Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

Aboutaleb is voor een tweede kans. Of toch maar niet?

Natuurlijk, voor veel mensen is het vanzelfsprekend dat wij elkaar een tweede, derde of vierde kans geven.

Maar wat moet er gebeuren als barmhartigheid geen effect sorteert, omdat het wordt verward met het alsmaar blijven gedogen van discriminerende uitspraken?

Ahmed Aboutaleb stelt zich regelmatig oogluikend op: waar discriminerende uitspraken worden gedaan door PvdA-politici, heeft Ahmed Aboutaleb nauwelijks inbreng. Een bedenkelijke uitspraak van partijgenoot Hans Spekman, ‘Je moet Marokkanen die niet willen deugen gewoon vernederen voor de ogen van hun eigen mensen’, is nooit scherp veroordeeld door Ahmed Aboutaleb.

De vraag is in hoeverre Aboutaleb een barmhartige houding verwart met het alsmaar blijven gedogen van discriminatie en racisme? Zo ja, moet Aboutaleb een keer duidelijk stelling nemen, in plaats van dat hij zich steeds quasi-barmhartig blijft opstellen?

De burgemeester van Rotterdam heeft een goed punt als hij het samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders wijst op het belang van het aanvaarden van een excuses:

“Toch was je voordracht aanleiding om die onhandigheid weer op te rakelen. Je ging weer door het stof, maakte opnieuw excuses. Voor sommigen was dat nog niet genoeg. Of het samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders begrijpt niet dat excuses maken tweerichtingsverkeer is: de één geeft toe een fout te hebben gemaakt en belooft zijn leven te verbeteren. De ander aanvaardt de excuses en geeft hem een tweede kans. Die aanvaarding houdt ook in dat je iemand die misstap niet zijn hele leven nadraagt.”

Daarentegen kun je Ahmed Aboutaleb wél op de volgende punten aanspreken: hoeveel kansen moeten discriminerende en racistische uitspraken van hoogwaardigheidsbekleders krijgen, die zich alsmaar blijven opstapelen? En hoe stop je deze?

Ahmed Aboutaleb heeft een brief laten publiceren op www.metronieuws.nl. Om een juiste balans te vinden tussen het scherp veroordelen van discriminatie en een barmhartige houding, willen wij het WBH-lezerspubliek vragen om een kritische blik hierop te werpen.

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie