. Ik zet mijn zonnebril op – ik ben van het soort mens dat het daglicht in de ochtend nog niet kan verdragen – om vervolgens de trap af te stormen en een sprintje naar de bus te trekken.



In 1948 werden honderden Palestijnse dorpen door het Israëlische leger met de grond gelijk gemaakt. Noodgedwongen en uit angst voor het geweld verlieten honderdduizenden Palestijnen huis en haard. Op dat moment nog niet wetende dat ze hier waarschijnlijk nooit meer terug zouden keren. Met het verstrijken van de jaren weten we inmiddels beter. We weten dat dit slechts het begin was van de etnische zuivering, kolonisatie en onderdrukking van het Palestijnse volk. Nee Natas, niet overal op de wereld is het zo vanzelfsprekend dat je vanavond weer gewoon naar huis kan.

Eenmaal op Amsterdam Centraal manoeuvreer ik me door de mensenmassa, die vooral druk lijkt te zijn met het beleven van de dagelijkse routine. Door het herdenken van de Nakba, ben ik vandaag heel bewust van mijn dagelijkse handelingen die ik in alle vrijheid verrichten kan. Ik ben me heel bewust van het grote contrast met de Palestijnse realiteit vandaag de dag. Dit is mijn manier van herdenken terwijl het gevoel van machteloosheid me soms besluipt. Het in stand houden van herinneringen aan catastrofale en tragische gebeurtenissen uit het verleden, hoort de wereldgemeenschap bewust te maken. Maar wat is de waarde van lessen uit het verleden als het tot op heden nergens toe heeft geleid?

Het inchecken bij de OV-poortjes op het station krijgt plotseling een beladen lading. Beelden die mij doen rillen schieten door mijn hoofd. Beelden van Palestijnen, in lange rijen, die dagelijks uren lang wachten op toestemming van het Israëlische leger om de zwaar bewapende checkpoints te passeren. Ik schud mijn hoofd. Apartheid is anno 2014 nog aan de orde van de dag. Dat terwijl mijn grootste zorg op dit moment is of ik de trein wel ga halen. Mijn dagelijkse zorgen vallen in het niets bij de hedendaagse realiteit van het leven van een Palestijn.

Terwijl ik met een beker koffie probeer wakker te worden, sla ik de krant open. Ik blader door de krant, bewust op zoek naar berichten over de Nakba en de gevolgen voor de Palestijnen vandaag. Mijn aanname wordt bij het bereiken van de laatste pagina bevestigd. Het is geen verrassing, maar toch sla ik enigszins teleurgesteld de krant weer dicht. Er wordt geen aandacht geschonken aan de Palestijnse tragedie, de etnische zuivering van 700.000 Palestijnen en de honderden dorpen die werden verwoest om zo plaats te maken voor de stichting van een Israëlische staat.

Er is geen media aandacht. Een willekeurige leeftijdgenoot heeft geen idee welke tragedie op 15 mei wordt herdacht. Er is geen nationaal, laat staan internationaal, draagvlak om stil te staan bij de slachtoffers van de bezetting. De zwijgzame stilte over het lot van de Palestijnen is oorverdovend. De eenzaamheid van de strijd voor rechtvaardigheid raakt me, maar ik weet dat de kracht van het herdenken niet door de massa wordt bepaald. 

De kracht van herdenken wordt bepaald door de oprechte intentie van individuen. Individuen die de kern van het conflict kennen en weten waarom we het streven naar rechtvaardigheid ook na 66 jaar niet mogen opgeven. De zon breekt inmiddels door de wolken en ik word verwarmd door een gevoel van hoop en verbondenheid in deze vaak ongehoorde strijd. Ik lach en ik realiseer me waarom ik vandaag herdenk.

Lieve Palestina, deze is voor jou alleen.

Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema's

Lees andere stukken van Natasha