De realiteit van collectieve straffen voor Palestijnen

Op vrijdag 13 juni zijn drie Israëlische bezetters in Hebron (Al Khalil) vermist geraakt. De ware toedracht is nog onbekend, maar dat weerhoudt de mainstream media er niet van om de vermissing als ontvoering te koppen. In dit nieuwskader beschuldigt Israël bij voorbaat Hamas van de ‘ontvoering’, terwijl Hamas heeft verklaard niets met de vermissing van doen te hebben.

Israël beschuldigt Hamas omdat in 2008 de soldaat Gilad Shalit door hen is ontvoerd. Op deze wijze wordt Hamas als ‘geloofwaardige’ verdachte geportretteerd in de zaak van de drie vermiste bezetters. Dit gaat gepaard met structurele demonisering: door Hamas steeds als een terroristische organisatie te bestempelen, kan het vrij eenvoudig als ‘ideale schuldige’ worden weggezet.

Wie logisch nadenkt, komt redelijk snel tot de conclusie dat de rol van Hamas niet van belang is. Israël deelt namelijk op het moment een collectieve straf uit; mensenrechten van alle Palestijnen worden geschonden in de hoedanigheid van oorlogsmisdaden, wat in strijd is met de Vierde Conventie van Genève. In hoeverre individuele Palestijnen banden hebben met Hamas, is in principe niet relevant, omdat zij als collectief worden afgestraft.

Collectieve straffen zijn grootschalige vergeldingsacties, die op het niveau van algehele bevolkingsgroepen worden uitgevoerd. Het is een ongelimiteerde wijze van wraak nemen: “Daar waar drie van ons verdwijnen, zullen er 1000 van jullie nooit het daglicht zien.” De collectieve bestraffing van Palestijnen is door Israël omgedoopt tot ‘Operatie Shuvu Achim’ (Bring Back Our Brothers). De toegekende naam lijkt erg op de campagnenaam – #BringBackOurGirls – die tegen Boko Haram is gebruikt. De campagne tegen Boko Haram heeft een zeer groot bereik gehaald, omdat het mede is aangestuurd door prominente wereldleiders en hun metgezellen. Israël beoogt eenzelfde bereik te forceren, door een overeenkomstige hashtag te lanceren.

Frappant in deze zaak is, dat Israël zich schuldig maakt aan grove schendingen van de rechten van het kind, zonder dat er aandacht aan wordt besteed in de publieke en politieke opinie. Vanaf het begin van de bezetting maakt Israël zich in toenemende mate schuldig aan het mishandelen van Palestijnse kinderen. De helft van alle Palestijnse kinderen is slachtoffer geweest van nachtelijke arrestaties, waarbij zij uit hun bed worden gelicht om daarna geblinddoekt en geboeid te worden afgevoerd. Tijdens de rit krijgen kinderen al een voorproefje van wat hen te wachten staat, ze worden ruw behandeld en ondervraagd op een manier die een volwassen man zou doen rillen. 94% van deze kinderen loopt verwondingen op als gevolg van de gewelddadige arrestaties. De ouders weten vaak niet waar de kinderen naartoe worden gebracht, waarom ze worden meegenomen en wanneer ze weer naar huis komen. Momenteel zitten er 196 Palestijnse kinderen in detentie, waar een groot deel van hen voor tenminste 10 dagen in eenzame opsluiting vastzit.

Hebron (Al Khalil), de plek waar de bezetters zijn verdwenen, is een stad in de Westelijke Jordaanoever waar de nodige bezetters wonen. Over het algemeen worden zij kolonisten genoemd omdat zij wonen in illegale nederzettingen. In Al Khalil worden de Palestijnen dagelijks geconfronteerd met de agressiviteit van zwaarbewapende bezetters. Daarnaast is de bewegingsvrijheid in Al Khalil enorm beperkt voor Palestijnen. Zo kunnen zij niet normaal via de voordeur hun huizen verlaten of binnentreden: daken moeten er beklommen worden om via ramen de woning in te kunnen.

Om nog beter te begrijpen wat er precies aan de hand is, wil ik stil staan bij de recente ontwikkelingen en hoe deze in verband staan met de vermissing, de beschuldigingen en de collectieve straffen.

1. 10 dagen voor de vermissing hebben Hamas en Fatah zich verenigd. Deze vereniging werd direct door de Israëlische regering afgekeurd met de melding dat zij ‘het vredesproces’ ernstige schade toebrengen.

