Voorpagina Algemeen

Tijd heeft mij geleerd

, 19 juni 2014, 18 reacties

Over sommige dingen kun je urenlang, dagenlang, misschien wel maanden lang doorpraten. Dingen die je raken, dingen die je bezig houden, dingen die je niet los kunt laten, hoe graag je het ook wilt. Een teken van zwakte of een typisch voorbeeld van een ‘het leven is hard’ schreeuw. Een paar letters die zo’n groot verhaal met zich mee brengen.

Het verleden en het heden zijn ermee besmet en de toekomst wordt er door bepaald. Soms lopen dingen niet zoals je zou willen, maar wat als datgeen waar je voor staat kapot wordt gemaakt? Beetje bij beetje wordt verwoest, waardoor je langzaam de grond onder je voeten voelt wegzakken. Dan ben jij, machteloze toeschouwer van je eigen leven, degene die me het meest zal begrijpen in dit schrijven. Dan ben jij degene, die voelt wat ik voel. Het leven om je heen gaat door, de dag gaat over in nacht. Maar jij staat er nog, aan de grond genageld. Woorden, zo hard, treffen je hart en snijden in je ziel. Je voelt het, maar je ervaart het niet. Je staat er, maar je merkt het niet. Het wordt gezegd, het wordt beweerd, maar je begrijpt het niet. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Waarom? Dat is niet de juiste vraag. Het zal je geen bevredigend antwoord opleveren. Misselijk, maar gevoelloos. Vol woede, maar tegelijkertijd krachteloos. Het maakt je of het breekt je, zegt men. Ik ben er achter gekomen dat het beide met je kan doen: het breekt je en maakt je tegelijkertijd. Eerst denk je dat je gaat breken, je komt er nooit meer bovenop en alles en iedereen is sterker dan jij bent. Maar niets is minder waar, want tijd heelt wonden en tijd leert je de grootste levenslessen. Althans tijd heeft mij geleerd.

10 december 2012

Haar reflectie in de spiegel deed haar ontwaken uit een intens verdrietig moment- de pijn die ze voelde dreef haar tot waanzin en was bijna ondraaglijk. Ze besefte dat het dit keer anders was , dit keer was het definitief wist ze. In haar eindeloos gepieker was ze tot de conclusie gekomen dat het nooit zou werken en nooit meer goed zou komen. ‘Nooit’ … het gevreesde woord, dat met geweld een plek had opgeëist in haar leven en zo een grote donkere ruimte deed ontstaan. Nooit meer zou ze de warmte en gelukzaligheid van liefde voelen en nooit meer zou haar geluk compleet zijn. Het was haar afgenomen, maar toch werd het haar verweten.

In werkelijkheid was zij het slachtoffer van de werkelijkheid. In een hoek gedreven door harde woorden , laffe daden en door grove leugens. Alhoewel het leek alsof de tijd had stilgestaan, gingen dagen, weken en zelfs maanden voorbij. Tot aan het moment dat tijd haar aansprak en instrueerde een stap voorwaarts te doen. Tijd zei haar dat het moment was aangebroken om naar buiten toe te treden. Het was beter zo.

Uit het raam starend keek ze naar de regendruppels die vanuit de hemel de aardbodem bereikten. Een teken dat de pijn weggespoeld moest worden om vervolgens op te gaan in de oneindigheid van de wateren, zo zei tijd tegen haar. En terwijl haar ogen de regendruppels volgden, die vanuit de hemel de aarde bereikten- brak iets diep van binnen open. Voor het eerst sinds het hele gebeuren liet ze een traan vloeien en na de eerste traan nog vele anderen. Hete tranen rolden over haar wang, om de weg van de regendruppels te volgen naar het oneindige. Een gevoel van zelfmedelijden overmeesterde haar en even, heel even, lijkt het alsof ze de macht verliest. Maar weer is het de tijd, die haar wijsheid bijbrengt. Tranen zullen niet helpen.

Een diepe zucht ontsnapte uit haar keel, waarna een stukje pijn werd uitgeblazen. En het was de eenzaamheid, die met glorie de strijd won, om deze leegte op te vullen. Wanneer eenzaamheid haar bereikte, ontving ze deze echter met open armen en ze sloten een pact. Het pact dat ze sloot met eenzaamheid, vindt gauw zijn uitwerking. Alles wordt geraakt, want eenzaamheid doet geen half werk. Ze kijkt naar de tijd en keert om naar de regendruppels. Langzaam aan barst diep van binnen de strijd los. Het borrelt op , kiest zijn wegen en treft het kwetsbare. Ze voelt dat haar hart huilt maar kan de tranen niet stoppen. Ze voelt dat haar ziel getormenteerd wordt, maar kan niets doen om de pijn te verzachten. Ze voelt dat haar lichaam schokt, maar ook hier beweegt ze maar mee met de wind die haar stuurt en beheerst. De wreedheid dringt tot haar door: het onmogelijke is mogelijk.

En terwijl ze weer even haar aandacht op de tijd vestigt, sluit ze ook een pact met zichzelf. Verdriet heeft mij getroffen en pijn heeft mij beheerst, eenzaamheid heeft mij bereikt, maar tijd heeft mij geleerd . Tijd heeft mij geleerd, dat ik haar als wapen moet gebruiken om pijn te verslaan. Met de dag zal het beter gaan en kan ik pijn achterlaten met eenzaamheid om zo ruimte te maken voor ware liefde en echt geluk…

Geboren in Marokko , maar opgegroeid in Amsterdam. Een Riffijnse Marokkaanse die ontzettend veel van lezen en schrijven houdt. Op het eerste gezicht een rustige en verlegen jonge vrouw, die vaak jonger wordt ingeschat dan ze daadwerkelijk is. Als je haar leert kennen is het een diepzinnig en ruimhartig persoon. Heeft altijd al een carrière als advocate geambieerd, maar het was de onrechtvaardigheid binnen het rechtssysteem waar ze het meest van gruwelde- zo bleek tijdens haar Rechten studie. Wil altijd het beste uit zichzelf halen en kan soms een echte einzelgänger zijn. In de ideale wereld is zij de nieuwe en moslim variant van J.K Rowling of Virginia Andrews en toegegeven ze heeft een flinke dosis fantasie. Heeft een vaak onbegrepen voorkeur voor sciencefiction verhalen/boeken/films. Wordt vaak als dromer gezien en kan zich goed inleven in anderen. Is verslaafd aan drop en heeft een hekel aan oppervlakkige mensen. Ze is inmiddels een afgestudeerde academicus en interesseert zich voor communicatie- en veiligheidsvraagstukken.

Lees andere stukken van Karima