2. Er werd vrijwel direct gesproken van een ‘ontvoering, die vermoedelijk door Palestijnen is verricht’. Dit verklaarde het Israëlische leger op zaterdag 14 juni. Er zijn geen verdere details bekend gemaakt. Toch was deze zeer oppervlakkige verklaring voldoende om de Palestijnen te onderwerpen aan een collectieve straf, wat een schending van de mensenrechten is.

3. Op zondag 15 juni heeft Netanyahu verklaard dat Hamas verantwoordelijk is voor de ‘ontvoering’ van de drie bezetters. Dit deed hij om de omvangrijke arrestaties te legitimeren, nadat de nacht ervoor 80 Palestijnen zijn gearresteerd, waarvan een groot deel lid zijn van Hamas. Ook deed hij dit om zijn afkeuring omtrent de vereniging van Hamas met Fatah te bekrachtigen.

4. De vereniging van Hamas en Fatah gebruikt Netanyahu als argument om tevens de Palestijnse Autoriteit (Fatah) medeplichtig te maken. Sterker nog, hij zegt dat president Abbas persoonlijk verantwoordelijk is voor de verdwijning, en roept hem op per direct de bezetters vrij te laten.

5. Het beschuldigen van Hamas, en daarmee het beschuldigen van de Palestijnse Autoriteiten, is onderdeel van Netanyahu’s agenda om de bezetting en steeds verdere expansiedrift te legitimeren. Wat Israël doet is de Palestijnen straffen omdat ze zich verzetten tegen de bezetting en zich hebben verenigd. De vermissing gebruiken de zionisten als stok om de Palestijnen nog harder mee te slaan.

Wat niet vaak genoeg herhaald kan worden, is dat het gaat om een bezetting. Het leven onder bezetting is niet normaal. De Palestijnen worden dagelijks gestraft omdat ze Palestijn zijn. Dagelijks worden zij onderworpen aan vernederingen, aan willekeurige arrestaties, aan martelingen, aan apartheid, aan uitzettingen, aan vernieling van eigendom, aan moord en aan een onzeker en onveilig bestaan. Het maakt voor de zionistische bezetters niet uit of het gaat om man, vrouw of kind; ben je een Palestijn, dan ben je overgeleverd aan de wreedheden van Israël.

Het feit dat Israël 66 jaar lang middels haar gewelddadige bezettingspolitiek de rechten van de Palestijnen schendt, krijgt nauwelijks serieuze aandacht van de internationale gemeenschap. Dat Israël het hoogste aantal VN-resoluties (65) tegen zich heeft, deze geheel naast zich neerlegt en daar zonder sancties mee wegkomt, geeft aan in welke mate de bezetting wordt gesteund en als normaal wordt beschouwd. Door de straffeloosheid waarmee Israël wordt bediend in haar misdaden tegen de Palestijnen, vindt zij haar mogelijkheid deze misdaden onverlet voort te zetten. Dat is nu met het collectief straffen van de Palestijnen voor de vermissing van de drie bezetters niet anders, ook al zijn de omstandigheden rondom de vermissing nog onduidelijk.

Mocht je je afvragen hoe het toch kan dat Israël hiermee wegkomt? Het antwoord hierop is eigenlijk heel simpel: Israël kan doorgaan met haar misdaden tegen de Palestijnen doordat er (invloedrijke) mensen zijn die de bezetting normaliseren. Normalisatie houdt in dat een concept wat buiten de acceptatie-norm valt, zoals bijvoorbeeld onderdrukking en bezetting, normaal wordt gemaakt. Zolang men de bezetting normaliseert, des te langer Israël de bezetting in stand kan houden. En dat maakt iedereen die de bezetting als normaal beschouwt, en behandelt, medeplichtig hieraan, omdat bezetting allesbehalve normaal is!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Sadika Arab

Op tweejarige leeftijd heeft Sadika Arab de prachtige Riffijnse bergen ingeruild voor het groene Nederland. Als je haar vraagt wat ze als kind het liefst deed, dan zet ze een grote glimlach op en zegt: 'lezen in een boom'. Voordat ze wist dat je de boeken uit de bibliotheek mee mocht nemen naar huis, besteedde zij daar uren achtereen, lezend. Inmiddels heeft ze niet meer zoveel tijd om te lezen en luistert ze ook liever naar haar eigen gedachten dan die van iemand anders. Gedachten die ze opschrijft en soms deelt met anderen. In haar schrijven probeert ze haar passie voor rechtvaardigheid en filosofie samen te laten komen.

Lees andere stukken van Sadika